Το παρακάτω μας

Πριν από λίγες εβδομάδες, μιλώντας με γνωστή και κορυφαία ηθοποιό μας, τη ρώτησα γιατί δεν έχει συμμετάσχει ακόμη σε καθημερινό σίριαλ όπως, πλέον, πολλοί συνάδελφοί της που προέρχονται από τον δικό της «χώρο» (ας τον πούμε θέατρο υψηλών καλλιτεχνικών προδιαγραφών για να ξεμπερδεύουμε). Βεβαίως και της είχαν κάνει προτάσεις πολύ ενδιαφέρουσες και μάλιστα, όπως μου είπε, προσφέροντάς της για μία σεζόν όσα, περίπου, χρήματα θα έπαιρνε από το θέατρο σε δέκα χρόνια. Ο λόγος της σταθερής άρνησής της ήταν ότι δεν μπορεί να ενσαρκώσει έναν χαρακτήρα αν δεν έχει, από την αρχή, ολόκληρο το ακριβές κείμενο του ρόλου στα χέρια της. Κάτι που δεν είναι δυνατόν να συμβεί σε ένα καθημερινό σίριαλ. Δηλαδή, όταν αρχίζουν τα γυρίσματα, τέσσερις πέντε μήνες πριν από την έναρξη της προβολής, να έχουν γραφτεί και τα τελευταία επεισόδια. «Δεν μου φτάνει να μάθω, σε αδρές γραμμές, τι θα συμβεί στην ηρωίδα. Θέλω να ξέρω πώς ακριβώς θα γίνει αυτό, κάτω από ποιες συνθήκες. Αν δεν ξέρω το παρακάτω πώς θα παίξω το τωρινό; Υπάρχουν συνάδελφοι που μπορούν να το κάνουν, εγώ δεν ξέρω πώς γίνεται». Της επεσήμανα πως ούτε στην πραγματική ζωή γνωρίζουμε αυτό το παρακάτω μας. «Στη ζωή» μου απάντησε «όχι στην Τέχνη. Ο άνθρωπος δεν ξέρει τι θα του συμβεί, ο ρόλος όμως πρέπει να το ξέρει. Αν η Τέχνη αντέγραφε τη ζωή όπως ακριβώς είναι, χωρίς τις ειδικές συμβάσεις της, το αποτέλεσμα θα ήταν κάτι το βάρβαρο». Και συμφωνήσαμε τελικά ότι σε πολλές περιπτώσεις, όπως στις αρχαίες τραγωδίες ή στο κλασικό ρεπερτόριο, ακόμη και οι θεατές γνωρίζουν το παρακάτω, αυτό όμως δεν κάνει το έργο λιγότερο συναρπαστικό.