Το ζήτημα που ανέκυψε με το Εθνικό Θέατρο και τον Σάββα Ξηρό στον διπλό ρόλο του θεατρικού συγγραφέα και του θύματος μπορεί να λυθεί με την παράφραση μιας διάσημης ρήσης του Ταλλεϋράνδου. Το ανέβασμα της παράστασης ήταν έγκλημα. Αλλά το κατέβασμά της ήταν κάτι περισσότερο από έγκλημα: ήταν λάθος. Αντίθετα, για τα άλλα ζητήματα που απασχολούν αυτή τη χώρα δεν αρκεί η ευφυής ατάκα ενός διπλωμάτη, ο οποίος υπηρέτησε δυο-τρεις βασιλιάδες αλλά και τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη με την ίδια επιτυχία. Είναι αναγκαίες οι διπλωματικές του δεξιότητες –ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνεται και η τέχνη του ελιγμού.

Ο ελιγμός είναι κάτι σαν τελευταία εφεδρεία. Η Αθήνα βρίσκεται ανάμεσα στις συμπληγάδες μιας οικονομικής και προσφυγικής κρίσης και η κυβέρνησή της καλείται να περάσει όχι μόνο ανάμεσά τους, αλλά και με το χρονόμετρο να τρέχει ανάποδα. Αν καθυστερήσει η αξιολόγηση, η ελληνική οικονομία θα ξαναβρεθεί στο κρεβάτι της εντατικής. Κι αν τα χοτ σποτ για την υποδοχή και την ταυτοποίηση των προσφύγων δεν είναι στη θέση τους μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, θα χτυπήσει το κουδούνι της εξόδου από τη Σένγκεν.

Μπορεί να φτάσει στην αξιολόγηση η κυβέρνηση με το κοινωνικό καζάνι σε θερμοκρασία βρασμού; Μπορεί να τρέξει το πρόγραμμα απέναντι στα τρακτέρ, τους συνταξιούχους, το κίνημα της γραβάτας και όποια άλλη διαμαρτυρία προκύψει στην πορεία; Και μπορεί να πείσει τους εταίρους της ότι θα κάνει μέσα σε τρεις μήνες ό,τι δεν έκανε σε έναν ολόκληρο χρόνο κι ενώ οι αλκυονίδες ημέρες τώρα και η άνοιξη σε λίγες εβδομάδες θα κάνουν τη θαλάσσια οδό λιγότερο δύσβατη; Η απάντηση είναι κόκκινο – μαύρο. Αλλά μοιάζει όλο και πιο πιθανό να κερδίσει όποιος ποντάρει στο δεύτερο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ξεκίνησε τη θητεία της με την ορμή του λαϊκού παιδιού που μπαίνει σε ένα σαλόνι μεσήλικων αστών για να ξανασυστηθεί. Επιχείρησε να πείσει ότι η Ελλάδα δεν είναι ο αδύναμος κρίκος μιας οικονομικής αλυσίδας που μπορεί να κολληθεί και πάλι, αλλά το τουβλάκι που αν κάνει το λάθος και το τραβήξει κανείς θα καταρρεύσει ολόκληρο το οικοδόμημα. Προσπάθησε να εξηγήσει, ακόμη, ότι δεν είναι η τελευταία γωνία της Βαλκανικής Χερσονήσου, ούτε καν μια χώρα ανάμεσα στις άλλες, αλλά εκείνο το παλιό το σταυροδρόμι των τριών ηπείρων, ένα οικόπεδο με θέα στην Ασία και την Αφρική που κάνει τη γεωπολιτική του αξία ανεκτίμητη. Σε αυτό το διάστημα, η Αθήνα κινήθηκε με τη λογική της απειλής που κάνει καλό να την αφήσεις να σέρνεται.

Σήμερα μπορεί να δει κανείς τα αποτελέσματα αυτής της λογικής στους δρόμους των Τεμπών και τις ακτές της Λέσβου. Ο κίνδυνος του Grexit είναι πλέον διπλός, οικονομικός και γεωγραφικός, και εκείνες οι απειλές με τον πεντοζάλη, το Κούγκι και τους εξαγόμενους τζιχαντιστές θυμίζουν όλο και περισσότερο αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Θα χορέψουμε και θα ανατιναχτούμε, αλλά θα γίνουν όλα εδώ μέσα. Ναι, είναι και η παράσταση του Ξηρού και η αυτολογοκρισία του Εθνικού Θεάτρου, είναι και οι τηλεοπτικές άδειες που από αντικείμενο ανεξάρτητης Αρχής έγιναν αντικείμενο νυχτερινής τροπολογίας. Αλλά το θέατρο και η τηλεόραση αφορούν την κανονική ζωή. Κι εδώ έχει αρχίσει να μυρίζει το θειάφι της κόλασης.

Τελευταία Νέα