Μαθαίνω ότι στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις του Πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης με τους ευρωπαίους ιθύνοντες (δηλαδή τους Γερμανούς), συχνά οι έλληνες πολιτικοί συνδέουν τη δύσκολη εκπλήρωση των απαιτήσεων του Μνημονίου με τον κίνδυνο επικράτησης στις επόμενες εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Μαθαίνω επίσης εξ έγκυρων πηγών (όπως λένε) ότι οι ευρωπαίοι παράγοντες (δηλαδή οι Γερμανοί) ουδεμία σημασία δίνουν στην απειλή αυτή. Θα λέγαμε ότι «την αγνοούν επιδεικτικά».

Μάλιστα, το ίδιο συνέβη προσφάτως από φωνακλά π. υπουργό όταν, απευθυνόμενος στην τρόικα, είπε περίπου τα εξής: «Ετσι που το πάτε, την επόμενη φορά θα διαπραγματευθείτε με τον Τσίπρα». Αλλά και σε αυτή την περίπτωση η αντίδραση του κ. Τόμσεν και των συν αυτώ ήταν απλώς ένα ελαφρύ μειδίαμα! Τι συμβαίνει; Δεν τους νοιάζει αν η Αριστερά πάρει την κυβέρνηση; Ο φίλτατος Π. Λαφαζάνης θα αναρωτιέται τι έγινε και οι καπιταλιστές δεν τους φοβούνται πλέον! Αλλά και οι παραδοσιακοί δεξιοί θα αναπολούν τις παλιές αντικομμουνιστικές ημέρες, όταν τους λογάριαζαν, με το αζημίωτο, ως φρουρούς του έθνους από τον κίνδυνο των αριστερών.

Κι όμως, ναι, λυπάμαι να πω πως η νέα κατάσταση πραγμάτων (δηλαδή οι Γερμανοί) καθόλου δεν ενοχλείται από τις ενδεχόμενες εξελίξεις. Οι εξηγήσεις ειναι ποικίλες, αλλά θα αρκούσε μία: «Εχουν δέσει τον γάιδαρό τους»! Εχουν εκλείψει προ πολλού τα κομμουνιστικά κόμματα, ο από Βορρά κίνδυνος, ο διπολισμός. Ακόμα κι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια Ευρώπη των μεγάλων πολιτικών οικογενειών είναι σχεδών ανάδελφος. Μπορεί στο μέλλον να θεριέψει, τώρα όμως οι συμμαχίες του εναι ισχνές. Πού πάει, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ ξυπόλητος στ’ αγκάθια;

Οταν, κι αν, και με όποιους έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, θα αναγκαστεί να προσαρμόσει τις επιθυμίες του στην ωμή πραγματικότητα. Θα έχει την ευθύνη ενός κράτους – μέλους της ευρωζώνης με δεσμεύσεις, υπογραφές, συνθήκες, υποχρεώσεις και δικαιώματα. Αυτό που θα μπορούσε να επιδιώξει είναι να πετύχει όσα δεν μπορεί ή δεν θέλει η σημερινή κυβερνητική συμμαχία. Ενα πιο δίκαιο κοινωνικό σύστημα, μια αλλαγή στις μεσαιωνικές σχέσεις εργασίας, μια πολιτική ουσιαστικής αλληλεγγύης προς τους ασθενεστέρους, ένα σύστημα που δεν θα αφορά τις γνωστές ελίτ, έναν εκδημοκρατισμό της εξουσίας, έναν άμεσο διάλογο με την κοινωνία.

Αν αυτά κι άλλα παρεμφερή (είναι πολλά) καταφέρει να τα προωθήσει, τότε θα έχει επιτελέσει ένα σημαντικό έργο για τη χώρα και τον λαό. Αν όμως ασχοληθεί με την κατάργηση της χρεοκοπίας (!) και εν γένει των επενδύσεων και πολύ περισσότερο του ευρώ, τότε ο κυβερνητικός βίος θα είναι βραχύς και όλοι μαζί θα ανακράξουμε: Ζήτω (στην αρχή) που καήκαμε (στο τέλος)!

Ο Τηλέμαχος Χυτήρης είναι πρώην υπουργός

Τελευταία Νέα