Αναζήτηση
«Το πρώτο εμπόδιο στο ξεκίνημά μου ήταν μια δισκογραφική εταιρεία που απλώς ήθελε να είμαι εκεί και όχι αλλού. Να με έχει. Οταν βγήκε πριν από είκοσι χρόνια, το 1994, το «Καράβι απόψε το φιλί»» λέει ο Μανώλης Λιδάκης. «Οι δε εξωγενείς παράγοντες ήθελαν να εξουσιάζουν όχι μόνο την καριέρα αλλά και τη ζωή μου. Ημουν μόνος σε αυτό το χωνευτήρι στο οποίο εξέλιπαν οι δημιουργοί. Ετσι πτωχεύσαμε. Ο Ελληνας πρώτα πτώχευσε πνευματικά και στη συνέχεια οικονομικά… Θέλουν κάποιοι να ξεχνάνε ότι οι μεγάλοι τραγουδιστές βγήκαν μέσα από τα μεγάλα τραγούδια. Εχουμε μάθει όμως η αξία μιας φωνής να μεταφράζεται είτε σε σουξέ είτε σε χρήμα. Δεν πιστεύω στις φωνές. Πιστεύω στις ερμηνείες. Και έχω βαρεθεί να ακούω ότι είμαι η καλύτερη λαϊκή φωνή της γενιάς μου. Αυτό πρέπει να το αποδεικνύεις διαρκώς».
Πιστεύει ότι –και με την κρίση και με την κατάχρηση εξουσίας –τελείωσαν πια οι ηγεμονίες στο τραγούδι που ήθελαν να ελέγχουν τις ζωές των άλλων και όχι μόνο την καριέρα. «Το ουσιαστικό που σιχαίνομαι περισσότερο στην ελληνική γλώσσα είναι το παράπονο» λέει. «Δεν έκανα τη χάρη σε κανέναν να έχω παράπονο. Δεν έκανα τη χάρη σε κανέναν να τον αντιπαθώ. Στη σημερινή κατάσταση έβαλαν γερά το χεράκι τους οι δισκογραφικές, πιέζοντας τους χονδρεμπόρους να αγοράσουν για να έχουν να παρουσιάζουν δήθεν πλατινένιους δίσκους. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι κάποιοι που τότε δεν έκαναν χρυσούς και πλατινένιους δίσκους είναι ευνοημένοι. Μπορεί και το κοινό να εκδικήθηκε. Ας μη νομίζουμε ότι δεν ξέρει το κοινό τον χαρακτήρα του καθενός από μας. Εκδικήθηκε κάποιους που το παράκαναν. Εχει καταστραφεί το οικοδόμημα από την ασυδοσία στο τραγούδι, που πολλοί το έβλεπαν ως πηγή πλούτου και πολύ λιγότερο ως πηγή τέχνης και έμπνευσης. Εκανε τον κύκλο του το πράγμα και είμαστε στο ίδιο σημείο που ήμασταν όταν ξεκινούσε η δισκογραφία. Οταν ξεκινούσαν ο Τσιτσάνης και ο Βαμβακάρης ύστερα από τη μεγάλη καταστροφή του Πολέμου. Σήμερα η καταστροφή ήρθε με άλλους όρους. Σήμερα που δεν υπάρχουν ούτε πολιτική ούτε πολιτικοί».
Το σίγουρο είναι ότι κάτι παλιό πέθανε και κάτι νέο θα γεννηθεί, πιστεύει. «Το καινούργιο κυοφορείται. Απλώς πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Οταν σωριαστεί ένα οικοδόμημα, οι αξίες καθαρίζονται από τις λάσπες και τα μπάζα και είναι ξανά διαμάντια. Λάμπουν ξανά».
