Αναζήτηση
Αν ο πρεσβευτής του Ισραήλ στις Ηνωμένες Πολιτείες ήθελε να κάνει μια προσωπική επίδειξη αμετροέπειας ή να δείξει ότι εκπροσωπεί ένα έθνος που στερείται στοιχειώδους ευαισθησίας, πέτυχε απολύτως τον σκοπό του. Γιατί η δήλωσή του ότι «οι δυνάμεις άμυνας του Ισραήλ θα έπρεπε να τιμηθούν με το Νομπέλ Ειρήνης επειδή μάχονται με απίστευτη αυτοσυγκράτηση» δεν χωράει σε κανένα άλλο κουτί. Είναι τόσο χονδροειδής που δεν μπορεί να συνιστά υπεράσπιση, τόσο εξωπραγματική που είναι αδύνατον να σταθεί ως δικαιολογία και τόσο προκλητική που δεν μπορεί να γίνει δεκτή ως εξήγηση.
Ακόμη κι αν η Χαμάς χρησιμοποιεί τους αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες για να κερδίσει τον πόλεμο της προπαγάνδας, όπως διατείνεται το Ισραήλ, η δήλωση του πρεσβευτή του παραμένει ένα δείγμα μεγαλειώδους ανοησίας. Και αποδεικνύει ότι το παράλογο του πολέμου είναι το φυτώριο έναν πολύ ευρύτερου παραλόγου που κονιορτοποιεί κάθε έννοια μέτρου. Ο ίδιος διπλωμάτης, για παράδειγμα, παραλλήλισε τις ρουκέτες που εκτοξεύει η Χαμάς στη χώρα του με τους βομβαρδισμούς που υπέστη το Λονδίνο κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Ναζί.
Δεν πρόκειται μόνο για μια θλιβερή προσπάθεια θυματοποίησης, αλλά και κάκιστη χρήση της Ιστορίας. Οι Ναζί ήταν Ναζί και δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί τους οι Παλαιστίνιοι της Χαμάς, όπως δεν μπορούν να συγκριθούν οι Ισραηλινοί. Το Ισραήλ έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί την εδαφική του ακεραιότητα, όπως δήλωσε ο Φρανσουά Ολάντ, αλλά απέναντί του δεν έχει μια αδίστακτη στρατιωτική μηχανή που σκορπά τον θάνατο. Κι όσο κι αν η εικόνα του καμένου παιδιού που αναζητά κλαίγοντας τον πατέρα του συγκλονίζει, αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν συνιστά γενοκτονία και δεν μπορεί να συγκριθεί με το Ολοκαύτωμα. Γιατί όταν συγκρίνεται, ηχεί σαν το θλιβερό ρεφρέν μιας χολερικής επιχειρηματολογίας, την οποία στην πραγματικότητα δεν τροφοδοτεί ο πόνος για τους Παλαιστινίους αλλά το μίσος για τους Εβραίους.
Αυτού του είδους οι ανιστόρητες συγκρίσεις χρησιμοποιούνται πολύ στον εγχώριο δημόσιο διάλογο. Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να ξεπατικώσουμε την ανοησία του ισραηλινού διπλωμάτη, να τσαλαβουτήσουμε στα ίδια βρώμικα νερά. Ασφαλώς να διαδηλώσουμε για το έγκλημα που συντελείται στη Γάζα –μακάρι να διαδηλώναμε για να εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας και σε άλλα θύματα ή να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας σε άλλους Γολιάθ που είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τους μικρούς Δαβίδ. Αλλά να το κάνουμε χωρίς αυταπάτες, χωρίς συμπλέγματα, χωρίς μισαλλοδοξία και χωρίς αντισημιτικά συνθήματα –αν είναι δυνατόν και χωρίς παλαιστινιακές μαντίλες. Γράφουν ωραία στον φακό, αλλά δεν προσφέρουν τίποτε απολύτως στους Παλαιστινίους ούτε απαλύνουν σε κάτι το δράμα τους.
