Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήταν εκεί. Ηταν όμως, όπως το λένε οι Αγγλοσάξονες, ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Ολοι απευθύνονταν σ’ αυτόν, κι ας ήταν απών. Εναντίον του στρεφόταν το προνουντσιαμέντο της Ρένας Δούρου. Εναντίον του συντάχθηκαν με την περιφερειάρχη η Λαϊκή Συσπείρωση (ΚΚΕ), η Αττική Συμμαχία – Παύλος Χαϊκάλης (ΑΝΕΛ), η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και η Ελληνική Αυγή (που, μάλλον, δεν χρειάζεται συστάσεις).

Δεν ήταν μόνο το διακομματικό μέτωπο που υποστήριξε το ψήφισμα Δούρου να μην αποστείλουν οι υπηρεσίες της Περιφέρειας κανένα στοιχείο σχετικό με την αξιολόγηση των υπαλλήλων. Ηταν και μερικοί αγανακτισμένοι που τη χειροκρότησαν ενθουσιωδώς, πριν επιτεθούν στους επόμενους ομιλητές.

Κράχτες, συνθήματα, τσαμπουκάδες. Η προχθεσινή συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου ήταν μια αλγεινή επανάληψη των επεισοδίων της πρόσφατης κοινοβουλευτικής ζωής. Ηταν μια συνοπτική εικονογραφία των πολιτικών ηθών που αποχαλίνωσε η ελληνική κρίση.

Η αντιπαράθεση των τοπικών αρχόντων του ΣΥΡΙΖΑ με το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν είναι όμως μια τρέχουσα πολιτική διαφορά. Το θέμα δεν είναι ούτε η αξιολόγηση ούτε τα πλαστά πτυχία, ούτε ο επανέλεγχος των συμβάσεων. Το θέμα είναι η ριζική αμφισβήτηση του θεσμικού πλαισίου μέσα στο οποίο μπορεί να διεξάγεται η πολιτική αντιπαράθεση.

Το ομολόγησε –εν αγνοία του –ο «κόκκινος» δήμαρχος του Χαλανδρίου. «Το ερώτημα» είπε «αν κάποιος υπακούει στον νόμο και στο δίκαιο είναι αρχέγονο. Από την εποχή του Κρέοντα και της Αντιγόνης. Ο καθένας υπακούει ανάλογα με τη συνείδησή του…».

Δεν είμαστε μια συντεταγμένη κοινωνία, λένε ο δήμαρχος και η πρωτοστατούσα περιφερειάρχης. Είμαστε μια κοινωνία αρχαϊκή όπου το δίκαιο το καθορίζει το δόγμα, το κόμμα ή ο επαναστατικός ιδεασμός του καθενός. Γι’ αυτό, άλλωστε, ονομάζουμε «απειλή» την προσφυγή στη Δικαιοσύνη.

Σ’ ένα έχει δίκιο η Δούρου. Η ίδια δεν ευθύνεται γι’ αυτό που παρέλαβε. Ο Μητσοτάκης είναι υπουργός ενός κόμματος που πριν από μία δεκαετία κερδοσκόπησε πολιτικά με τη φάμπρικα των μονιμοποιήσεων. Ομως ποια σκοπιμότητα υπαγορεύει σήμερα την υπόθαλψη αυτού του πελατειακού τέρατος; Ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί αυτή η στάση που στιγματίζει συλλήβδην όλους τους δημόσιους λειτουργούς –αφήνοντας τους επίορκους αλώβητους πλάι στους νόμιμους;

Θα πει κανείς, σιγά την πρωτοτυπία. Είναι η Δούρου η πρώτη που υιοθετεί μια συντεχνία; Είναι η πρώτη που εξισώνει ψηφοθηρικά το «δίκιο» με το δίκαιο;

Λένε ότι η θητεία της Δούρου είναι η πρόβα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι σκηνές που παίζονται στην οθόνη της Περιφέρειας είναι τα «προσεχώς». Το έργο όμως σαν να το έχουμε ξαναδεί.

Τελευταία Νέα