Κάποτε, στην περιφέρεια της Δράμας, είχαμε βρεθεί με εκλεκτή παρέα σε ένα μαγαζί μουσικών προδιαγραφών, όπως μας είχαν πει οι φίλοι που μας πήγαν, το οποίο αποδείχθηκε σκυλάδικο. Απελπισμένοι από τον κακό ήχο, τον καπνό και τα άθλια ποτά ψάχναμε τρόπο διαφυγής. Δεν γινόταν, το μαρτύριο έπρεπε να πάει ώς το τέλος. Επληττα, ώσπου το ενδιαφέρον μου κίνησε ένας καλλιτέχνης που, σε ένα διάλειμμα, κούρδιζε ένα περίεργο ηλεκτρικό όργανο. Eμοιαζε και φυσιογνωμικά στον Φρανκ Ζάπα, οπότε σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα της πρωτοπορίας κι έκανα κουράγιο. Είχα δίκιο, διότι στη συνέχεια ο καλλιτέχνης αποδείχθηκε δεινός εκτελεστής του σκυλοποντιακού τραγουδιού, αποθεώθηκε μάλιστα πολύ όταν εκτέλεσε το σουξέ του «Παναγία Σουμελά, τα καντίλια σου πολλά». Εκτοτε, πίστεψα ότι η μουσική δεν έχει σύνορα, κι ότι αξίζει να δίνει κανείς ευκαιρίες σε όσους τις υπόσχονται.

Περίεργος αν το ποντιακό χιπ-χοπ συγκρότημα που επέλεξε ο Διονύσης Τσακνής έχει ανάλογο μπρίο, μπήκα στο YouTube και άκουσα το σουξέ του «Δεν θέλω thi$, θέλω την πατρίδα μου οπίς». Μαθημένος στο κιτς, αλλά πάγωσα. Περίμενα να ακούσω μια εθνολαϊκιστική παρωδία, άκουσα ένα τραγούδι κανονικά χρυσαυγίτικο. Ανακαλώ θραύσματα στίχων: «Ξεριζωμένοι. […] Η Ρωμανία κι η Ιστορία δεν πεθαίνει. […] Είμαστε σταυραετοί. […] Γενοκτονία (Νίκο Φίλη). […] Μία θρησκεία, χριστιανική ορθοδοξία, τόσοι ακόμα πάνε στη Σουμέλα Παναΐα. […] Νιώθω πλησιάζουνε αυτοί που τόσα χρόνια την πατρίδα μου ρημάζουνε. Δεν θέλουν να μας φτάσουνε, δεν θέλουν να μας πιάσουνε, θέλουν πολλή ανέχεια. […]θέλω την πατρίδα μου οπίς. Τραπεζούντα, Κερασούντα θα έρθει η ώρα θα δεις –κ.λπ.»

Εθνικισμός. Στερεότυπα. Θρησκευτική ταυτότητα. Συνωμοσιολογία. Αλυτρωτισμός. Ολα αυτά σε λίγους στίχους. Ο Δραμινός Φρανκ Ζάπα τουλάχιστον, που επίσης ήταν κιτς, δεν έβλεπε οράματα.

Πολύ προοδευτική έχει γίνει η ΕΡΤ, μπράβο στον Διονύση Τσακνή. Μην ξεχάσετε να φωνάξετε τους συντελεστές της παράστασης με το έργο του Ξηρού για τα φωνητικά.

Τελευταία Νέα