«Ολοι μας λένε «και αυτή η ιστορία της Ευρώπης, του πολέμου, ελάτε τώρα, ο πόλεμος τελείωσε!». Ακούστε, έχω κάνει εκατοντάδες συζητήσεις σε σχολεία. Και στα σχολεία αφηγούμαι πάντα την ίδια απλή ιστορία: γεννήθηκα το 1945, στις 4 Απριλίου. Οι γονείς μου με συνέλαβαν στην πρώτη βιολογική ευκαιρία μετά την απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία. Φανταστείτε με λοιπόν, εκείνη την 4η Απριλίου, να βλέπω το φως και να αρχίζω να μιλάω, να λέω στους γονείς μου: «Σε 50 χρόνια δεν θα υπάρχουν πια σύνορα ανάμεσα στη Γαλλία και στη Γερμανία. Ο Ρήνος δεν θα είναι πια ένα σύνορο αλλά ένας απλός ποταμός». Οι γονείς μου θα είχαν πει: «Εχουμε ένα πρόβλημα… Μίλησε υπερβολικά νωρίς και λέει ό,τι να ‘ναι». Ιδού η ευρωπαϊκή Ιστορία. Ιδού η ιστορία μου. Οταν μας λένε λοιπόν «μα τι έχουμε καταφέρει;» το είπατε όλοι: καταφέραμε το απίθανο. Το απίθανο του να μην είναι πλέον δυνατόν να γίνει στην Ευρώπη ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ινσαλάχ! Ινσαλάχ! Πρέπει να σηκωνόμαστε όλοι κάθε πρωί και να λέμε ευχαριστώ σε όλους εκείνους που κατόρθωσαν να οικοδομήσουν την Ευρώπη. Και για αυτό θεωρώ πως όταν μιλάμε για το μέλλον της Ευρώπης πρέπει να έχουμε ένα όραμα, να πάψουμε να λέμε «ναι… πρέπει να κάνουμε συμβιβασμούς» –προφανώς, εδώ στο Κοινοβούλιο πρέπει να κάνουμε συμβιβασμούς. Να έχουμε όμως ένα όραμα. Είμαι υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Ναι, πιστεύω ότι η ομόσπονδη Ευρώπη είναι το μέλλον της κοινωνικής ευημερίας, είναι το μέλλον μιας Ευρώπης όπου όλοι οι πολίτες θα έχουν μια θέση, θα μπορούν να ζήσουν εν ειρήνη και να ζήσουν καλά. Μόνο με το όραμα μιας Ευρώπης που προχωράει προς την ομοσπονδία θα φτάσουμε εκεί».

Είναι η τελευταία ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πριν από τις ευρωεκλογές. Η ημέρα ξεκινά με μια ειδική συζήτηση για τα 100 χρόνια από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ερχεται η σειρά του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. Είναι η τελευταία του παρέμβαση στο Ευρωκοινοβούλιο. Στα 69 του αποφάσισε να μη διεκδικήσει νέα θητεία. Το «αντίο» του δεν θα μπορούσε παρά να είναι ηχηρό, με αόρατα θαυμαστικά σε κάθε φράση, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένας ύμνος στην Ευρώπη. Πόσα πολλά λέει όμως για αυτή τη σημερινή Ευρώπη το γεγονός ότι μόνο μια μειοψηφία των παρισταμένων σηκώθηκαν όρθιοι προκειμένου να χειροκροτήσουν αυτό το γνήσιο, άξιο τέκνο της.

Τελευταία Νέα