Αιωρείται ανάμεσα στην απαξιωτική χαριτωμενιά και στην αθωωτική αναγνώριση του ακαταλόγιστου. Σε κανονικές συνθήκες. Γιατί στην εποχή των άκρων έχει εξελιχθεί σε επικοινωνιακό υπερόπλο. Μιλάω για τη γραφικότητα που είναι σαν το οινόπνευμα. Το όριο ασφαλείας το αντιλαμβάνεσαι αφού το έχεις περάσει. Μόνο λοιπόν υπό το πρίσμα αυτού του ιδιωτικού βίτσιου που «πωλείται» ως δημόσια αρετή θα μπορούσα να ασχοληθώ σήμερα με τη Ραχήλ Μακρή.

Η κυρία Μακρή αντιπροσωπεύει έναν τύπο γυναίκας που ευδοκιμεί εδώ και πολλά χρόνια, ασχέτως κρίσης. Αυτή η διαστρεβλωμένη εκδοχή της «δυναμικής τύπισσας» που είναι αυθόρμητη, κάνει τσαμπουκάδες και τα λέει έξω από τα δόντια. Οσο όμως μεγιστοποιείται η σημασία τού να τα λες χύμα, ελαχιστοποιείται η αξία του τι λες. Και η συγκεκριμένη είπε πολλά και έκανε περισσότερα. Ανέβηκε στα κάγκελα της ΕΡΤ, προσκύνησε κλαίγοντας τους «νεκρούς» της, υποσχέθηκε τύπωμα χρημάτων, έβρισε και προσέβαλε πολιτικούς της αντιπάλους και δημοσιογράφους, τσαλαβούτησε σε ιδεολογίες εξευτελίζοντάς τις. Και εξακολουθεί να περιφέρει αυτάρεσκα την άγνοια και την επιπολαιότητά της αφού μόλις την περασμένη εβδομάδα «έντυσε», ως αντίδραση, το πρόσωπό της με κάτι που φαντάστηκε ότι είναι η ελληνική σημαία. Ενώ –επειδή δεν εισέπραξε, όπως θεωρούσε, την επιταγή της υποστήριξής της –βρίζει και «αδειάζει» αυτούς για τους οποίους ξεσάλωνε. Σε μία κοινωνία στην οποία το ακατάσχετο της γραφικότητας στοιχειοθετεί προσωπικότητα, ο ανθρωπότυπος στον οποίον ανήκει η πρώην βουλευτής θα είναι μονίμως στα κάγκελα ανεξαρτήτως καγκελόπορτας. Φθάνει αυτή η καγκελόπορτα να μην οδηγεί στην πολιτική. Για το καλό της πολιτικής.

Τελευταία Νέα