[Στίγμα] Ημείς εναντίον ημών

Το Σάββατο λοιπόν έγινε στις Καστανιές του Εβρου μια μεγάλη διαδήλωση οργανωμένη από οργανώσεις και πρωτοβουλίες που κινούνται στα όρια του ΣΥΡΙΖΑ. Τα σχεδόν χίλια άτομα που συγκεντρώθηκαν είχαν ως αίτημα την καταστροφή του «τείχους του Εβρου», ώστε οι πρόσφυγες «να μην πνίγονται στα νερά του Αιγαίου». Αίτημα που από μια πρώτη άποψη μοιάζει λογικό και μπορεί άνετα να συγκεντρώσει την ομόθυμη συμπαράσταση του συνόλου των Ελλήνων που καθημερινά βιώνουν τις τραγικές εικόνες από τα ναυάγια στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Αλλά είναι; Ο φράχτης που κατασκευάστηκε το 2012 δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να αποκόψει την ελεύθερη είσοδο λαθρομεταναστών από την Αφρική και την Ασία, και ουσιαστικά να σώσει τη ζωή σε πολλούς από αυτούς που έπεφταν μέσα στα ναρκοπέδια της περιοχής και σκοτώνονταν σε καθημερινή βάση.

Τώρα ζητείται η καταστροφή του, δηλαδή ουσιαστικά προτείνεται στους πρόσφυγες, αντί να πνίγονται μερικοί εξ αυτών στο Αιγαίο με τα σάπια δουλεμπορικά, να «ανεβαίνουν» στον Εβρο και να ανατινάζονται στα ναρκοπέδια! Τέλεια…

Αφήνω δε κατά μέρος ότι ο φράχτης δημιουργήθηκε με λεφτά της ΕΕ και σε εφαρμογή των συμφωνιών του Δουβλίνου.

Και φθάνω στο τελευταίο που κατά τη γνώμη μου καταδεικνύει ότι επιεικώς είναι για τα πανηγύρια οι άνθρωποι (του ΣΥΡΙΖΑ): αφήνουν/παροτρύνουν/κινητοποιούν τους διαδηλωτές να ανέβουν στον Εβρο να απαιτήσουν την «πτώση» του τείχους και δεν μαζεύονται μια… τριμελής επιτροπή από πέντε – έξι άτομα να οδεύσουν στο Μαξίμου και να θέσουν το αίτημα! Αφού «δικοί μας» είμαστε όλοι…

Εκτός πια και αν ακολουθείται η παλιά καλή τακτική της «εκτόνωσης» του κινήματος, πράγμα που το θεωρώ επίσης θεμιτό: όταν τους κοπανάς τον έναν φόρο μετά τον άλλον και ο κόσμος έχει ζαλιστεί, τους στέλνεις στον Εβρο να εκφράσουν τα φιλανθρωπικά τους αισθήματα και την αλληλεγγύη στους βασανισμένους πρόσφυγες.

Αλλιώς θα σου μείνουν στην Αθήνα και δεν ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να συνέλθουν από την (πολιτική) αφασία και να αρχίσουν να αντιδρούν. Για τέτοια είμαστε τώρα;

Οχι για τέτοια δεν είμαστε και παρακαλώ να σημειωθεί αυτό από την «υπηρεσία» η οποία καταγράφει σε καθημερινή βάση τι λέμε ορισμένοι εξ ημών γιατί οι αποδέκτες του σχετικού «δελτίου» έχουν και άλλες δουλειές να κάνουν και δεν προλαβαίνουν…

Να, ας πούμε ο υπουργός Νίκος «ε, ναι λοιπόν συνομιλώ με τον Θεό, πού είναι το πρόβλημα;» Παππάς δήλωσε χθες στην εφημερίδα του Χατζηνικολάου ότι πρέπει να προχωρήσει γρήγορα στη συγκρότηση του ΕΣΡ και στους διαγωνισμούς για τις (νέες τηλεοπτικές) άδειες. Δήλωση η οποία κατά τη γνώμη μου δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πραγματικά δραστήριο υπουργό, ο οποίος αξιολόγησε και σωστά ότι το κεντρικό, σοβαρό πρόβλημα του ελληνικού λαού δεν είναι ούτε οι φόροι, ούτε η ανεργία, ούτε η μείωση μισθών και συντάξεων. Ούτε καν η σπειροειδής, θανατηφόρα, παρατεταμένη ύφεση της ελληνικής οικονομίας.

Αλλά είναι πότε επιτέλους θα κερδίσει (με την αξία του και όχι με ξένες πλάτες τον «διαγωνισμό» Παππά) την άδεια και θα γίνει καναλάρχης ο ευγενής φίλος της παρατάξεως Χρήστος Καλογρίτσας ή ο ακτιβιστής μεγάλος συμπαραστάτης της προσπάθειας για την κυβερνητική εγκαθίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Ή αν ο και δικός μου φίλος Νίκος Χατζηνικολάου μετά το επιτυχημένο πείραμα του Alter θα αποκτήσει τη δική του φωνή, για να ξεφύγει από τα «δεσμά» του Star…

Αυτά είναι τα προβλήματα του λαού και όχι όλα τα ψευδεπίγραφα άλλα, που διακινεί η καταδικασμένη να καεί στις εφτά φωτιές του Αδη διαπλοκή…

Στο μεταξύ, οφείλω να κάνω μία επανόρθωση, αναφορικά με τη μικρή ιστορία που αφηγήθηκα το Σάββατο με πρωταγωνιστές έναν «ναυαγισμένο» εφοπλιστή, έναν πολιτικό πρώτης γραμμής (!..) και έναν ρώσο ολιγάρχη. Κοινός φίλος δικός μου, του εφοπλιστή και του πολιτικού (αλλά… δυστυχώς όχι του «ολιγάρχη»), μου τηλεφώνησε για να μου δηλώσει την απογοήτευση του πρώτου, διότι ανέφερα πως είναι «πιο στεγνός και από τη ρίγανη».

