Μια υπόθεση σαν αυτήν που περιέγραφε το «Αvatar» εξελίσσεται τα τελευταία πέντε χρόνια στους πνεύμονες της ΝΑ Ασίας, θέτοντας επιτακτικά το επίκαιρο και οικουμενικό ερώτημα για το ανθρώπινο κόστος της ανάπτυξης και για το νόημα της λαϊκής ανυπακοής.

Πρωταγωνιστές, από τη μια, οι πολιτειακές κεντροαριστερές (μαρξιστικές) κυβερνήσεις της Κεντρικής και της Ανατολικής Ινδίας μαζί με τις πολυεθνικές εξορυκτικές εταιρείες και μια τεράστια παραστρατιωτική δύναμη «πειθούς» και, από την άλλη, οι ακτήμονες χωρικοί και οι απομονωμένες φυλές των ιθαγενών Αντιβάσι (8,1% του ινδικού πληθυσμού) που κατοικούν κυρίως στην ζούγκλα της Νταντακαράνια, υφίστανται την εκμετάλλευση των μεγάλων γαιοκτημόνων και υποστηρίζονται μεταξύ άλλων από τη «μεγαλύτερη απειλή για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας». Δηλαδή, από τους μαοϊκούς μαχητές του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΡLGΑ), οι οποίοι έχουν ένα μακρύ παρελθόν οργανωμένης (και αιματηρής) ένοπλης εξέγερσης ενάντια στην ινδική (ινδουιστική) ελίτ. Αυτούς συνάντησε, παρακολούθησε και αγκάλιασε – όχι χωρίς ενστάσεις- η 50χρονη σήμερα Αρουντάτι Ρόι.

Ακτιβίστρια στο πλευρό των κολασμένων, αυτή η όμορφη Ινδή συγγραφέας που συγκίνησε τον δυτικό κόσμο και απέσπασε το Βραβείο Μπούκερ (1997) με το μυθιστόρημα «Ο θεός των μικρών πραγμάτων» (εκδ. Ψυχογιός), έκανε μια κατάδυση στην καρδιά του ινδικού σκότους ακολουθώντας στη ζούγκλα τους αντάρτες. Οπλισμένη με ένα i-pod, ένα σακίδιο και έναν υπνόσακο, κοιμήθηκε δίπλα τους κάτω από τα αστέρια και έφαγε ξινή σάλτσα κόκκινων μυρμηγκιών, αποκρυπτογράφησε τον διεφθαρμένο μηχανισμό που λυμαίνεται τα κονδύλια στη ζούγκλα με εμπλεκόμενο και το πλειοψηφούν Κόμμα του Κογκρέσου, άκουσε τις άγριες περιπέτειες των ανταρτών κόντρα στην κρατική επιχείρηση εκκαθάρισης «πράσινο κυνήγι», και γνώρισε τον αγώνα τους να στήσουν κατά τόπους ένα εναλλακτικό κοινωνικό μοντέλο που να θεραπεύει το δράμα τών «από κάτω». Εκείνων των εξαθλιωμένων πληθυσμών- συνολικά 30 εκατομμύρια (!)- που με βάση τα λεγόμενα αναπτυξιακά «Μνημόνια κατανόησης» έχουν εξαναγκαστεί (με δίκες-παρωδίες, εμπρησμούς, βιασμούς, διώξεις και στερήσεις) να εγκαταλείψουν τα χωριά τους προκειμένου να αξιοποιηθεί ο ορυκτός πλούτος της γης τους και να κατασκευαστούν τα μεγάλα φράγματα που απαίτησαν οι βιομηχανίες χάλυβα, αλουμίνας κ.ο.κ.

Για όλα αυτά η Αρουντάτι Ρόι δημοσίευσε τον περασμένο Μάρτιο ένα μεγάλο άρθρο-μαρτυρία στο ινδικό περιοδικό Οutlook, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει το ευρύτερο κοινό στους «πρόσφυγες της προόδου» αλλά και να αποδαιμονοποιήσει τους λεγόμενους «εξτρεμιστές» προβάλλοντας την αποσιωπημένη κοινωνική δράση τους. Ζωντανό μωσαϊκό ανθρώπινων ιστοριών σε σκληρό πολιτικό φόντο, αυτό το κείμενο (μεταφρασμένο από την Αριάδνη Αλαβάνου) είναι το βασικό στο βιβλίοΙνδία.«Βαδίζοντας με τους συντρόφους» «Οι άγνωστες εξεγέρσεις», «ο άγνωστος πόλεμος του 21ου αιώνα» (εκδ. Α/συνέχεια). Το προλογίζει ο Χρήστος Γιοβανόπουλος που συγκέντρωσε εννέα ακόμη άρθρα ειδικών σχετικά με τα ριζοσπαστικά κινήματα του ινδικού λαού- κινήματα συγγενικά με εκείνα της εθνικής/εθνοτικής αντίστασης στον μουσουλμανικό κόσμο ή με τους εργατικούς αγώνες στην Κίνα κ.ά.

Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχουμε εδώ ένα ακόμη βιβλίο που μιλάει για τους ευγενείς βαρβάρους οι οποίοι αγωνίζονται ενάντια στις συνέπειες του πολιτισμού, ούτε μια ακόμη προοδευτική δυτικοκεντρική προσέγγιση της υπανάπτυκτης Ανατολής. Εχουμε ένα βιβλίο γεννημένο στη Νοτιοανατολική Ασία, μια περιοχή που, όπως και η Λατινική Αμερική, παίζει πλέον κομβικό ρόλο στην αναμόρφωση του σημερινού γεωπολιτικού χάρτη. Ενα βιβλίο το οποίο ίσως προβάλλει εικόνες από το μέλλον του νέου πολυπολικού κόσμου που ανατέλλει.

Τελευταία Νέα