Δεν θα αναφερθώ στις σταλινικές κατασκευές ενόχων προς εξουδετέρωση πολιτικών αντιπάλων. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπήρχε, αν μη τι άλλο, μια στρατηγική, ένα know how, μια αναγωγή της προβοκάτσιας σε επιστήμη. Αυτό που γίνεται τώρα μου θυμίζει το «Παλέρμο», ένα δημοφιλές παιχνίδι συναναστροφών. Σκοπός του, να εντοπιστεί σε κάθε γύρο ποιο από τα μέλη της παρέας είναι ο «δολοφόνος» και ποιος ο «χαφιές». Οι εκτιμήσεις γίνονται αυθαίρετα με βάση το ένστικτο ή τις υποφώσκουσες κόντρες μεταξύ φίλων. Αλλά, είπαμε, πρόκειται για παιχνίδι.

Αυτό που συμβαίνει όμως με κάποια στελέχη της κυβέρνησης δεν είναι παιχνίδι αν και, τελικά, στο ταμείο της κοινής γνώμης εκταμιεύει τη σοβαρότητα (και την ιλαρότητα) παιγνίου. Και δεν είναι μόνο ο εκπεσμός του πολιτικού λόγου, γενικώς, σε διαδικτυακή ανάρτηση. Είναι και η κατάδειξη ενόχων που παραπέμπει στο «Παλέρμο». Οχι με υπαινιγμούς αλλά με πλήρεις διατυπώσεις. Ο Νίκος Φίλης «δίνει» αντισυνταγματικούς και ακροδεξιούς, ο Δημήτρης Παπαδημούλης τους υποτιθέμενους δολοφόνους του Μαυρίκου και χθες ο Ανδρέας Νεφελούδης ανακάλυψε τη μαύρη τρύπα της οικονομίας στις τσέπες όσων θα κατεβούν αύριο στο Σύνταγμα. Η ελαφρότητα με την οποία γίνονται όλα αυτά με κάνει να πιστεύω ότι δεν πρόκειται για εργοτάξιο κατασκευής ενόχων στα πρότυπα ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ή, τουλάχιστον, όχι μόνο γι’ αυτό. Πρόκειται κυρίως για βαθιά άγνοια χειρισμού του πολιτικού λόγου. Μαθημένα στους τσαμπουκάδες και τις πομφόλυγες των αμφιθεάτρων, τα σημερινά στελέχη πιστεύουν ότι η εξουσία δίνει ελευθέρας να λες ό,τι σου κατέβει. Και κάπως έτσι χάνονται ακόμη και παιχνίδια που έμοιαζαν «καταδικασμένα» να κερδηθούν.

Τελευταία Νέα