Αναζήτηση
Νομίζω ότι ο Μάριο Ντράγκι ήταν περισσότερο από σαφής. «Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε χρήσιμη». Με άλλα λόγια, ξεχάστε το «κούρεμα»!..
Δεν ξέρω σε πόσους τόνους και με πόσες φωνές πρέπει να μας το πουν για να καταλάβουμε ότι δεν το συζητούν.
Και γι’ αυτό είναι εντελώς ανυπόστατες διάφορες προτροπές που ακούω «να τα βρούμε για το χρέος μεταξύ μας».
Διότι είτε γίνει σύσκεψη πολιτικών αρχηγών για το χρέος (Κουβέλης) είτε συμφωνήσουν ο Σαμαράς με τον Τσίπρα (Παπαδημούλης), το πρόβλημα δεν είναι να συμφωνήσουμε μεταξύ μας αλλά να συμφωνήσουμε με τους δανειστές. Και οι δανειστές δεν το συζητούν καν!..
Από εκεί και πέρα έχουμε μόνο δύο δρόμους.
Είτε τον δρόμο της μονομερούς διαγραφής χρέους –είναι η πόρτα εξόδου από την ευρωζώνη…
Είτε τη διαπραγμάτευση μιας άλλου τύπου διευθέτησης η οποία θα ελαφρύνει την εξυπηρέτηση του χρέους χωρίς να το διαγράφει –αυτό, αν κατάλαβα καλά, επιχειρεί η κυβέρνηση.
Τρίτος δρόμος ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να εφευρεθεί για τηλεοπτικούς λόγους.
Αξίζει όμως να αναρωτηθεί κανείς: Γιατί οι ευρωπαίοι δανειστές ούτε καν συζητούν το ενδεχόμενο διαγραφής «μεγάλου μέρους του χρέους» που λέει κι ο Λαφαζάνης;
Δεν το συζητούν για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή είναι δύσκολο έως απίθανο να ψηφίσουν κάτι τέτοιο 17 εθνικά κοινοβούλια. Κανείς δεν τους χάρισε λεφτά, γιατί να μας χαρίσουν εκείνοι;
Δεύτερον, επειδή δεν μας έχουν καμία εμπιστοσύνη. Και φοβούνται ότι ενδεχόμενη διαγραφή του χρέους θα λειτουργήσει σαν μηδενισμός του κοντέρ για να ξαναρχίσουμε τα ίδια.
Τόσο απλό. Και ουδείς μπορεί να τους κατηγορήσει που το φοβούνται όταν έχουν να κάνουν με μια χώρα όπου οι μισοί δεν είναι ικανοί να υπολογίσουν έναν φόρο ενώ οι άλλοι μισοί περιφέρονται με υψωμένες γροθιές και βαρύγδουπες ανοησίες.
Με μια χώρα η οποία μόλις πάει να βγάλει λίγο το κεφάλι από το νερό, μόλις άρχισε να προσπερνά την ύφεση, σκέπτεται πώς να κάνει εκλογές και ποιος θα τις κερδίσει.
Μια χώρα η οποία, αντί να συμφωνήσει ένα στοιχειώδες χρονοδιάγραμμα πολιτικής σταθερότητας το οποίο θα της επιτρέψει να βγει με ασφάλεια από την κρίση, τσακώνεται αν θα βρεθούν οι 180.
Γιατί λοιπόν να μας πάρουν σοβαρά;
Ως εκ τούτου είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι και στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο και αλλού έχουν προ πολλού καταλήξει πως δεν μας λείπουν τόσο τα χρήματα ούτε τόσο οι μεταρρυθμίσεις.
Μας λείπει κυρίως λίγο μυαλό!
Αλλά αυτό ούτε δανείζεται ούτε παρέχεται ούτε «κουρεύεται».
