«ΓΙΟΙ κι εραστές» είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος του Ντ. Χ. Λόρενς. «Κόρες και δεύτερες σύζυγοι» θα μπορούσε να τιτλοφορείται η δικαστική σάγκα της ευρύτερης οικογένειας Τσοχατζόπουλου. Στο επίκεντρο η εξαϋλωμένη φυσιογνωμία της Βίκης Σταμάτη που συνέδραμε, πάντως, τον Ακη όταν έφθασε η ώρα της απολογίας. Και μάλιστα κομψοντυμένη, αλλά και με ένα ντοσιέ τοποθετημένο στο κατάλληλο σημείο ώστε να μη φαίνονται οι χειροπέδες –που, όπως και να τα κάνουμε, κοσμήματα δεν είναι! –στους καρπούς.

Η πολιτική πλευρά των ισχυρισμών Τσοχατζόπουλου στο ακροατήριο δεν είναι για βαθιά ανάλυση. Το μόνο που μπορεί κανείς ίσως να πει είναι ότι είναι εξίσου επιφανειακή με τον πολιτικό του λόγο την τελευταία τριακονταετία. Μένοντας στα μυθιστορήματα, είναι με την ίδια αβάσταχτη ελαφρότητα που ο κατηγορούμενος εκτρέπεται σε μια αφασική επιχειρηματολογία. Του τα ‘πε και ο εισαγγελέας. Κακά τα ψέματα. Ο Ακης δεν είναι Μπο Σιλάι. Καμία προσπάθεια για μια δομημένη απολογία που κάπως να βάλει τα πράγματα σε μια διαφορετική διάσταση. Αρα δεν υπάρχει λύτρωση. Και όμως, αν αντί να πετάει μπηχτές δεξιά-αριστερά, ο Τσοχατζόπουλος έκανε ειλικρινή αυτοκριτική για το πώς βρέθηκε στη θέση αυτή, αν μιλούσε για τις παθολογίες του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης και όλων εκείνων που το πλαισίωσαν και τις εξέθρεψαν, τότε τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά. Τότε ο Ακης θα μπορούσε και να ακουστεί, και παρέμβαση να κάνει, και, σε τελική ανάλυση, υπηρεσία στη δημόσια ζωή να προσφέρει. Στο κάτω κάτω, έτσι όπως εξελίσσεται η δίκη, η ποινή προεξοφλείται και θα είναι βαριά.

ΑΝ η δίκη σοκάρει, πέρα από τα χρήματα και τα δάκρυα και τους θλιβερούς καβγάδες με τον Ζήγρα, είναι γιατί επιβεβαιώνει με τραγικό τρόπο τους χειρότερους φόβους και τις πιο σκοτεινές υποψίες που είχε κανείς για τα πώς και, κυρίως, από ποιους κυβερνήθηκε η Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αυτό το άναρθρο κατά βάση σύστημα είναι που χειρίστηκε πρόσωπα, πράγματα και κονδύλια ώστε να πέσει η χώρα και να χαθεί στον καταρράκτη της κρίσης. Οι γενικεύσεις –ιδίως οι σαρωτικές γενικεύσεις –είναι επικίνδυνες. Και άδικες. Αλλά ο Ακης δεν ήταν μόνος. Μπορεί ο λόγος του να είναι ασήμαντος και να ισοδυναμεί τελικά με τη σιωπή της δεύτερης συζύγου του, αλλά εκκωφαντική είναι και η πολιτική σιωπή που περιβάλλει τον Τσοχατζόπουλο.

ΦΥΣΙΚΑ, η πολιτική ενέχει πάντα κινδύνους και περιπέτειες –ιδίως σε φάση κρίσης όπως αυτή που διανύουμε. Αλλά αυτοί αφορούσαν τους δημόσιους πρωταγωνιστές, όχι τα οικεία πρόσωπά τους. Η παρουσία της Σταμάτη στο δικαστήριο –και μάλιστα με χειροπέδες –έρχεται να επιβεβαιώσει μια πτώση χωρίς προηγούμενο. Από το πολιτικό λάιφσταϊλ της προηγούμενης δεκαετίας ώς το εδώλιο η απόσταση είναι, ομολογουμένως, τεράστια. Πόσω μάλλον ώς τη φυλακή. Χειρότερη και πιο βάναυση απομυθοποίηση δεν έχει ζήσει η Ελλάδα –κάτι που προοιωνίζεται ότι η εποχή μπροστά μας θα είναι σκληρή.

Τελευταία Νέα