Ο Πλάτων, λοιπόν, ήταν ένας συμπαθητικός και πολύ μελετηρός γέροντας ο οποίος, κουρασμένος από το διάβασμα και τον ήλιο της ημέρας, καθόταν κάτω από τον ίσκιο της αγαπημένης του ελιάς και δίδασκε τους μαθητές του. Ενας παππούλης, ίσως λίγο σοφότερος από τους τόσους σοφούς παππούληδες που ευλόγησαν τον ιερό μας τόπο με τη σοφία τους. Σίγουρα πιο Ελληνας από τον Ναστρεντίν Χότζα και σίγουρα πιο μορφωμένος από τον παπα-Χαράλαμπο της ενορίας μας διότι, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, ο Πλάτων ήξερε και γεωμετρία. Και γύρω του βούιζαν τα τζιτζίκια και θρόιζαν τα φύλλα της ελιάς που απ’ τα πολλά που άκουγε έγινε σοφή και γι’ αυτό την είπαν ιερή. Και περνούσαν οι αιώνες πάνω στις πλάτες του ελληνισμού, τα τζιτζίκια συνέχιζαν να βουίζουν και τα φύλλα της ελιάς να μεταδίδουν θροΐζοντας τα νάματα της πλατωνικής φιλοσοφίας.

Ωσπου μια μέρα ήρθε η επάρατος κρίση και η εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης κατάφερε ό,τι δεν είχαν τολμήσει να διανοηθούν ούτε οι ρωμαίοι, ούτε οι φράγκοι, ούτε οι καταλανοί, ούτε οι οθωμανοί, ούτε και οι γερμανοί κατακτητές αυτού του τόπου. Κάποιος πατέρας, προκειμένου να ζεστάνει το νεογέννητο παιδί του στη φάτνη, ελλείψει χνώτων αλόγων και βοοειδών, έκοψε την ιερή ελιά και την έκανε κούτσουρα. Ηταν η ίδια ελιά που είχε πέσει θύμα ενός λεωφορείου κάπου στη δεκαετία του εβδομήντα ή μάλλον το δέντρο που ξαναφύτρωσε από τις ρίζες της πρώτης διατηρώντας στο ακέραιο τη φιλοσοφική της ιερότητα. Κι ενώ τα τζιτζίκια συνέχιζαν να βουίζουν, τα φύλλα της έπαψαν να θροΐζουν, με αποτέλεσμα να πάψει οριστικά και διά παντός η πλατωνική σοφία να φωτίζει αυτόν τον τόπο.

Πνεύματα φιλόσοφα και φωτισμένα αντέδρασαν πάραυτα. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ παύλα Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο κατήγγειλε την αβελτηρία των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους που την άφησαν απροστάτευτη και απαίτησε επιστημονική έρευνα με στόχο την αναβίωσή της. «Πώς είναι δυνατόν να ζήσουμε χωρίς τον ίσκιο που χρησιμοποιούσε ο Πλάτων για τη διδασκαλία του τον 5ο αιώνα π.Χ.;» –η βεβαιότητα όλων των ρεπόρτερ ότι ο Πλάτων δίδασκε τον 5ο αιώνα με έκανε και εμένα να αναρωτηθώ μήπως πρόσφατα ευρήματα έχουν μεταθέσει τη φιλοσοφική δράση του Πλάτωνος έναν αιώνα πίσω, όμως έπειτα από τριήμερη έρευνα διαπίστωσα ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει και η βιβλιογραφία επιμένει, σε πείσμα των απογόνων του, ότι η Ακαδημία ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα.

Μετά βέβαια σκέφτηκα ότι πολλές κληρονομιές έχουν χαθεί στα δικαστήρια εξαιτίας μιας αλλαγής στις χρονολογίες και η σκέψη αυτή με οδήγησε σε άλλες, σκοτεινότερες ακόμη. Διότι ωραίο το παραμύθι που τρέφει τη φαντασία των απογόνων του Πλάτωνος, όμως το γεγονός ότι η ελιά όπου υποτίθεται πως δίδασκε αντιμετωπίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ σαν λείψανο αγίου, θαυματουργό και λυτρωτικό, δείχνει πως η διδασκαλία του παππούλη και η εμμονή του στη δύναμη του λόγου μάλλον δεν βοήθησαν τους απογόνους του. Η μυθοποίηση της αρχαίας ελληνικής σκέψης, η μετατροπή της σε ένα είδος εθνικής δεισιδαιμονίας, ήταν, είναι και θα είναι η μεγαλύτερη ήττα της παιδείας μας.

Τελευταία Νέα