[Ιστορίες] Για ένα χιτζάμπ

Πρέπει ή όχι να σύρονται οι άνθρωποι στον παράδεισο; Με το μαστίγιο, αν χρειαστεί; Το ερώτημα απασχολεί εντονότερα τελευταία, ενόψει καλοκαιρινής περιόδου, το Ιράν –και για να μη μένει γενικό και αόριστο, παίρνει τη συγκεκριμένη μορφή ενός χιτζάμπ. Διότι με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες Ιρανές αναμένεται να συλληφθούν από την αστυνομία των ηθών για «κακοφορεμένο χιτζάμπ» –μία μαντίλα πιο χαλαρά δεμένη, περισσότερο αποκαλυπτική, λιγότερο «ισλαμική» από ό,τι θα έπρεπε.

Ο μετριοπαθής πρόεδρος της χώρας Χασάν Ροχανί έθιξε, εμμέσως πλην σαφώς, το θέμα στα τέλη Απριλίου απευθυνόμενος σε μία συνέλευση αστυνομικών. Αποκλειστικό χρέος της αστυνομίας, τους είπε, είναι η εφαρμογή του νόμου. «Δουλειά της αστυνομίας δεν είναι να εφαρμόζει το Ισλάμ και επιπλέον κανένας αστυνομικός δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως οι ενέργειές του έχουν την έγκριση του Θεού ή του προφήτη. Πολλά θρησκευτικά ζητήματα αφορούν αποκλειστικά την πίστη του κάθε ανθρώπου. Για παράδειγμα, κατά τη μεσημεριανή προσευχή μπορεί η αστυνομία να μπει σε μια τράπεζα και να πει στους εργαζομένους πως πρέπει να σταματήσουν ό,τι κάνουν για να προσευχηθούν;».

Οπως αναμενόταν, τα σχόλια του Ροχανί έγιναν την επομένη πρωτοσέλιδο σε πολλές μεταρρυθμιστικές εφημερίδες. Οπως αναμενόταν, επίσης, δεν άργησε καθόλου να λάβει απάντηση. Απευθυνόμενος σε μία συνέλευση αστυνομικών διοικητών, ο αγιατολάχ Χαμενεΐ κατέστησε σαφές πως προτεραιότητα της αστυνομίας είναι η εφαρμογή του Ισλάμ. Οπως αναμενόταν, τρις, μετά τον πρώτο αγιατολάχ πήραν σειρά και άλλοι. Ο αγιατολάχ Μακαρέμ Σιράζι, για παράδειγμα, που δήλωσε σε άλλη ομάδα αστυνομικών διοικητών πως τα σχόλια του Ροχανί δεν αποδυναμώνουν απλώς «το ηθικό της αστυνομίας» αλλά δίνουν «το πράσινο φως σε διεφθαρμένα στοιχεία να εισάγουν κάθε είδους αισχρότητα στην κοινωνία χωρίς επιπτώσεις»∙ ή ο αγιατολάχ Μοχαμάντ Γιαζντί που απείλησε τον ίδιο τον πρόεδρο με σοβαρές επιπτώσεις: «Η εκτελεστική εξουσία δεν μπορεί να αρνείται το Ισλάμ. Αν το αρνηθεί, θα την αρνηθεί και το Ισλάμ». Ο Ροχανί επέμεινε, παρ’ όλα αυτά, και επανήλθε πρόσφατα στο θέμα δηλώνοντας, σε ομάδα εκπαιδευτικών αυτήν τη φορά, πως δεν μπορεί να ζητείται από «αστυνομικούς που κουβαλούν όπλα και χειροπέδες» να λειτουργούν σαν «μελετητές της θρησκείας». Την ίδια ώρα, κάπου στην Τεχεράνη, κάτω από ένα «κακοφορεμένο χιτζάμπ», μια νέα γυναίκα (πρέπει, δεν μπορεί να μην) χαμογέλασε.