Σαν τον Λογοθετίδη στη «Σάντα Τσικίτα» που μάζευε με το δάχτυλο τα σουσάμια από την τυρόπιτα του αφεντικού του. Μια τέτοια συλλογή παρηγοριάς αποφάσισα να κάνω από την επομένη της απονομής του Νομπέλ Λογοτεχνίας, όταν κατέβηκα στα κεντρικά βιβλιοπωλεία και βρήκα τα βιβλία του Τούμας Τρανστρέμερ κιόλας εξαντλημένα. Φυσικά το στοκ ήταν μικρό, όσο τα δάχτυλα των χεριών μου, πολύ θα ήθελα όμως να βρω αυτούς τους δέκα και να τους κεράσω έναν καφέ, έτσι για να τους ευχαριστήσω που υπάρχουν.

Περπατώντας ανάποδα στη λεωφόρο του γενικευμένου ξεχαρβαλώματος, βρήκα κι άλλα ξέφωτα με δέντρα, παγκάκια και μια λιμνούλα στη μέση. Τα δύο βραβεία που πήρε η ταινία του Φίλιππου Τσίτου «Αδικος κόσμος» στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν. Την πορεία προς τα Οσκαρ της πρώτης ελληνοαλβανικής παραγωγής με την ταινία του Μπουγιάρ Αλιμάνι «Αμνηστία». Γιατί δεν την έχω δει ακόμη;

Πάλι καλά που πήρε το μάτι μου την εξαιρετική κριτική των «New York Times» για το καινούργιο βιβλίο του Τζέφρι Ευγενίδης «The marriage plot». Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που του ορκίστηκα αιώνια πίστη με το «Middlesex»;

Να μην ξεχάσω και την «Οπερα της πεντάρας» του Μπερλίνερ Ανσάμπλ και του Μπομπ Ουίλσον που κάνει αυτές τις ημέρες πρεμιέρα στην Αμερική, ένα χρόνο μετά την αθηναϊκή της περιοδεία. Και αν δεν το ξέρει ο Μπρεχτ, το ξέρω εγώ και αυτό μου φτάνει.

Τελευταία Νέα