Εχει υποφέρει πολύ η Δανάη Στράτου. Από τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι φωτογραφίες –εκείνες που την εμφάνιζαν να φροντίζει στο τραπέζι της το ζην, ενώ ο σύζυγός της καλλιεργούσε στο γραφείο και το πιάνο το ευ ζην –έχει λουστεί ποταμούς δηλητηρίου. Είναι ένα ρίσκο που αναδέχεται όποιος ανοίγει την πόρτα του σε αυτού του είδους τη δημοσιότητα.

Πέρα από τις επιθέσεις κανιβαλικού φθόνου, το ζεύγος υπέστη και όλο το οπλοστάσιο των κλισέ της παλαιοκομμουνιστικής ηθικολογίας. Της ηθικολογίας που απαιτεί ως τεκμήριο πίστεως από τους πολιτικούς της Αριστεράς να ζουν περίπου σε καθεστώς προλεταριακής ανέχειας. Το πρόβλημα, βέβαια, των περισσοτέρων ήταν ότι η φωτογράφιση έστελνε το λάθος πολιτικό μήνυμα. Ηταν συκοφαντικά ιλουστρασιόν για μια χώρα που διάγει ανθρωπιστική κρίση.

Ολη αυτή η καταγγελτική μανία θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί και ως εύκολος λαϊκισμός. Θα μπορούσε, αλλά σε αυτή την εύφλεκτη συγκυρία οι ίδιες οι πόζες εκλιπαρούν για μια πολιτική ανάγνωση. Στο ξένο μάτι οι φωτογραφιζόμενοι εκτίθενται σαν εκπρόσωποι μιας χώρας που, αν και χρεοκοπημένη, έχει την όρεξη να κουνήσει σαν παραδείσιο πουλί την πολύχρωμη ουρά της –επιστρατεύοντας, βεβαίως, ως φόντο τα απομεινάρια του αρχαίου της κλέους. Μιας χώρας όπου η ανθρωπιστική δεν εμποδίζει τη ναρκισσιστική κρίση.

Εντάξει, αδικεί τη Στράτου όποιος σπεύσει να της φορτώσει τόσους συμβολισμούς. Στο κάτω κάτω εκείνη υπάρχει στο κάδρο ως επικοινωνιακό συμπλήρωμα του μείζονος φαινομένου Βαρουφάκη. Και σε αυτόν τον ρόλο –της παρτενέρ που αφήνεται να την υψώνει ως λάφυρο –είναι ιδανική. Ακόμη κι αν δεν την είχε δει κανείς, δεν θα μπορούσε να τη φανταστεί πιο ταιριαστή για την αποστολή.

Με όρους θεάματος, το ζεύγος θα μπορούσε να ενσαρκώνει μια εκδοχή υγιούς ελληνικής ελίτ. Είναι δύο επίγονοι που δεν καθηλώθηκαν στον νεοπλουτισμό, αλλά αξιοποίησαν την προνομιούχο αφετηρία τους για να σταδιοδρομήσουν στην τέχνη η μία και στην επιστήμη του ο άλλος.

Θα ήταν έτσι, αν η σκιά της ζοφερής πολιτικής συνθήκης δεν θόλωνε τις γραμμές. Αν δεν μεταμόρφωνε τον κοσμοπολίτη σε σκέτο κοσμικό. Και την αυτοπεποίθηση σε σκέτη αυταρέσκεια κάποιου που νομίζει ότι βλέπει τον κόσμο, ενώ το βλέμμα του σταματά στο εξωραϊσμένο είδωλό του.

Ο ίδιος ο υπουργός, απολογούμενος, είπε ότι το αποτέλεσμα τον ενοχλεί αισθητικά. Δεν φάνηκε να ανησυχεί για τις πολιτικές παρενέργειες του δημοσιεύματος. Ισως έχει δίκιο. Δεν αντέχεται τόση υπερπολιτικοποίηση. Τα ελαφρά πρέπει κανείς να τα παίρνει ελαφρά. Η κατάσταση μπορεί να είναι απελπιστική, χωρίς να είναι σοβαρή.

Τελευταία Νέα