Η Ελλάδα, τουλάχιστον η Ελλάδα της κατάρρευσης, ποτέ δεν πεθαίνει όσο συγκαλείται και λειτουργεί η λεγόμενη Βουλή των Εφήβων. Υποτίθεται ότι είναι μια τελετή μύησης στον κοινοβουλευτισμό καλών ως επί το πλείστον μαθητών που ανταμείβονται από το εκπαιδευτικό σύστημα με τη δυνατότητα να παριστάνουν τους ηθικολόγους ρήτορες. Αλλά στην πραγματικότητα είναι το τελετουργικό της εισαγωγής ανυποψίαστων ζωηρών νέων παιδιών στο περιβόλι της κοινοτοπίας που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί την πολιτική.

Τι εστί Βουλή των Εφήβων; Μια τελετή όπου νέα παιδιά μαθαίνουν να παριστάνουν τα μικρομέγαλα, να βγάζουν πύρινους λόγους με εγκεκριμένες απόψεις που μοιάζουν με τα θέματα της έκθεσης στις εισαγωγικές και να ελέγχουν, υποτίθεται, την εξουσία. Σε μια χώρα στην οποία η Αγωγή του Πολίτη είναι ένα βαρετό μάθημα όπου δεν μαθαίνεις τίποτα, οδηγός των έφηβων «βουλευτών» είναι η εθνική ιδεολογία και οι τηλεοπτικές παραστάσεις της κοινοβουλευτικής σύγκρουσης.

Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομολογία χρεοκοπίας του εκπαιδευτικού συστήματος από αυτή την παρωδία κοινοβουλευτικής σύγκρουσης. Υποτίθεται, κατά τους παιδαγωγούς που βοηθούν τη διοργάνωση αυτής της παρωδίας, ότι οι άριστοι μαθαίνουν το σύνθετο παιχνίδι της αντιπαράθεσης σε ένα συναινετικό δημοκρατικό πλαίσιο. Κατ’ αρχάς, αυτό είναι δουλειά της εκπαίδευσης. Εκεί δημιουργούνται οι ώριμοι πολίτες και τα υλικά είναι γνωστά: οι γνώσεις, η καλλιέργεια κριτικού πνεύματος, η εκπαίδευση στην αποδοχή της διαφοράς. Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, η γνώση έχει μετατραπεί σε ένα σύστημα άγονης απομνημόνευσης. Το κριτικό πνεύμα δεν μπορεί να ανθήσει διότι το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει τα προσόντα να το ευνοήσει και να το αξιολογήσει. Οσο για την ανοχή στη διαφορετική άποψη, αρκεί να σημειώσει κανείς ότι στην εθνική ιδεολογία η διαφορετική εκτίμηση στα βασικά θέσφατα ισοδυναμεί, περίπου, με απορριπτέα αίρεση. Οπότε τι συζητάμε;

Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου τα παιδιά δεν έχουν μάθει καν τη διάκριση των εξουσιών και δεν είναι βέβαιο ότι την ξέρουν πολλοί από τους δασκάλους τους, το βασικό περιεχόμενο της γνώσης είναι η πολιτική ορθότητα και ο βασικός τρόπος μετάδοσής της, η απομνημόνευση. Τα παιδιά στα σχολεία μαθαίνουν ότι οι Ελληνες νικάνε συνεχώς στους πολέμους –αλλά και όταν χάνουν πάλι είναι ηθικοί νικητές. Αδιαφορούν για το κοινό καλό, σιχαίνονται το Δημόσιο επειδή δεν είναι δικό τους –το διεκδικούν όμως γιατί έχει βόλεμα: μονιμότητα και σίγουρα λεφτά. Δεν έχουν κοινές παιδευτικές αναφορές, κοινές αξίες, κοινές προσλαμβάνουσες –είναι έτοιμο υλικό για τον κατακερματισμένο κόσμο.

Τι μένει; Η δημοσιότητα. Παραπλανητική, θα εμποδίσει τα παιδιά για πολύ καιρό να καταλάβουν ότι δεν είναι ασφαλές τεκμήριο αποδοχής και επιτυχίας. Και ο καιρός θα περνά.

Τελευταία Νέα