Τα πρόσφατα διεθνή γεγονότα, από την τρομοκρατία στην Ευρώπη μέχρι τον Ομπάμα στην Κούβα, είναι σαν σινεμά βεριτέ ενός κόσμου που αλλάζει. Εμείς όμως ανοίγουμε δημόσιο, σπαρακτικό διάλογο για θέματα που έχουν κλείσει πριν από δεκαετίες, από τον προπροηγούμενο κύκλο επεισοδίων της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Με δεδομένο όμως ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός μας εντάχθηκε στην ΚΝΕ τη χρονιά που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου είναι αναμενόμενο –όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ τζαρτζάρει μπροστά στις κάμερες του καθεστωτικού καναλιού τον Ραούλ Κάστρο για τους πολιτικούς κρατουμένους –στο γαλατικό χωριό μας να αναδύεται στον αφρό της ειδησεογραφίας το τι είναι Αριστερά. Και ποια Αριστερά είναι η καλύτερη; Του Τσίπρα εσωτερικού ή του Τσίπρα εξωτερικού; Της Κωνσταντοπούλου ή της Γεροβασίλη; Του Σακελλαρίδη όταν έκανε προπαγάνδα ή όταν ομολόγησε την προπαγάνδα που έκανε; Του Λαφαζάνη υπουργού ή του Λαφαζάνη μαινόμενου έξω από δημόσια κτίρια; Η ιδεοληπτική ή η παραληρηματική Αριστερά; Η Αριστερά της αντιπολίτευσης ή της διακυβέρνησης; Της θεωρίας ή της πράξης; Του σχοινιού ή του παλουκιού;

Ολα πατρίδα μας, κι αυτά κι εκείνα! Ο φλου αρτιστίκ ιδεολογικός ρομαντισμός της Αριστεράς αφομοιώνεται από τον καθεστωτισμό της εξουσίας. Για το αριστερό αφήγημα, σε όλες τις εκδοχές του, ο καλός αντίπαλος είναι ο νεκρός αντίπαλος. Το είπε εξάλλου και ο Στέλιος Παππάς στην ΕΡΤ μεταξύ πέμπτης και έκτης (ηχηρής) ρουφηξιάς καφέ: «Κάποια κανάλια ήτανε χειρότερα από παραγωγοί όπλων γιατί σκοτώνανε τη συνείδηση του λαού». Οσοι πίστευαν κάτι άλλο, ας πιουν ένα φραπεδάκι να συνέλθουν.

Τελευταία Νέα