Δεν θα περίμενα κάτι διαφορετικό σε μια εποχή που ο λαϊκισμός έχει γίνει η επίσημη γλώσσα του έθνους. Και στην περίπτωση της πρώην βουλευτού Χριστίνας Ταχιάου αυτή η γλώσσα έβγαλε τσιρίδες και κορόνες που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως γραφικές αν δεν ήταν επικίνδυνες. Να εξηγηθώ. Η κυρία Ταχιάου ανήρτησε ένα κείμενο όπου ανέλυε τα έσοδα και τα έξοδα του κοινοβουλευτικού της βίου για να καταλήξει πως ένας βουλευτής, ειδικά της περιφέρειας, έχει τέτοιες υποχρεώσεις που με την αποζημίωσή του τα φέρνει μία η άλλη. Η αλήθεια όμως, σε αυτό το ιδιότυπο καθεστώς εθνολαϊκής τρομοκρατίας, στο καλάθι δεν χωρεί, στο κοφίνι περισσεύει.

Θα παρακάμψω τα ειρωνικά δημοσιεύματα περί εράνου και άλλων δαιμονίων, γιατί δεν αντέχουν ούτε στο άλλοθι του χιούμορ. Είναι όμως κι αυτοί οι «αυθόρμητοι» ξιφουλκοί του Διαδικτύου που προτάσσουν το οργίλο επιχείρημα «εγώ τα βγάζω πέρα με χίλια και εσύ δεν τα βγάζεις με πεντέμισι χιλιάδες;». Εσύ όμως, φίλε, δεν είσαι βουλευτής. Δεν μετέχεις άμεσα στη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας, δεν έχεις ανάγκη από συνεργάτες και γραφεία. Τιμημένη η δουλειά σου, αλλά όταν εξισώνουμε τον λειτουργό της δημοκρατίας με έναν π.χ. μάγειρο, κάνουμε τη δημοκρατία με τα κρεμμυδάκια. Η απαξίωση των πολιτικών που συνεπάγεται η εξίσωση προς τα κάτω δεν είναι θεμελίωση του κοινοβουλευτισμού αλλά μπουρλότο στα θεμέλιά του. Αν δεν σου αρέσουν οι εκπρόσωποί του, να τους αλλάξεις γιατί δεν είναι ικανοί. Οχι για να βρεις πιο «φτηνούς». Η δημοκρατία, πλην όλων των άλλων, είναι ένα «ακριβό» πολίτευμα.

Τελευταία Νέα