O ένας είναι ο Τζέρεμι Κόρμπιν που κάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο των Εργατικών για να πάρει μαθήματα κυβερνητικής εμπειρίας. Και ο άλλος είναι ο Γιώργος Καμίνης που έγραψε εδώ στα «ΝΕΑ» πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καθίσει στα θρανία της αντιπολίτευσης. Ποιος έχει δίκιο; Ο αρχηγός των βρετανών Εργατικών ή ο δήμαρχος της Αθήνας; Εκείνος που κοιτάζει τον ΣΥΡΙΖΑ από το Λίβερπουλ, από εκεί όπου πραγματοποιήθηκε το κομματικό συνέδριο, ή εκείνος που τον έχει συνεχώς στα πόδια του;

Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: η απόσταση γενικά εξωραΐζει, αλλά ειδικά στην περίπτωση του Κόρμπιν, ενός αριστερού ριζοσπάστη παλαιάς κοπής, η απόσταση τυφλώνει. Ο Κόρμπιν δεν έχει εικόνα, δεν θα την είχε ακόμη και αν δεν του έκοβε τη θέα η ομίχλη της Μάγχης. Εχει απλώς μια γενική ιδέα και ένα ιδεολογικό πλαίσιο από το οποίο δεν εξαιρεί τη λαϊκιστική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θα απέρριπτε ως ρεβιζιονιστική μια πούρα σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του. Ο Κόρμπιν, με άλλα λόγια, ζει ακόμη την επαναστατική του περίοδο. Στην κυβερνητική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει ό,τι βλέπει ο Καμίνης, δηλαδή ένα κόμμα που κυβερνά με την Ακρα Δεξιά και επιχειρεί να ελέγξει τα πάντα, από τους δήμους έως τη Δικαιοσύνη, αλλά μια ριζοσπαστική δύναμη που αν απέτυχε απέτυχε επειδή είχε απέναντί του το «σύστημα», το «παλιό», τα «συμφέροντα» – ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να τον κατηχήσει σχετικά.

Ο Κόρμπιν κάλεσε στο Λίβερπουλ τον ριζοσπαστικό, κινηματικό ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΡΙΖΑ του αντιαμερικανισμού και του αμπέχονου. Και τα ακριβά κοστούμια που λέει ο Καμίνης; Οι σοσιαλδημοκρατικές μεταλλάξεις του; Η σφαγή της κορμπινικής συνιστώσας με τον Λαφαζάνη να καλείται ακόμη και στην Ασφάλεια; Ο Καμίνης λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στο βάθος δεν έχει αλλάξει, είναι πάντα αυτός που είναι, ένα ριζοσπαστικό κίνημα που αδυνατεί να εκβάλει στη σοσιαλδημοκρατία επειδή η κυβερνητική εμπειρία οδηγεί πάντα αυτά τα κινήματα στις ατραπούς του καθεστωτισμού. Ο Κόρμπιν δεν τα βλέπει αυτά από το Λίβερπουλ. Αλλά και να τα έβλεπε, μάλλον δεν θα τον πείραζε.