[Ιστορίες] Χωρίς αναστολή

Ο Ιαν Μάνιουελ μεγάλωσε σε μια μίζερη γειτονιά της Τάμπα, στη Φλόριδα. Μητέρα ναρκομανής, πατέρας άγνωστος. Στα 13, είχε ήδη συλληφθεί 16 φορές. «Χρειαζόταν απελπισμένα βοήθεια, αλλά οι Αρχές επέμεναν να τον επιστρέφουν σε ένα δυσλειτουργικό σπίτι». Κι έπειτα, στο πλαίσιο μύησης σε κάποια συμμορία, του έδωσαν ένα όπλο. Και στις 27 Ιουλίου του 1990, το σήκωσε προς την Ντέμπι Μπέγκρι, στην πρώτη της έξοδο μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της. «Δώσ’ τα όλα!» της φώναξε. Εκείνη ούρλιαξε, εκείνος πυροβόλησε. Μια σφαίρα εισήλθε στο στόμα της, έσκισε το σαγόνι και τα δόντια της. Ο Μάνιουελ διέφυγε. Αργότερα όμως συνελήφθη για άσχετη υπόθεση και ομολόγησε. Είχε μόλις κλείσει τα 13, αλλά δικάστηκε σαν ενήλικος. «Ολα τα παιδιά 13-14 χρόνων που έχουν καταδικαστεί σε ισόβια χωρίς αναστολή για μη ανθρωποκτονία είναι έγχρωμα». Ο Μάνιουελ βρέθηκε σε μια φυλακή ενηλίκων. Μια μέρα, καθώς πλησίαζαν τα δεύτερα Χριστούγεννά του στη φυλακή, επιχείρησε να τηλεφωνήσει στην Μπέγκρι. Εκείνη αρχικά δίστασε να δεχθεί τη χρέωση. Ο οδοντίατρός της είχε βάλει τα κλάματα βλέποντας το σαγόνι της. Θα περνούσε συνολικά 10 χρόνια απανωτών επεμβάσεων.

Ηταν όμως περίεργη. Ο Μάνιουελ ήθελε να της ζητήσει συγγνώμη. «Γιατί με πυροβόλησες;» τον ρώτησε απότομα. «Ηταν ένα λάθος» ψέλλισε εκείνος. Αργότερα της έστειλε μια κάρτα που έδειχνε ένα χέρι να προσφέρει ένα τριαντάφυλλο μέσα από τα κάγκελα. «Πονούσα. Δεν μπορούσα να φάω. Ημουν θυμωμένη. Αμφιταλαντευόμουν όμως. Ηταν απλώς ένα παιδί». Κι έτσι ξεκίνησε μια αλλόκοτη αλληλογραφία ανάμεσα στον μαύρο θύτη και το λευκό θύμα. Ο σύζυγος της Μπέγκρι φοβόταν πως έπασχε από κάποιου είδους σύνδρομο της Στοκχόλμης. Εκείνη επέμεινε. Και όταν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απαγόρευσε τα ισόβια χωρίς αναστολή για ανηλίκους που δεν έχουν διαπράξει φόνο, κατέθεσε υπέρ του. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Μάνιουελ καταδικάστηκε σε 65ετή κάθειρξη. Κανονικά θα αφεθεί ελεύθερος το 2031. Η Μπέγκρι συνεχίζει να ζητεί την απελευθέρωσή του.