–Δεν είναι; ρώτησα τον φίλο μου.

–Μου είπε ότι δεν είναι, ήταν η απάντηση.

Δεν μπορώ παρά να εκφράσω τη χαρά μου, διότι οι «δουλειές» πάνε καλά! Ολων!

Επί του προηγουμένου, έχω ερώτημα σχετικό –διότι στην «τούρλα» της προεκλογικής περιόδου πέρασε στα εντελώς κουφά, δεδομένου ότι δεν έλεγε και τίποτε, όπως (σχεδόν) πάντα συνεντευξιαζόμενος ο Τσίπρας: ένα τοπικό/περιφερειακό καναλάκι της Αττικής ονόματι ATTICA στο οποίο προεκλογικά στις 16 Σεπτεμβρίου έδωσε συνέντευξη ανήκει στο «δίκτυο» που προσπαθεί να στήσει το «τρίο» που προανέφερα, και αποκάλυψα το Σάββατο;

Οχι πως με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αλλά είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να ανιχνεύσουμε μία τουλάχιστον (πιθανή) εξήγηση για το νόημα των μεταμεσονύχτιων «βελτιώσεων» στο ν/σ για τα ΜΜΕ που επέφερε ο υπουργός Νίκος «συνομιλώ κ.λπ.» Παππάς, και οι οποίες θεωρήθηκαν από την αντιπολίτευση ως φωτογραφικές…

Διαβλέπω όμως ότι αυτό το κόλπο που επιχειρείται με τα κανάλια τείνει να εφαρμοστεί και σε άλλες πτυχές της δημόσιας ζωής. Αναφέρομαι στο φασούλι που προέκυψε από ένα δήθεν λεκτικό ολίσθημα του αντιπροέδρου Δραγασάκη περί ενός παράλληλου τραπεζικού συστήματος, το οποίο δεν θα τελεί υπό την εποπτεία της ΕΚΤ, κατά τη συζήτηση στη Βουλή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Η αντιπολίτευση κατήγγειλε ότι αυτό θα γίνει μέσω των συνεταιριστικών τραπεζών.

Συνεισφέρω σε αυτό για να αναφέρω ότι προ δεκαημέρου πραγματοποιήθηκε σύσκεψη του οικονομικού επιτελείου με τις διοικήσεις αυτών των μικρών τραπεζών οι οποίες αναπτύχθηκαν στην περιφέρεια κατά την προηγούμενη δεκαετία. Εκεί έγινε η πρώτη συζήτηση, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα στηθεί το κόλπο, διότι ως γνωστόν οι περισσότερες εξ αυτών είναι χρεοκοπημένες. Πού θα βρεθούν λοιπόν χρήματα να τις στηρίξουν;

Εκτός πια και αν κάνα μέλος της κυβέρνησης έχει υποσχεθεί ότι θα βρει κεφάλαια από έναν γνωστό του ρώσο ολιγάρχη, που δεν έχει τι να τα κάνει…

Κλείνοντας, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την ακραία επίδειξη ευαισθησίας της πρεσβείας του Ισραήλ στην Αθήνα και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου αναφορικά με το σκίτσο της συναδέλφου μου Εφης Ξένου που κόσμησε την περασμένη Παρασκευή τη στήλη: ήταν αυτό που απεικόνιζε τον Βαρουφάκη ως… Σάιλοκ.

Εννοείται ότι το τελευταίο για το οποίο θα μπορούσε να κατηγορηθεί η συνάδελφος και το σύνολο της εφημερίδας είναι ο αντισημιτισμός, τον οποίο απορρίπτουμε κατηγορηματικά και με την πλέον δυνατή ένταση. Ωστόσο, ο Σάιλοκ έχει βγει από την πένα ενός Ουίλιαμ Σαίξπηρ που, εξ όσων γνωρίζω δεν είναι απαγορευμένος συγγραφέας. Συνεπώς δεν πρόκειται για «θρησκευτικό ρατσιστικό στερεότυπο» που παραπέμπει «σε θρησκευτικό μίσος», όπως λέει η ανακοίνωση, αλλά για χαρακτήρα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που ενέπνευσε τη σκιτσογράφο.

Ως εκ τούτου, απορώ με το ανακοινωθέν –ιδίως σε μια χρονιά που βάφτηκε με το αίμα των γελοιογράφων του «Charlie Hebdo» οι οποίοι σατίριζαν, ενίοτε με μεγάλη οξύτητα, το Ισλάμ. Σε μια τέτοια συγκυρία, πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι κανείς διπλά προσεκτικός αν είναι να χρησιμοποιήσει τους όρους «απαράδεκτος» και «ποταπός» για σκίτσα όταν παγκοσμίως έγινε τόση συζήτηση για την ελευθερία της σάτιρας.

Τέλος, ας μου επιτραπεί να παρατηρήσω ότι αν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στο «Charlie Hebdo» να γελοιοποιεί τον Μωάμεθ, θα πρέπει να μη μυγιαζόμαστε με τόση ευκολία από ένα σκίτσο όπως αυτό της Ξένου που –το σημαντικότερο –δεν ήταν αντισημιτικό.