Αναζήτηση
Ηταν αρχές της δεκαετίας του 1970 όταν γινόταν η προσπάθεια ανασυγκρότησης της κατακερματισμένης σοσιαλιστικής Αριστεράς στη Γαλλία.
Ο Πιερ Μορουά, στέλεχος τότε της SFIO και μετέπειτα πρωθυπουργός του Φρανσουά Μιτεράν, το είχε πάρει ζεστά. Συναντούσε κάθε λογής παράγοντες και κινήσεις του χώρου προκειμένου να ενταχθούν στην προσπάθεια.
Μεταξύ αυτών, πήγε να συναντήσει και έναν περιώνυμο πολιτευτή της εποχής που συνήθιζε να εδρεύει σε κάποιο καφενείο του Quartier Latin.
Ο Μορουά είπε τα δικά του, αλλά ο συνομιλητής ήταν απολύτως αρνητικός.
Του αντέτεινε ότι όλα αυτά είναι «παλιά υλικά» και ότι, αντιθέτως, χρειάζεται κάποιο «νέο κόμμα με νέα ηγεσία, νέο στίγμα, νέο περιεχόμενο και νέα κοινωνική δομή» –για να δανειστώ, ας πούμε, την πρόσφατη διατύπωση του Γιώργου Φλωρίδη.
Ο Μορουά τον άκουσε υπομονετικά, κοίταξε γύρω του και λίγο αφοπλιστικά ρώτησε:
–Και όλα αυτά τα νέα πράγματα πού θα τα βρούμε; Στα καφενεία;
Θυμήθηκα το περιστατικό ακριβώς επειδή άκουσα προχθές τον Φλωρίδη. Και προβληματίστηκα.
Υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να βρίσκεται στην πρώτη σειρά της εκδήλωσης των 58 και να χειροκροτεί όρθιος.
Αντιθέτως, δήλωσε:
–Δεν θέλω να συμμετέχω στην εκπομπή θολών μηνυμάτων!..
Θεμιτή η επιθυμία του. Ακατανόητη η δικαιολογία.
Διότι αν η Κεντροαριστερά που προσπαθεί να δημιουργηθεί εκπέμπει «θολά μηνύματα», τότε τα «καθαρά μηνύματα» ποιος τα εκπέμπει; Ο Κοινωνικός Σύνδεσμος;
Και πού θα βρεθούν αυτά τα «καθαρά μηνύματα» που ψάχνουμε; Στα καφενεία;
Κακά τα ψέματα, η Κεντροαριστερά σήμερα δεν πάσχει επειδή τα μηνύματά της είναι θολά.
Πάσχει επειδή δεν εκπέμπει κανένα μήνυμα. Πάσχει επειδή όσοι τη συγκροτούν αδυνατούν να κατανοήσουν αυτή την έλλειψη.
Και επειδή άλλοι προτιμούν να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα για να δουν αν τους συμφέρει η μάχη.
Γενικώς, όποιος δεν θέλει να ζυμώσει περιμένει να ξεπηδήσει κάτι νέο από το κεφάλι του Δία.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται απουσιολόγιο. Ολοι γνωριζόμαστε σε αυτό τον τόπο.
Ως εκ τούτου, οι απόντες φωνάζουν την απουσία τους. Οι σιωπηλοί ακούγονται. Και όσοι κρύβονται φαίνονται.
Κυρίως όμως ξεχωρίζουν εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται για την παράσταση αλλά για τον ρόλο. Ή, ακόμη χειρότερα, που ονειρεύονται ή μοιράζουν ρόλους σε μια παράσταση που έχει κατέβει προ πολλού.
Προφανώς, κανείς δεν μπορεί να στρατευτεί κάπου με το ζόρι. Αλλά ούτε γίνεται να πολιτεύεται κοιτώντας συνεχώς τον καθρέφτη.
Καλώς Ή κακώς, η κοινωνία τρέχει. Η χώρα τρέχει. Και όποιος δεν τρέξει μαζί τους, κινδυνεύει κάποια στιγμή να λέει τον πόνο του στα καφενεία.
Αφού πρώτα, όμως, μας έχει πάρει όλους στον λαιμό του!..
