Στην Αθήνα το στέγαστρο Καλατράβα δεν θα προλάβαινε να διακοσμήσει τον ουρανό του Ολυμπιακού Σταδίου, τα υπόλοιπα έργα θα έμεναν μισοτελειωμένα και οι τρομοκράτες του Μπιν Λάντεν θα έκαναν πάρτι στο Σύνταγμα. Επομένως, η καλύτερη λύση ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες να διοργανωθούν για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο Σίνδεϊ που είχε έτοιμες τις υποδομές.

Στο Πεκίνο, οι αθλητές των μεγάλων αποστάσεων θα κινδύνευαν ακόμα και να χάσουν τη ζωή τους από την ατμοσφαιρική ρύπανση. Στο Ρίο ντε Ζανέιρο οι εκθέσεις των ειδικών προκαλούν ερωτηματικά για το πώς καταφέρνουν και ζουν ακόμα οι κάτοικοι της πόλης. Η «Ντέιλι Τέλεγκραφ» το διατύπωσε πολύ εύστοχα: οι καταστροφολόγοι θα εισέλθουν στο Μαρακανά με τη δική τους σημαία φωνάζοντας «το τέλος είναι κοντά». Σαν τους θρησκόληπτους που επιτίθενται στις κοπελίτσες επειδή αφήνουν ακάλυπτα τα πόδια τους.

Η επιδρομή του αγγλοσαξονικού Τύπου σε διοργανώτριες πόλεις λίγες εβδομάδες πριν από την έναρξη των Αγώνων τείνει να γίνει παράδοση. Με έναν όμως αστερίσκο: οι επιθέσεις είναι πάντοτε πιο έντονες όταν στόχος είναι μη αγγλόφωνες περιοχές. Η Ατλάντα ήταν η επιτομή της προχειρότητας, χάθηκαν μετάλλια από οδηγούς που έχασαν τους δρόμους, έγιναν ατυχήματα, έσκασαν βόμβες, και όμως, γράφτηκαν λιγότερα γι’ αυτήν απ’ ό,τι για το Ρίο. Το ίδιο συνέβη και με το Σίδνεϊ και το Λονδίνο. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη…

Τελευταία Νέα