Ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο ηγέτης του ΚΚΕ που δημιούργησε μια παράδοση θυμοσοφίας στο κόμμα του και σήμερα ακολουθεί πιστά ο Δημήτρης Κουτσούμπας, έλεγε ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη. Αλλά η Φώφη Γεννηματά, η ηγέτιδα του ΚΙΝΑΛ που θέλει να ταυτιστεί η παράδοση του παλιού ΠΑΣΟΚ αποκλειστικά με το δικό της, πήρε τα ρίσκα της: «Ο εκλογικός μας πήχης», είπε, «είναι να πάρουμε την τρίτη διερευνητική εντολή». Αυτές οι έντεκα λέξεις, όμως, περιγράφουν κάτι περισσότερο από μια εκλογική φιλοδοξία. Περιγράφουν και ένα εκλογικό σενάριο. Η τρίτη διερευνητική εντολή δεν σημαίνει μόνο πως το ΚΙΝΑΛ θα πάρει την τρίτη θέση από τη Χρυσή Αυγή. Σημαίνει και πως ο νικητής των εκλογών δεν θα έχει αυτοδυναμία.

Το ρίσκο της Γεννηματά είναι λελογισμένο. Πιστή στο πνεύμα του Φλωράκη, δεν έπαιξε καταφανώς τον ρόλο της Πυθίας. Δεν προέβλεψε το αποτέλεσμα μασώντας φύλλα δάφνης, μια επιθυμία περιέγραψε που απλώς σχετίζεται με αυτό. Ή μάλλον ένα σετ επιθυμιών. Γιατί εάν η μία της επιθυμία είναι να κατακτήσει το ΚΙΝΑΛ την τρίτη θέση, η άλλη είναι να μην ελέγχει ο πρώτος των εκλογών την πλειοψηφία στη Βουλή. Και επομένως να κυβερνήσει η ίδια μαζί του ως μικρότερος κυβερνητικός εταίρος – ένας εταίρος που αν μη τι άλλο θα ευπρεπίσει θεσμικά και πολιτικά ό,τι ρύπανε ως μικρότερος κυβερνητικός εταίρος ο Πάνος Καμμένος.

Η φιλοδοξία της Γεννηματά δεν είναι μικρή. Αλλά είναι ρεαλιστική. Η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ ξέρει ότι εάν το κόμμα της καθίσει στον πάγκο της αντιπολίτευσης, θα τον ζεστάνει μέχρι τελικής εξαφανίσεως. Με άλλα λόγια, λόγο ύπαρξης το ΚΙΝΑΛ έχει μόνο ως ρυθμιστής εξελίξεων. Η ίδια η Πυθία μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει πολιτικά μόνο ως μπαλαντέρ. Μια Πυθία που θα κρατάει τη διερευνητική εντολή στα χέρια και κανένας μα κανένας δεν θα τολμήσει να τη βγάλει από τον ναό της.