|
|
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: 25 Μαρτίου 1923 στα Γιάννινα
ΣΠΟΥΔΑΣΕ: Γλυπτική στην ΑΣΚΤ.
ΥΠΗΡΞΕ: 30 χρόνια εκπαιδευτικός, 23 χρόνια γλύπτης, αρχιτέκτονας,
ζωγράφος, ιστορικός, μάστορας και εργάτης, υμνητής της ελληνικής ψυχής.
ΙΔΡΥΣΕ: Το πρώτο Μουσείο κέρινων ομοιωμάτων στους Μουζακαίους Ιωαννίνων
και στη συνέχεια το νέο Μουσείο στο Μπιζάνι Ιωαννίνων. Το 1971 έφτιαξε το
πρώτο κέρινο ομοίωμα.
ΠΙΣΤΕΥΕΙ: «Θεέ μου, αγάπησα την Ελλάδα και δημιούργησα. Και τώρα να
πεθάνω, θα πω: “Έζησα, σ’ ευχαριστώ”».
ΔΙΑΒΑΖΕΙ: Ιστορία και ποίηση.
Στο Λονδίνο, το Μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Τισό. Στη χώρα μας ο Παύλος
Βρέλλης στα Γιάννινα, τα «πρώτα στα γρόσια και στα γράμματα», δημιούργησε το
δικό του Μουσείο κέρινων ομοιωμάτων που σε κάθε γωνιά του αποπνέει Ελλάδα.
Πιστεύει ότι από το μουσείο του οι επισκέπτες φεύγουν «γεμάτοι Ελλάδα» και
τώρα, στα 75 χρόνια του, ξεκινάει μια καινούργια καριέρα, ως «σύγχρονος
γλύπτης που είναι».
ΕΡ.: Μουσείο κέρινων ομοιωμάτων. Το πρώτο στην Ελλάδα…
ΑΠ.: Το Μουσείο τραβάει πλέον τον δρόμο του.
ΕΡ.: … Και φεύγουν όλοι ικανοποιημένοι…
ΑΠ.: Φεύγουν γεμάτοι Ελλάδα.
ΕΡ.: Μουσείο γεμάτο Ελλάδα.
ΑΠ.:… Μικρό το Μουσείο. Και η Ελλάδα πάντοτε μικρή σε έκταση ήταν. Μεγάλη σε
ψυχή και ακτινοβολία ήταν και είναι.
ΕΡ.: Ικανοποιήθηκαν οι προσδοκίες σας;
ΑΠ.: Το όνειρό μου να δώσω στον κόσμο, στους Έλληνες, Ελλάδα, όπως εγώ την
αισθάνθηκα, πέτυχε.
ΕΡ.: Σταματήσατε να δουλεύετε το κερί;
ΑΠ.: Από την ώρα που είδα ότι υπάρχουν κακοί μιμητές μου και χρησιμοποιούν το
αγνό και αθώο κερί, για να φέρουν σύγχυση και να κάνουν κιτς την Τέχνη και την
Ιστορία, σταμάτησα να το δουλεύω.
ΕΡ.: Σχέδια για το μέλλον;
ΑΠ.: Πριν από δύο χρόνια ήμουν 73 χρόνων. Συνάντησα τον μεγάλο μας γλύπτη
Ζογγολόπουλο. Ήταν 93 χρόνων τότε. Με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε: «Βρέλλη
μου, είσαι νέος ακόμα. Έχεις άλλα 20 χρόνια δουλειά. Τρέξε για να ζήσεις».
Αυτό κάνω.
ΕΡ.: Τώρα δουλεύετε για κάτι καινούργιο;
ΑΠ.: Τώρα δουλεύω για τον εαυτό μου, ως σύγχρονος γλύπτης που είμαι.
ΕΡ.: Τι αναπολείτε από τα χρόνια που πέρασαν;
ΑΠ.: Τις συζητήσεις με τους δασκάλους μου Πρεβελάκη και Κόντογλου.
