Αναζήτηση
Κάνε ταχυδακτυλουργικά κι όλα σου τα μαγικά
Να γελάσει λίγο ο κόσμος που του κάψαν το γιακά
Γ. Σιάφλας, «Οι ταχυδακτυλουργοί»
Ανάμεσα στους δικαιολογητικούς μύθους της [μη] αυτογνωσίας και της [μη] ταυτότητας εντάσσεται και το απαράγραπτο ιστορικό δικαίωμα να κάνουμε μαθήματα Δημοκρατίας [και αριστεροσύνης;] στους άλλους ηγέτες και λαούς, τους οποίους προφανώς θεωρούμε λιγότερο «δημοκράτες» από εμάς.
Εχουμε, φαίνεται, ξεχάσει ότι μπορεί η Δημοκρατία να γεννήθηκε εδώ, αλλά –ευτυχώς για την ίδια –ενηλικιώθηκε σε «ξένα χέρια» που της φερθήκανε καλύτερα.
Πέραν τούτου, ο τρόπος που διαχειριζόμαστε το Κράτος Δικαίου μεταπολιτευτικά [με τόση ανομία, βία, ατιμωρησία, έλλειψη προσωπικής ευθύνης] δεν μας επιτρέπει να καυχιόμαστε για το δημοκρατικό μας ήθος.
Προς τι λοιπόν τόση’ «υπερηφάνεια» και τόσες κορόνες από αξιωματούχους στα διάφορα fora και πάνελ περί της συμβολής της Ελλάδας στο μέλλον της Ευρώπης ή και του πλανήτη, όταν οι ίδιοι οι κυβερνώντες αγνοούν με ποιον τρόπο θα εγγυηθούν το μέλλον της χώρας τους;
Με φληναφήματα κι αφηγήματα περί δικαιωμάτων και με πεθαμένα τσιτάτα άλλων εποχών ούτε εντυπωσιάζεις ούτε γίνεσαι σεβαστός. Απλώς εξωτερικεύεις την αμηχανία σου και την αδυναμία σου να ερμηνεύσεις, με όρους του 21ου αιώνα, την παγκόσμια πραγματικότητα.
Η Δημοκρατία εν κινήσει, στις φιλελεύθερες κοινωνίες, και το Δίκαιο εν κινήσει δεν οδηγούν στην ανομία ή στην αναρχία. Παρά ταύτα μερικοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Δημοκρατία και οι θεσμοί δεν έχουν κανόνες και όρια και όλα μπορεί να τελούν υπό διαπραγμάτευση αν η [όποια] Πλατεία ή Παρέα δεν συμφωνεί. Δεν είναι δυνατό ούτε θεμιτό να διαπραγματευόμαστε χωρίς οριοθετήσεις κι αυτοπεριορισμούς.
Εχει κανείς την αίσθηση ότι αυτή την περίοδο «όλα παίζονται». Η οικονομία υπονομεύεται από εγχώριες ασωτίες και ξένες σπέκουλες. Η κοινωνία φοβάται την ανεργία, τη φτώχεια, τη βία. Η Δημοκρατία βάλλεται από «προαιώνιους [;] εξωτερικούς εχθρούς» κι ένοπλους εκδικητές. Το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να χειριστεί τη δυσωδία των σκανδάλων. Η κυβερνώσα [;] Αριστερά[;] έχει χάσει τον μπούσουλα κι έχει μπερδέψει το ιερατείο του κόμματος με τον Ιερό Πανάγιο Τάφο και τον τάφο του Ινδού [γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας]. Τέτοιο ιδεολογικό χυλό σχιζο-σκοπιμοτήτων δεν έχουμε ξανασυναντήσει.
Η Δημοκρατία, όπως και η πραγματική Αριστερά, δεν είναι αφήγημα ή πολιτικο-αξιακό ακορντεόν που ανοίγει και κλείνει κατά το συγκυριακό δοκούν των ανθρώπων της εξουσίας. Η Δημοκρατία δεν ανταλλάσσει τους θεσμούς της με ψήφους ή χρήμα και η Αριστερά δεν «αγιάζει» τους παράνομους συμμάχους της.
Ας τα μελετήσουν όλα αυτά οι εναπομείναντες «γνήσιοι», μη-αριστερώς και πολλαπλώς διαπλεκόμενοι, κι ας αφήσουν τα μεγάλα λόγια περί της Ευρώπης των λαών.
ΥΓ1: Δημοκρατία χωρίς πιστούς δημοκράτες δεν υπάρχει.
YΓ2: Για σκεφτείτε ότι αυτοί που με κατηγορούσαν για «δεξιό» τώρα συναλλάσσονται με Ρότσιλντ, με Πάπες κι αρχιερείς [της μίζας], με στρατο-τεχνο-αποικιο-κράτες.
Μια «Αριστερά» φτερό στον άνεμο…
O καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
