Αναζήτηση
Επληροφορήθην λοιπόν χθες το εσπέρας πως ο πρόεδρος Αλέξης, ο λαοφιλέστατος πρόεδρος Αλέξης αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αποφάσισε (νομίζω ανακοίνωσε) στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ ότι η επέτειος των δύο χρόνων στην εξουσία πρέπει να εορταστεί από τον λαό, με την ιδιαίτερη λαμπρότητα που αρμόζει στο γεγονός.
Υπενθυμίζοντας σχετικά ότι η επέτειος αυτή ολοκληρώνεται την προσεχή Τετάρτη, 25 του μηνός Ιανουαρίου, και δεδομένου ότι συνεργάτης του προέδρου Αλέξη, του διαρκώς αποθεούμενου προέδρου Αλέξη αν θέλουμε να έχουμε μια αίσθηση της πραγματικότητας, μου ανέφερε ότι οι επετειακές εκδηλώσεις δεν θα πραγματοποιηθούν στις 25 Ιανουαρίου, διότι προφανώς δεν προλαβαίνουν να οργανωθούν ώστε να έχουν τη λαμπρότητα που απαιτούν οι περιστάσεις, αλλά μεταγενέστερα, έχω να συνεισφέρω με τα ακόλουθα:
– Εισηγούμαι οι εορτασμοί να είναι τριήμεροι.
– Να συνοδευτούν από αργία των δημοσίων υπηρεσιών, σχολείων, τραπεζών, ΟΤΑ κ.λπ.
– Να υπάρξει γενικός σημαιοστολισμός των κεντρικών οδών των πόλεων.
– Να ξεκινήσουν οι εορτασμοί με κανονιοβολισμούς από τον Λυκαβηττό (προσοχή άσφαιρους!), να ακολουθήσει δοξολογία στην ανακαινισμένη Μητρόπολη, χοροστατούντος φυσικά του μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, και εν συνεχεία μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στο Σύνταγμα.
– Της παρελάσεως του στρατού να ακολουθήσει παρέλαση των μαζών, όπως άλλωστε συμβαίνει σε χώρες με εθνικολαϊκά καθεστώτα, όπου δίνεται η δυνατότητα και στον λαό να εκδηλώσει την αγάπη του προς τον Ηγέτη (το έχω δει να συμβαίνει μια φορά στο Ιράκ, επί αειμνήστου Σαντάμ –απίθανο θέαμα).
– Δεξίωση στους εξώστες του Μεγάρου Μαξίμου.
– Και η πρώτη ημέρα να κλείσει με ανοιχτή ομιλία του προέδρου Αλέξη, του μονίμως επευφημούμενου προέδρου Αλέξη, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς στις περιγραφές μας.
Τη δεύτερη ημέρα των εκδηλώσεων να δοθεί στον λαό η χαρά να απολαύσει από κοντά τον λαοπρόβλητο πρόεδρο Αλέξη σε μοναδικούς περιπάτους στο Κέντρο της Αθήνας, ώστε να έχει και την ευτυχία να του εκφράσει και διά ζώσης όσα εκφράζει μέσα από τα δόντια του, πράγμα το οποίο δεν είναι και σωστό.
Το ίδιο να γίνει και με τους υπουργούς του, οι οποίοι επίσης με τον τρόπο αυτό θα έχουν μια θαυμάσια ευκαιρία να λάβουν από πρώτο χέρι τις εκδηλώσεις θαυμασμού των συμπολιτών μας, οι οποίες τώρα εκδηλώνονται στα «κουφά» και άνευ λόγου.
Η τρίτη ημέρα η οποία απαραιτήτως θα κλείσει με νέους κανονιοβολισμούς από τον Λυκαβηττό, να διατεθεί για την πνευματική καλλιέργεια του λαού με συναυλίες ανά τη χώρα φιλοσυριζαίων καλλιτεχνών, οι οποίοι θα μπορέσουν με τον τρόπο αυτό να μεταλαμπαδεύσουν τον πολιτισμό στον απλό λαό (αυτό το τελευταίο μού φαίνεται κάπως δύσκολο να υλοποιηθεί διότι ο ένας μετά τον άλλο οι τραγουδιστές και οι συνθέτες την κοπανάνε από τον ΣΥΡΙΖΑ και όπου φύγει φύγει –ούτε ο Δρογώσης δεν είναι πια εκεί…).
