Σχετικό με το τι κληροδοτεί ένας άνθρωπος του θεάτρου είναι το θέμα του ημιτελούς θεατρικού έργου του Βασίλη Παπαβασιλείου «Ανδρών επιφανών».

«Υπάρχουν τρία πρόσωπα. Ένας μεγάλος ηθοποιός, 104 ετών, ο οποίος σχεδιάζει να δουλέψει έξι ακόμα χρόνια, προκειμένου να αποκτήσει ένα σπίτι για να το χαρεί, ένας βοηθός συμβολαιογράφου, στον οποίο υπαγορεύει τη διαθήκη του και μια γυναίκα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ο κεντρικός ήρωας, ο οποίος δύσκολα μπορεί να κρύψει πως κατάγεται από τον Μινωτή, σε κάποια στιγμή, λέει: “να φεύγεις και να μην έχεις να αφήσεις τίποτα σε κανέναν”. Αυτό σηκώνει και μια δεύτερη ανάγνωση: “να έχεις να αφήσεις τα πάντα στους πάντες”».

«Περί στύσεως» είναι ο τίτλος κάτω από τον οποίο στεγάζει τα δοκίμιά του. «Ο τίτλος είναι ένα νεύμα τιμής προς τον Αριστοφάνη και την κλασική αρχαιότητα.

Είναι σκέψεις σκόρπιες στα περιθώρια διαβασμάτων, εμπειριών από τη ζωή, από τη σχέση μου ως θεατή ή ακροατή με πράγματα της τέχνης. Η αριστοφανική ουτοπία, αποκορυφώνεται με την επανάκτηση της στυτικής ικανότητας ενός γέροντα. Αυτό αφορά τον κάθε άνθρωπο και αφορά την ίδια τη λειτουργία της σκέψης. Το παρόν δεν μπορεί να διεκδικήσει απόλυτα δικαιώματα επάνω μας, αντιθέτως υπάρχει στο μέτρο που μας επιτρέπει την κίνηση προς τα πίσω, προς τα μπρος. Την ανάκληση των μορφών που νομίζουμε πως άφησαν τον μάταιο κόσμο, αλλά είναι πάντα εδώ. Ο Αριστοφάνης είναι πάντα εδώ, ο Κουν είναι πάντα εδώ, ο Κάφκα είναι πάντα εδώ».

Τελευταία Νέα