Αυτή την περίοδο και μέχρι τις εκλογές, αυτοκαταναλώνουμε το θυμικό μας. Είμαστε καλοί σε αυτό! Ακούμε και βλέπουμε πολλά στο εγχώριο θέατρο του παραλόγου. Ο Ελληνας παραδοσιακά ενεργεί παρορμητικά, είναι κατά βάση ψυχολογικά άστατος, κυκλοθυμικός. Οσες φορές στηρίχθηκε συναισθηματικά σε Μεγάλες Ιδέες (δεξιές ή αριστερές) κατέληγε σε εθνικές τραγωδίες.

Σήμερα απαγορεύονται οι αυταπάτες. Ζούμε στην εποχή του πραγματικού. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην ευρωζώνη, εκεί είναι ο χώρος της, οι ελπίδες και οι αγώνες της. Εξω από εκεί υπάρχει η περιθωριοποίηση, με ό,τι σημαίνει αυτό για κάθε λογικό άνθρωπο. Ενωμένη Ευρώπη όμως δεν σημαίνει εγκατάλειψη διεκδικήσεων, σημαίνει πλαίσιο δράσης, υποχρεώσεις και δικαιώματα. Τέλειες καταστάσεις δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο, καλύτερες υπάρχουν, και η Ευρώπη ανήκει σε αυτές. Το γνωρίζουμε; Το αγνοούμε; Σίγουρα το υποτιμούμε!

Από ό,τι φαίνεται Πρόεδρο δεν μπορούμε να εκλέξουμε, μπορούμε όμως άνετα να πάμε σε μια ακραία πολιτική αντιπαράθεση (μέχρις ποιου σημείου άραγε;) και εκλογές. Αντιπαρερχόμαστε το χαμηλό βαρομετρικό του κοινοβουλευτικού κλίματος και πάμε στην ουσία. Τι θα δείξουν οι κάλπες; Επακριβώς δεν ξέρουμε. Το μετά όμως, όπως και να διαμορφωθεί, θα έχει να αντιμετωπίσει τον ευρωπαϊκό ορθολογισμό. Εκεί τελειώνουν οι εξάρσεις θυμικού. Μας περιμένουν ευθύνες.

Αφού πρώτα κλείσει η αξιολόγηση, που μετετέθη σε απόσταση αναπνοής από τις εκλογές (τυχαία;), θα υπάρξει διαπραγμάτευση για τη νέα πιστοληπτική γραμμή ως συνέχεια του Μνημονίου. Μια νέα ισορροπία θα επιδιωχθεί. Πέραν των αντιφατικών δηλώσεων ευρωπαίων αξιωματούχων, η Ευρώπη θα επιμείνει στη γραμμή των μεταρρυθμίσεων και της λιτότητας. Η Ελλάδα αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου της ευρωπαϊκής κρίσης και πρέπει να φαίνεται από όλους(!) ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

Η όποια νέα κυβέρνηση θα επιδιώκει, φυσικά, να βγει από την ύφεση η χώρα και σιγά σιγά να μπουσουλήσει στην ανάπτυξη. Η Ελλάδα όμως θα κατακτήσει ισοτιμία με άλλες ευρωπαϊκές χώρες μόνο αν πείσει με τις πράξεις της, εγκαταλείποντας συνήθειες του παρελθόντος.

Η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και όχι ελληνικό φαινόμενο. Τα νέα δεδομένα απαιτούν νέες προσεγγίσεις. Μέχρι σήμερα ασκούνται παλαιοκομματικές πρακτικές. Το πιο δύσκολο είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Πολύ περισσότερο όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση εμμένουν στο παλιό, γιατί φοβούνται το καινούργιο. Ετσι φθάσαμε εδώ. Δεν φταίει μόνο ο Ελληνας, ο Ιταλός, ο Ισπανός, φταίει η ακινησία των πολιτικών ηγεσιών, φταίει πρωτίστως η ίδια η Ευρώπη που αφέθηκε στη βουλιμία των Αγορών, φρενάροντας την πολιτική της ενοποίηση. Τώρα, αφού λοξοδρόμησε, αφού έχασε τον άξονά της, το «έριξε» στη λιτότητα για να σώσει ό,τι μπορεί μπροστά σε ένα αβέβαιο μέλλον.

Ποτέ δεν είναι αργά; Ας το ελπίσουμε. Κυρίως όμως ας το επιδιώξουμε, νοικοκυρεύοντας τα του οίκου μας. Ακούγεται πεζό αλλά, μη γελιέστε, είναι όραμα! Ενα όραμα στα μέτρα μας.

Ο Τηλέμαχος Χυτήρης είναι πρώην υπουργός

Τελευταία Νέα