Μοναχοπότες
Στο μεταξύ από επιτυχία σε επιτυχία οδεύει ο στρατηγικός σχεδιασμός της κυβέρνησης, δείγμα ότι δεν πάνε τζάμπα τα λεφτά που παίρνει ο αγαπημένος μου Καρανίκας. Μετά τον ντόκτορ χερ Σόιμπλε τον οποίο στοχοποίησε κάθε πικραμένος συριζαίος, ακόμη και σε επίπεδο υφυπουργού (μέχρι και ο Γιάννης ο Μπαλάφας, υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής σου λέει, του τα «έχωσε» χθες –ασχολίαστο), αυτήν τη φορά ήρθε η στοχοποίηση του αγοριού από τη Δανία την κανονική του Βορρά (όχι του Νότου) Πολ Τόμσεν, τον οποίο το Μέγαρο Μαξίμου βγάζει άχρηστο και νούμερο. Γιατί όλα αυτά; Διότι ο άλλος είπε ότι με τον ρυθμό που αυξάνεται η ανεργία στη χώρα, σε… 21 χρόνια θα επανέλθει στα προ του Μνημονίου επίπεδα.
Κατά το Μεγαρο Μαξίμου, ο Τόμσεν δεν ξέρει τι του γίνεται, αλλά εμείς που ξέρουμε, αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι να προβλέψουμε πότε θα μειωθεί η ανεργία.
Στην πιθανή ερώτηση πόσο ευφυής είναι κάποιος που στοχοποιεί εκείνον από τον οποίο εξαρτώνται πολλά σε σχέση με τη συμμετοχή του ΔουΝουΤού στο ελληνικό πρόγραμμα, δεν έχω απάντηση. Οπως δεν έχω και για την περίπτωση της στοχοποίησης του Σόιμπλε, από τον οποίο εξαρτάται κατά μείζονα λόγο η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, το πόσο γρήγορα θα μετάσχουμε στην ποσοτική χαλάρωση, τα μέτρα για το χρέος και πολλά άλλα.
Θλίψη
Εκείνος που σηκώνει έναν ολόκληρο σταυρό, σταυρό μαρτυρίου, όλα αυτά τα χρόνια είναι ο φίλος μου ο Αλέκος Αλαβάνος. Είναι αυτός που ανιδιοτελώς και χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη παραχώρησε την προεδρία του Συνασπισμού στον πρόεδρο Αλέξη και για ανταμοιβή πήρε από μέρους του την πλήρη απαξίωση, που τον οδήγησε εκτός Συνασπισμού και ΣΥΡΙΖΑ.
Το φέρει δε τόσο βαρέως, που όταν καμιά φορά μιλάει γι’ αυτό –διότι σπάνια μιλάει –είναι τόσο απογοητευμένος που δεν μπορείς να του πεις και τίποτε. Οπως χθες που δήλωσε παραβολικά, και σε αντιδιαστολή με το γεγονός της συμπεριφοράς Τσίπρα απέναντί του, ότι «και ο Χριστός είχε μαθητή τον Ιούδα»!
Βουτιές
Επίσης σκέφτομαι έναν άλλο φίλο μου, τον Γεράσιμο, Μάκη για τους φίλους του, Γιακουμάτο. Οποιος τον γνωρίζει καταλαβαίνει γιατί δεν πρέπει να του κρατάει κακία για ό,τι λέει. Χειμαρρώδης όπως είναι, αρκετές φορές «ξεφεύγει», λέει πράγματα που δεν τα πιστεύει, μετά το μετανιώνει (όπως με αυτή την ανοησία ότι η ομοφυλοφιλία είναι… μεταδοτική ασθένεια!), αλλά το κακό έχει γίνει. Πρέπει όμως να του αναγνωριστεί ότι έχει το σθένος και την παρρησία να ζητάει συγγνώμη. Το έπραξε και χθες, αλλά όπως προανέφερα το κακό είχε γίνει –ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία να πουλήσει προοδευτικότητα έναντι του συντηρητισμού της ΝουΔού.
Δυστυχώς αγνοεί, και αυτός, ότι στην πολιτική ισχύει το «βούτα τη γλώσσα στο μυαλό σου, πριν μιλήσεις»…
