Πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η Ακροδεξιά; Πολλές φορές, λόγω της φαιδρότητας των κοινοβουλευτικών της εκπροσώπων και της γραφικότητας των θέσεών της, οι πολίτες ξεχνούν τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει πάνω τους η διαρκής τριβή μαζί της. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, αυτή που κατέληξε το 2013 στην άγρια δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ξεκίνησε από πογκρόμ μεταναστών στις «επικίνδυνες» γειτονιές της Αθήνας. Ελάχιστοι αντέδρασαν τότε, ενδεχομένως χωρίς να συνειδητοποιούν πως οι μάχες του περιθωρίου αργά ή γρήγορα φεύγουν απ’ αυτό και μπολιάζουν τη δημόσια συζήτηση με τον πιο βίαιο τρόπο.

Η κανονικοποίηση των ρατσιστικών επιθέσεων δημιούργησε βαθιές πληγές στην ελληνική κοινωνία. Οι ίδιες πληγές διακρίνονται ήδη στην Κύπρο: τα επεισόδια κατά των μεταναστών, ο στιγματισμός των προσφύγων, το βάψιμο με μπλε μπογιά των σπιτιών όπου διαμένουν οικογένειες από τη Συρία είναι σημάδια ενός επικίνδυνου δρόμου. Πρόκειται για συμπεριφορές με συγκεκριμένο όνομα και ιδεολογικό προσδιορισμό, που δεν δικαιολογούνται από μια ενδεχόμενη κακή διαχείριση του Μεταναστευτικού ή μια ελλιπή ατζέντα ασφάλειας.

Το απεχθές πρόσωπο της Ακροδεξιάς είναι γνώριμο, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Η οσμή του φασισμού είναι η ίδια, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Η απειλή που πλανάται πάνω από την Κύπρο χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση. Οταν το φίδι αποφασίσει να βγει στο φως της ημέρας, δύσκολα θα επιστρέψει στη φωλιά του.