Αναζήτηση
Μετά τη σύμπλευσή του, στη Βουλή, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη εναντίον της υπερνομάρχη Αττικής Ρένας Δούρου, σχετικά με τις θέσεις της για τα σκουπίδια, ο υπουργός Εσωτερικών Αργύρης Ντινόπουλος «διόρθωσε» την πολιτική του πορεία.
Από έναν οποιονδήποτε πολιτικό το περίμενα. Δεν το περίμενα από τον Αργύρη Ντινόπουλο –που για εμένα είναι κυρίως συγγραφέας. Επειδή μόλις ξαναδιάβασα το πολιτικό θρίλερ του «Υπόθεση Ζέρμεν» (Εκδ. Καστανιώτη, 2014) και νόμισα ότι μου φώτισε τα κατά βάθος απαρασάλευτα πιστεύω του.
Στον αντίποδα του επαναστατικού λυρισμού, που περιέγραφα χθες, ο Αργύρης Ντινόπουλος ασκείται σε ένα άλλο είδος στρατευμένης λογοτεχνίας –θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε εξομολογητικό ρεαλισμό.
Το βιβλίο του Ντινόπουλου, στην ουσία, περιγράφει τη σύγκρουση (για ένα στικάκι τύπου λίστας Λαγκάρντ) του εξουσιομανούς μόνιμου υπουργού Κώστα Ρούσση με τον τίμιο (και κρυπτοαντιμνημονιακό) βουλευτή Γιάννη Καμπά. Ο Κώστας Ρούσσης σκιαγραφείται στη διάρκεια της παρουσίας του στα έδρανα των επισήμων, στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 (της άμιλλας και της αντισυστημικής κουλτούρας) με τα εξής λόγια:
«Ηταν καθισμένος με όλη τη δύναμη και το βάρος του κορμιού του πάνω σε αυτή τη θέση σαν να ήθελε τούτο το πτυσσόμενο κάθισμα να γίνει ένα με τον εαυτό του. Να κολλήσει για πάντα στα οπίσθιά του και να αποτελέσουν ένα κοινό σύνολο που θα ταξίδευε σαν μια σφιχτή αγκαλιά μέσα στον πολιτικό χρόνο. Την ίδια ικανοποίηση ένιωθε ο Κώστας Ρούσσης στα οπίσθιά του και όταν αυτά ακουμπούσαν το μαλακό δέρμα της υπουργικής καρέκλας» (σελ. 28-29).
Ομως ο Αργύρης Ντινόπουλος ταυτίζεται με τον κρυπτοαντισυστημικό Γιάννη Καμπά. Που όταν τον προσεγγίζει μεγαλοδημοσιογράφος, που εκτιμά ότι είναι οσονούπω υπουργήσιμος, για μια συνέντευξη «για το κυ-ρια-κά-τι-κο φύλλο», εκείνος απαντά με αυταπάρνηση: «Δεν με εν-δια-φέ-ρει» (σελ. 211).
Εκείνη η αυταπάρνηση, το ηρωικό όχι, η άρνηση να νιώσει ικανοποίηση από το άγγιγμα των οπισθίων του στο μαλακό δέρμα της υπουργικής καρέκλας πίστευα ότι εκφράζει τον πραγματικό Ντινόπουλο.
Γιατί όμως δεν έκανε στη ζωή ό,τι ο ήρωας του βιβλίου του; Τον άλλαξε η επαφή με το μαλακό δέρμα; Ή μήπως τα βιβλία δεν λένε την αλήθεια; Αχ, θα με φάνε τα μεγάλα ερωτήματα.
