Οι επαΐοντες περί τους «πεσσούς» ή «κύβους» (ζάρια ή «κόκαλα» στην καθομιλουμένη) γνωρίζουν πως τέσσερις είναι οι ζαριές που κερδίζουν: οι εξάρες, οι πεντάρες, οι τριάρες και το έξι – πέντε. Και πως οι πιθανότητες να κάτσει μία εξ αυτών είναι 1/36!

Στο «άθλημα», θα το χαρακτηρίσω, αυτό έχει εντρυφήσει κόσμος και κοσμάκης από αρχαιοτάτων χρόνων. Ενημερωτικά αναφέρω διότι, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, η στήλη αυτή έχει και παιδευτικό χαρακτήρα, εφευρέτης των «κύβων» θεωρείται ο βασιλιάς της Εύβοιας Παλαμήδης που κατά την πολιορκία της Τροίας το δίδαξε στους υπόλοιπους Ελληνες οι οποίοι πολιορκούσαν επί δέκα χρόνια την Τροία και είχαν βαρεθεί τη ζωή τους. Σε αρχαιοελληνικό μελανόμορφο αγγείο μάλιστα απεικονίζονται «κυβοπαικτούντες» –ήτοι να έχουν στήσει κανονικό μπαρμπουτάκι –ο Αχιλλέας και ο Αίας! Και υπάρχει και επιγραφή η οποία αναφέρει και τα κέρδη των παικτών: «τέσσερα Αχιλλέος, τρία Αίαντος», ήτοι ο Αχιλλέας τον είχε στήσει κανονικά τον Αίαντα, ο οποίος ήταν και λιγάκι επαρχιώτης, εκ Σαλαμίνος, και όσο να ‘ναι δεν το γνώριζε το σπορ καλά.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να επισημάνω ότι το ταλαντούχο ντουέτο «Αμποτ και Κοστέλο», που έριξε τη ζαριά της προεδρικής εκλογής προ 20ημέρου, γνώριζε τι έκανε. Οπως γνώριζε και τι κερδίζει και τι χάνει στο αρχαιοπρεπές παίγνιο. Αρα, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τους λυπάται κανείς. Επαιξαν κι έχασαν.

Αμφιβολίεεεεεεες

Σχετικώς είχα ενημερώσει για το είδος και το περιεχόμενο της ζαριάς από την ημέρα που αποφάσισαν να κινήσουν τη διαδικασία για την προεδρική εκλογή. Εάν έβγαζαν πρόεδρο –τον καθ’ όλα ευπρεπή και συμπαθή Σταύρο Δήμα –θα αγόραζαν πολιτικό χρόνο μέχρι το φθινόπωρο του ’15. Εαν δεν έβγαζαν, όπως και έγινε, η χώρα θα οδηγούνταν σε εκλογές, στις οποίες θα ετίθετο το δίλημμα «σταθερότητα ή περιπέτειες» (με τον ΣΥΡΙΖΑ), και από εκεί και πέρα «γαία πυρί μιχθήτω» –ή αλλιώς πώς «στάχτη και μπούλμπερη».

Με βάση τις χθεσινές εξελίξεις, τα όσα ελέχθησαν δημοσίως και κυρίως τα όσα παρασκηνιακά εξελίχθηκαν, εξακολουθώ να διατηρώ ζωηρές αμφιβολίες αναφορικά με το αν το ατάλαντο περί το παίγνιο «πεσσοί», «κύβοι», ζάρια ή «κόκαλα» ντουέτο το οποίο μας κυβερνούσε έως χθες ήθελε πραγματικά να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και όχι να στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ στον προθάλαμο της εξουσίας.

Με βάρκα την ελπίδα

Κατά τα λοιπά, όσα συνέβησαν χθες σε αυτή την τρίτη, αποτυχημένη, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, μου ενίσχυσαν την άποψη ότι αυτή η Βουλή που διαλύθηκε ήταν η χειρότερη Βουλή από τη Μεταπολίτευση και μετά. Τα νταηλίκια, οι ύβρεις, η «γαλαρία» και επικές στιγμές όπως οι πανηγυρισμοί της περίφημης Ραχήλ «δείξτε μου κάγκελα να τα πηδήσω» Μακρή πιστοποιούν ότι πράγματι αυτή Βουλή ήταν μοναδική: ό,τι χειρότερο είχε να επιδείξει η πολιτική ζωή της χώρας 40 χρόνια μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, θέλω να ελπίζω ότι η επόμενη, αυτή δηλαδή που θα προκύψει από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, θα είναι καλύτερη.

Ο «παρών»

Στο μεταξύ, με θλίψη στρέφω τη σκέψη μου σε όλους εκείνους τους ανεξάρτητους βουλευτές που με την ψήφο τους –για την ακρίβεια με το να μην υπερψηφίσουν την υποψηφιότητα Σταύρου Δήμα –αυτοχειριάστηκαν θεαματικά σαν σαμουράι και –δακρύζω γαμώτο, δακρύζω –δεν θα ξαναδούν τη Βουλή παρά μόνο απέξω. Κλαίω μέσα μου γιατί θα χάσουμε μερικούς από αυτούς, οι οποίοι είναι άστεγοι πλέον πολιτικά.

