Το πρώτο σύστημα που υποστήριξα στη ζωή μου ήταν το 4-4-2 στο ποδόσφαιρο για να κερδίσω την εκτίμηση των αγοριών. Μετά, με πήγε αριστερά το περιβόλι κι η χαρά, και το σύστημα –ασαφές και αόριστο –έγινε ο μπαμπούλας στον οποίο όφειλα να αντισταθώ. Τότε αναδύθηκε και ο όρος «αντισυστημικός». Αυτός που δηλώνει απέναντι στο σύστημα! Γιατί εγώ όμως υποψιαζόμουν πως όταν είσαι απέναντι από κάτι, στην ουσία είσαι μέρος του; Κι έτσι κατέληξα στο ότι οι απέναντι αποτελούν ενιαίο σύνολο αφού δεν μπόρεσα ποτέ να δώσω απάντηση στο αν εγώ είμαι απέναντι από τον απέναντί μου ή εκείνος απέναντι από μένα.

Αυτά τα υπαρξιακά αναρωτήματα καταλάγιασαν μέσα μου όταν διάβασα τις πρόσφατες συνεντεύξεις της κυρίας Αγγελοπούλου και του κ. Λαζόπουλου. Εμπέδωσα επιτέλους πώς κομποζάρει το σύστημα και το λεγόμενο αντισύστημα για να φτιάξουν το τέλειο ταγέρ! Τη σχετικότητα του «απέναντι» αναφορικά με τον άξονα –που για πολλούς είναι ο ίδιος τους ο εαυτός! Και όσο μετακινείται ο άξονας, αλλάζει και το «απέναντι».

Το βράδυ είδα στον ύπνο μου ένα περίεργο όνειρο. Ποδαράκια με γόβες και Αll Star να πηγαινοέρχονται από τη μία πλευρά του πεζοδρομίου στην άλλη προσπαθώντας να εντοπίσουν ποια είναι απέναντι από ποια. Και το πρωί σκέφτηκα πως στέκεσαι απέναντι σε αυτό που θέλεις να βλέπεις –μην πω να καλοβλέπεις. Οταν δεν σου αρέσει, του γυρνάς την πλάτη και απομακρύνεσαι. Γι’ αυτό, τους πραγματικά αντισυστημικούς, εμείς οι, σε αντίθεση με την κυρία Αγγελοπούλου και τον κ. Λαζόπουλο, συστημικοί δεν τους ξέρουμε.

Τελευταία Νέα