Ζητείται διαιτητής για αγώνα ελεύθερης πάλης. Προϋπηρεσία κεντρικού τραπεζίτη επιθυμητή. Σε μια τέτοια, αλλοπρόσαλλη φάση μπήκε ο οιονεί προεκλογικός αλληλοσπαραγμός, στην αρένα του οποίου βρέθηκε ο Γιάννης Στουρνάρας. Κι επειδή ο νυν διοικητής εμετρήθη ως μεροληπτικός διαιτητής, ανακλήθηκε από την αποστρατεία μέχρι και ο προκάτοχός του.

Εχοντας ως παράδειγμα τον Γιώργο Προβόπουλο φαίνεται ότι κινήθηκε ο Στουρνάρας. Παράδειγμα προς αποφυγήν. Ο Στουρνάρας προειδοποίησε για τους κινδύνους, γνωρίζοντας ότι θα γινόταν μέρος της αντιπαράθεσης. Ο Προβόπουλος το 2009 είχε προτιμήσει να μη βάλει τα πόδια του στη φωτιά. Προειδοποίησε ιδιωτικώς τους διεκδικητές της εξουσίας για την αποχαλίνωση του ελλείμματος. Δημοσίως όμως δεν άρθρωσε κιχ. Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι μεν εξακολούθησαν να μακιγιάρουν τα οικονομικά μεγέθη ενώ οι δε παροχολογούσαν σαν να μην ήξεραν.

Ο Στουρνάρας δεν θέλησε να γίνει Προβόπουλος. Ανέλαβε το ρίσκο των παρενεργειών, με προφανή στόχο να μην χρησιμοποιήσει κανείς εκ των υστέρων τη σιωπή του ως άλλοθι. Να μην μπορεί κανείς να πει ότι δεν ήξερε.

Η επιφύλαξη που εκφράζεται ακόμη και από εκείνους που συμφωνούν επί της ουσίας με τις διαπιστώσεις Στουρνάρα εντοπίζεται στον τρόπο. Ισως, λένε, το νταούλι του συναγερμού έπρεπε να ηχήσει σε χαμηλότερα ντεσιμπέλ. Να μην τρομάζει. Και, κυρίως, να μην συνοδεύεται με ευθεία σύσταση προς τους βουλευτές για το τι να ψηφίσουν. Τα ευκόλως εννοούμενα θα μπορούσαν να παραλειφθούν.

Η αλήθεια είναι ότι, σε σύγκριση με το 2009, τώρα υπάρχουν δύο θεμελιώδεις διαφορές. Η πρώτη είναι το κλίμα: Σήμερα οποιαδήποτε δυσοίωνη πρόβλεψη από χείλη υψηλού κύρους κινδυνεύει να αυτοεκπληρωθεί, υποδαυλίζοντας τον κίνδυνο που επισημαίνει.

Η δεύτερη διαφορά είναι ότι τώρα όλοι, από το Σίτι μέχρι τα αθηναϊκά καφενεία, ξέρουν τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας. Δεν χρειάζεται να μετέχει κανείς στο διοικητικό συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για να διαπιστώσει την ανάσχεση της ρευστότητας. Αρκεί να ξέρει ότι η ελληνική οικονομία έχει στερηθεί περίπου δέκα δισ. επειδή δεν έκλεισε η συμφωνία για την τελευταία δόση του Μνημονίου. Και δεν χρειάζεται, ας πούμε, να ξέρει ότι η άνοδος του κόστος δανεισμού του Δημοσίου απαξιώνει και τους τίτλους που χρησιμοποιούν ως εγγυήσεις οι ελληνικές τράπεζες για να αντλούν ρευστότητα από την ΕΚΤ.

Αυτή την οφθαλμοφανή λειψυδρία διαπίστωσε ο Στουρνάρας. Και τη συνόδευσε με την μπανάλ πλέον διαπίστωση ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι δημοσιονομικό. Οι αγορές δεν έκλεισαν επειδή η οικονομία δεν πάει καλά. Εκλεισαν επειδή φοβούνται τις συνέπειες που θα έχει στην οικονομία η πολιτική αβεβαιότητα.

Πολιτική αβεβαιότητα; Κοινότοπο, πολύ κοινότοπο. Ο Στουρνάρας θα μπορούσε να μην να το επαναλάβει. Θα μπορούσε να κρατηθεί σε απόσταση. Να εξασκήσει την θεσμική του ουδετερότητα ως αφωνία.

Τελευταία Νέα