Και απορώ με άλλους. Οπως συμβαίνει με τον φίλο μου Μίμη (Ανδρουλάκη), ο οποίος χθες ας πούμε, λίγο πριν αναφωνήσει «παρών», έγραψε στο Διαδίκτυο τα ακόλουθα αποκαλυπτικά:

«Η 29η Δεκεμβρίου 2014 εκ των πραγμάτων σημαδεύει το πολυθρύλητο τέλος της μεταπολίτευσης με την αποφασιστική συμμετοχή στα πράγματα της χώρας των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που αποδέσμευσε με εκρηκτικό τρόπο η οικονομική της χρεοκοπία. Η τόλμη και η φρόνησις πρωταγωνιστών και λαού θα αποφασίσουν αν η Ιστορία θα καταγράψει την ημερομηνία αυτή ως την απαρχή μιας νέας εποχής, μιας ασφαλούς αλλαγής προς το καλύτερο με προοπτική εντός της Ευρωζώνης ή μιας μέρας ενός ακόμη «σκληρού Δεκέμβρη» όπου η εθνική ηγεσία δεν ήταν συγχρονισμένη με τη φυσιογνωμία και το κάλεσμα των καιρών».

«Η τόλμη και η φρόνησις πρωταγωνιστών και λαού θα αποφασίσουν», ο Μίμης ο «παρών» δεν ξέρει, δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει, δεν μπορεί να αποφασίσει, δεν έχει τη δυνατότητα να δει την αλήθεια. Φοράει τον φερετζέ του «μπλα…μπλα…» και νομίζει ότι κρύβεται. Τον περιβάλλω με συμπόνια. Είναι τόσο δύσκολο να ξεστομίσει αυτό που τον καίει: να τον πάρουν –και αυτόν –στον ΣΥΡΙΖΑ, για να «κοσμήσει» και την επόμενη Βουλή. Συνηγορώ! Να ‘ναι η Ραχήλ και η Γιαταγάνα, και να λείπει ο Μίμης; Ε, όχι.

Φάρσες και θέαμα

Παρακολούθησα, με προσοχή θα έλεγα, τη χθεσινή πρεμιέρα του αριστερού αγοριού Αλέξη ως εν αναμονή πρωθυπουργού, και αν εξαιρέσω ορισμένες μπαρούφες του είδους «δήμευσαν σπίτια επί Σαμαρά» (πού; πότε; ποιανού;), θα έλεγα ότι το παλικάρι έκανε ό,τι μπορούσε για να διαβεβαιώσει τους δανειστές ότι εντάξει μωρέ πού και πού λέμε και καμιά… κουβέντα να περνάει η ώρα. Και παρακάμπτοντας τις γραφικότητες ότι του συμπαραστέκονται τα κινήματα (ποια κινήματα;) της Ευρώπης πλην των γραφικών Podemos της Ισπανίας, αλλά και τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, θα σταθώ στην υπόσχεσή του περί εξεταστικών για τα Μνημόνια. Πρόκειται για πολιτική… Καμμένου που έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό το οποίο εγώ αλλά και άλλοι πιστεύουν: ότι δηλαδή το παλικάρι, μη έχοντας λεφτά να υλοποιήσει όσα έχει υποσχεθεί, θα το ρίξει στο τσάμικο, με εξεταστικές, ειδικά δικαστήρια.

Λογικό. Αφού δεν θα μπορεί να δώσει «άρτον», θα παράσχει «θεάματα».

Α, και κάτι ακόμη: συμφωνώ απολύτως με αυτό που είπε, ότι «η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα» –ας το θυμάται κάθε φορά που μιμείται, όπως χθες βράδυ, τον Ανδρέα.

Ο άλλος ανένδοτος

Επτά άνθρωποι επισκέφτηκαν τον global Γιώργο προκειμένου να τον αποτρέψουν από το εγχείρημα να δημιουργήσει νέο κόμμα – έξι βουλευτές (μια επίσκεψη) κι ένας ευρωβουλευτής (άλλη επίσκεψη). Αναφέρω τα ονόματά τους για τον ιστορικό του μέλλοντος: Ανδρέας Λοβέρδος, Πάρις Κουκουλόπουλος, Γιάννης Μανιάτης, Γιάννης Δριβελέγκας, Φώφη Γεννηματά και Δημήτρης Κρεμαστινός στην ομάδα των έξι και ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης μόνος του. Τι αποκόμισαν; Την υπόσχεση (τρέχα γύρευε) του Γιώργου «θα το σκεφθώ», και –όπως μου είπε ένας εξ αυτών –«το γυάλινο μάτι που σε κοιτάζει και είναι απολύτως άδειο, άρα «λέγε ό,τι θες, λέγε», όπως τραγουδάει και ο Καρράς»!

Αλλοι του έστειλαν επιστολές (Σκανδαλίδης), άλλοι τον συνάντησαν μυστικά (Πάγκαλος), άλλοι του τηλεφώνησαν και μετά έκαναν δηλώσεις (Λαλιώτης) –εκείνος ανένδοτος.

Να σημειώσω ότι η μικρή αναβολή της προγραμματισμένης για σήμερα ανακοίνωσης του κόμματος για μετά την Πρωτοχρονιά, κατά τον φίλο μου Καρχιμάκη, οφείλεται σε κάποια οργανωτικά ζητήματα. Τι να κάνουμε; Τα έχουν αυτά τα καινούργια κόμματα.

Τελευταία Νέα