ΕΡ.: Σας αρέσει να τραγουδάτε;
ΑΠ.: Ναι… Τον «Γερο-Δήμο» και παίρνω δύναμη.
ΕΡ.: Σας αρέσει όμως και το γράψιμο.
ΑΠ.: Ναι. Γράφω ποίηση – λέξεις εικόνες, λέξεις χρώματα, λέξεις
προβληματισμούς (παγκόσμιους και προσωπικούς).
ΕΡ.: Ποια συνάντηση με πολιτικό δεν ξεχνάτε;
ΑΠ.: Τη συνάντησή μου με την Μελίνα Μερκούρη στο υπουργείο Πολιτισμού, λίγες
ημέρες πριν φύγει για το μεγάλο της ταξίδι. «Βρέλλη μου, είμαι και εγώ
Ηπειρώτισσα. Αγαπάμε και οι δυο την Ελλάδα», μου είπε.
ΕΡ.: Τεράστια χρέη για το νέο Μουσείο…
ΑΠ.: Θα πληρώνουν και τα εγγόνια μου τα δάνεια στις Τράπεζες.
ΕΡ.: Σας βοήθησε το κράτος για να στηθεί το νέο Μουσείο;
ΑΠ.: Μια αναλαμπή ήταν. Όμως και αυτά τα 45 εκατομμύρια που μου έδωσαν,
βοήθησαν να τελειώσει το Μουσείο. Τώρα με ξέχασαν. Κανένας επίσημος δεν ήλθε.
ΕΡ.: Οι απλοί πολίτες, όμως, έρχονται χειμώνα-καλοκαίρι.
ΑΠ.: Ναι, και μάλιστα απ’ όλο τον κόσμο.
ΕΡ.: Το Μουσείο κέρινων ομοιωμάτων έγινε πόλος έλξης τουριστών στα Γιάννινα. Ο
Δήμος θα σας ευγνωμονεί.
ΑΠ.: Ποτέ δεν έφεραν έναν επίσημο που φιλοξενούν.
ΕΡ.: Αιχμές λοιπόν κατά του Δήμου;
ΑΠ.: Πάντα με καλεί σε εκδηλώσεις. Δεν έχω παράπονο.
ΕΡ.: Τι σας πικραίνει περισσότερο;
ΑΠ.: Όταν οι αρχαιολόγοι ισχυρίζονται ότι τους… κλέβω επισκέπτες από τα
μουσεία τους…
ΕΡ.: Έργα καλλιτεχνών ξεχασμένα στα υπόγεια. Σας εξοργίζει αυτό;
ΑΠ.: Με τρελαίνει… Αξιολογότατα έργα σπουδαίων καλλιτεχνών σαπίζουν στο
σκοτάδι και την υγρασία υπογείων, δεκαετίες τώρα εδώ στα Γιάννινα.
ΕΡ.: Χιλιάδες νέοι επισκέπτονται το Μουσείο. Τι τους συμβουλεύετε;
ΑΠ.: Αν ο Φλομπέρ (1867) έλεγε «διαβάστε για να ζήσετε», ο Βρέλλης λέει:
«Διαβάστε και δημιουργήστε για να ζήσετε».
ΕΡ.: Η άποψή σας για το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων;
ΑΠ.: Η καρδιά της πόλης στα πόδια του Δωδωναίου Δία.
ΕΡ.: Τι σας θλίβει περισσότερο;
ΑΠ.: Όταν μου συρρικνώνουν την Ελλάδα, είτε ως έκταση είτε ως έννοια και ιδέα,
τότε θλίβομαι και οργίζομαι.
ΕΡ.: Ταξιδεύετε συχνά;
ΑΠ.: Ναι, όσο μπορώ, για να χορτάσω Ελλάδα, θάλασσα, βουνό, αρχαιότητες και
λαϊκό πολιτισμό. Είναι η πηγή έμπνευσής μου.
ΕΡ.: Τι θαυμάζετε;
ΑΠ.: Το πνεύμα του Λαζόπουλου και του Ζουράρι.
