Αν η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ισχύει και το αντίθετο. Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν κάνουν σχέδια. Κάπως έτσι έπαιξε τα ρέστα της στην περίπτωση του Βασίλη Λεβέντη. Του οποίου η είσοδος στη Βουλή μοιάζει να έχει διπλή ανάγνωση.

Η μια είναι η κινηματογραφική. Ενας γραφικός, περιθωριακός τύπος που ασκούσε μια ιδιότυπη τηλεοπτική πολιτική και που έγινε αντικείμενο αυτό του αποθεωτικού χλευασμού, βασικό κεφάλαιο της ποπ κουλτούρας μας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ο πρόεδρος της Eνωσης Κεντρώων δεν ήταν καν στο επιθεωρησιακό προσκήνιο. Eνα ποδοσφαιρικό σύνθημα ωστόσο αποδείχθηκε ικανό σε πείσμα των image makers να τον επαναφέρει και να τον μπάσει στο Κοινοβούλιο. Ιδου το σενάριο μιας χολιγουντιανής πικρής κωμωδίας που οι ιδιαίτερες ψυχογραφικές αποχρώσεις και ερμηνευτικές απαιτήσεις του πρωταγωνιστικού ρόλου μπορεί να έφταναν σε Οσκαρ. Προσωπικά μου θυμίζει τον Ντάστιν Χόφμαν στο «Wag the dog».

Η άλλη είναι η ρεαλιστική. Γέννημα – θρέμμα του παρακμιακού σκέλους της ιδιωτικής τηλεόρασης στη δεκαετία του 1990, αυτού που επέβαλε στις συνειδήσεις του κοινού το καλτ χωρίς όμως αερόσακους και δικλίδες ασφαλείας, ο Λεβέντης επιβεβαίωσε ότι η ζωή δεν έχει να κάνει με το να ανακαλύψεις τον εαυτό σου αλλά με το να τον επινοήσεις. Το θέμα είναι πως όταν η επινόηση «παίζει» σε συνθήκες πραγματικότητας υπάρχει ο κίνδυνος η πραγματικότητα η ίδια να αναπτύξει χαρακτηριστικά επινόησης. Και άντε μετά να ψάχνεις το αυτονόητο στο καλάθι των αχρήστων…

Τελευταία Νέα