Ψηλή, αθλητική, κάτι μεταξύ δρομέα μακρινών αποστάσεων – μήπως δρομέας

μακρινών αποστάσεων στο βιολί δεν είναι; – και άλτριας, μακριά χέρια, μακριά

πόδια, λεπτή, λυγερή, νεανικότατη, κομψή στην εφαρμοστή, μακριά τουαλέτα της,

γοητευτική, αγέλαστη – κάτι από… Μπάγιεβιτς. Αλλά και μια μεγάλη

βιολονίστρια – από τους Μεγάλους του βιολιού στις μέρες μας: η Βικτόρια

Μούλοβα. Γνώριμή μας από τις τρεις μέχρι τώρα εμφανίσεις της στο Μέγαρο

Μουσικής Αθηνών αλλά και από μια καταπληκτική βραδιά – εκεί ήμουν – το

καλοκαίρι του 2002, στο Παλαμήδι, στο Φεστιβάλ Ναυπλίου, όταν έπαιξε με την

Κατια Λαμπέκ στο πιάνο, το Σάββατο το βράδυ στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του

Φεστιβάλ Αθηνών, επιβεβαίωσε την κλάση της. Ερμηνεύοντας το Κοντσέρτο για

βιολί του Μπετόβεν με χρώματα «σκούρα», με τεχνική εκθαμβωτική, με βαθύ αλλά

όχι επιδεικτικό συναίσθημα και με τρόπο συγκλονιστικά απλό – «να κατακτάς την

απλότητα είναι η μεγαλύτερη τέχνη», έλεγε η ενθουσιασμένη, υπέροχη μέσα στο

κατακόκκινο φουστάνι της, παρούσα, πλάι στον πρόεδρο του Ελληνικού Φεστιβάλ

Γιώργο Λούκο, Ειρήνη Παπά -, για να αποθεωθεί στο τέλος οπότε – επιτέλους! –

μας έσκασε και ένα πλατύ χαμόγελο.

… και τα «σκούρα χρώματα»

H έκπληξη της βραδιάς δεν ήταν η Μούλοβα όμως. Ήταν ο Βασίλης Χριστόπουλος. Ο

νεαρός Έλληνας μαέστρος που αντρείεψε και ωρίμασε, απέδειξε στο πόντιουμ της

ορχήστρας «του», της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νοτιοδυτικής Γερμανίας που

εδρεύει στην Κονστάνς και της οποίας έχει αναδειχτεί σε καλλιτεχνικό διευθυντή

– ευτυχώς τη γλίτωσε την ελληνική μιζέρια… -, ότι η ραγδαία εξέλιξή του

καθόλου τυχαία δεν είναι. Και ότι, εκτός από το να τιθασεύσει ένα ικανότατο

συμφωνικό σύνολο – τι έξοχα χάλκινα! – και να του βγάλει έναν υπέροχο,

«σκούρο» ήχο που δέθηκε απόλυτα με τον ήχο της Κυρίας Μούλοβα, γνωρίζει τι

σημαίνει ύφος. Ο Βέμπερ που διηύθυνε – η Εισαγωγή στον «Ελεύθερο σκοπευτή» –

ήταν Βέμπερ, ο Μπετόβεν ήταν Μπετόβεν και ο Σούμαν – η Πρώτη Συμφωνία, «της

Άνοιξης» – ήταν Σούμαν. Ένα ωραίο πρόγραμμα, με «άξονα» ρομαντικό. Που

χειροκροτήθηκε από τους περίπου 1.500 ακροατές με θέρμη και έκλεισε

ελληνικότατα: με τον «Ηπειρώτικο» του Σκαλκώτα. Που μου θύμισε – δεν θα ‘ναι

δεκαπέντε χρόνια; – τη βραδιά, στο ίδιο αυτό Ηρώδειο, όταν ο πατέρας του

μαέστρου της προχτεσινής βραδιάς, εξαίρετος ομποΐστας Βαγγέλης Χριστόπουλος –

παρών στο κοίλον με τη γυναίκα του πιανίστα Ναταλία Μιχαηλίδου, όπως και η

μητέρα του μαέστρου Γιούλη Παπαθεοδώρου, υπεύθυνη Επικοινωνίας του Φεστιβάλ -,

σολίστας σε συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, ύστερα από μια πρώτης

τάξεως ερμηνεία του Κοντσέρτου για όμποε του Ρίχαρντ Στράους, έπαιξε ως ανκόρ

ένα δημοτικό – την «Γαλαξιδιώτισσα».

Τελευταία Νέα