Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Δημοσιογράφοι, ακτιβίστριες, καλλιτέχνιδες και αθλήτριες που γίνονται πρόσφυγες για να γλιτώσουν από τα αντίποινα των Ταλιμπάν. Εργαζόμενες που απαγορεύεται να επιστρέψουν στις δουλειές τους, μέχρι τουλάχιστον οι Ταλιμπάν να «συνηθίσουν» να τις βλέπουν σε δημόσιο χώρο. Χήρες κάθε ηλικίας (το Αφγανιστάν έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά γυναικείας χηρείας στον κόσμο, αφενός λόγω των πολυετών συρράξεων, αφετέρου λόγω του ποσοστού εμβολιασμένων έναντι της COVID-19, που δεν ξεπερνά το 2%) που αδυνατούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους και τα κορίτσια τους γιατί δεν επιτρέπεται να βγουν από το σπίτι χωρίς ανδρική συνοδεία. Μαθήτριες που δεν μπορούν να γυρίσουν στο σχολείο και ελπίζουν να μη χρειαστεί να γίνουν παιδιά-νύφες, σε μια χώρα όπου οι γυναίκες βλέπουν τα όσα, λίγα ή πολλά, κατέκτησαν τα τελευταία 20 χρόνια να εξανεμίζονται.
Τα βήματα που πολλές είχαν την ευκαιρία να κάνουν προς την ισότητα δεν αντιπροσωπεύουν σήμερα μόνο τις ελπίδες τους που γκρεμίστηκαν αλλά και έναν σημαντικό παράγοντα κινδύνου για τη ζωή τους. Αλλά το ότι τα ξέρουμε όλα αυτά δεν σημαίνει ότι ξέρουμε και τι χρειάζεται ή μπορούμε να κάνουμε για να τις βοηθήσουμε, σε μια κατάσταση που εκτυλίσσεται τόσο μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά μας.
Υπάρχουν οργανισμοί και κινήσεις σε όλον τον κόσμο που έδρασαν άμεσα και έδωσαν τη δυνατότητα σε πολλές από τις γυναίκες που κινδύνευαν να φύγουν από τη χώρα. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Οι ίδιες οι Αφγανές μεταφέρουν από στόμα σε στόμα το μήνυμα ότι δεν χρειάζονται απαραίτητα σωτηρία, χρειάζονται υποστήριξη, γνώση και προστασία των δικαιωμάτων τους όπου κι αν βρίσκονται.
Για κάθε γυναίκα που έφυγε υπάρχουν εκατομμύρια άλλες που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να μείνουν - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα παραμείνουν αδρανείς. Είναι αποφασισμένες να φτιάξουν κρυφά σχολεία και παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς κι αυτό που χρειάζονται, πέρα από την πρακτική υποστήριξη που τους προσφέρουν οι δωρεές σε διεθνείς οργανισμούς, όπως οι Women for Women International και Change.org, είναι να φροντίσουμε η φωνή και οι ιστορίες τους να ακουστούν παντού.
Αλλά η ισότητα δεν κατακτιέται μόνο με τη φιλανθρωπία και τα ρεπορτάζ. Ούτε καν το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν επιδιώκουν ακόμα την επίσημη αναγνώρισή τους ή το ότι οι παραβιάσεις τους περιορίζουν, προς το παρόν, την πρόσβασή τους σε εθνικούς και διεθνείς οικονομικούς πόρους δεν είναι ικανοί μοχλοί πίεσης για την ανατροπή της βαθιά ριζωμένης ιδεολογίας τους. Το χτίσιμο μιας βιώσιμης φεμινιστικής εξωτερικής πολιτικής, όπως αυτή που έβαλαν, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία, την τελευταία δεκαετία στην ατζέντα τους η Σουηδία, ο Καναδάς και το Μεξικό, είναι μια διαδικασία πολύ πιο στρατηγική και μακροπρόθεσμη από οποιαδήποτε άμεση αντίδραση μπορούμε να έχουμε σε μια κρίση που εκτυλίσσεται τώρα.
Στον πυρήνα της η φεμινιστική εξωτερική πολιτική έχει ως στόχο να επαναπροσδιορίσει τα ανδροκρατούμενα συστήματα διεθνούς αναπτυξιακής βοήθειας, εμπορίου, άμυνας, μετανάστευσης και διπλωματίας, που θέτουν στο περιθώριο τις γυναίκες και άλλες υποεκπροσωπούμενες ομάδες. Στο επίκεντρό της βάζει την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, την επένδυση στην εκπαίδευση και την απασχόληση των γυναικών και τη διασφάλιση της ισότιμης συμμετοχής τους σε κάθε διακρατική διαπραγμάτευση και ειρηνευτική διαδικασία. Οι έρευνες δείχνουν ότι οι χώρες που εμφανίζουν καλές επιδόσεις στους πυλώνες αυτούς έχουν λιγότερες πιθανότητες να μπουν σε εμφύλιο πόλεμο ή να αντιμετωπίσουν πολιτική αστάθεια. Κι αυτός είναι ένας στόχος που θα πρέπει να επιδιώξουμε όχι μόνο για μακριά αλλά και για πολύ, πολύ κοντά μας.
Η Στέλλα Κάσδαγλη είναι συγγραφέας και συνιδρύτρια του μη κερδοσκοπικού οργανισμού για την επαγγελματική ενδυνάμωση των γυναικών και την ισότητα στην αγορά εργασίας Women On Top
