Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Oπως πολλές συζητήσεις για το Twitter, ο πόλεμος των λέξεων που ξέσπασε μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και της εταιρείας που κατέχει αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης ίσως φαίνεται παιδική. Ομως ο καβγάς δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα για τη σχέση μεταξύ του κοινού, των εταιρειών τεχνολογίας και του κράτους, ιδιαίτερα σε μια τόσο πολωμένη Αμερική. Το Twitter έβαλε δύο σημειώσεις δίπλα σε tweets του Τραμπ που αφορούν την υγεία, προτρέποντας τους χρήστες να «εξακριβώσουν τα γεγονότα». Δύο ημέρες αργότερα, ένας έξαλλος Τραμπ εκδικήθηκε υπογράφοντας προεδρικό διάταγμα που απειλεί να άρει τη νομική προστασία των εταιρειών των social media και το Twitter κορύφωσε την αντιπαράθεση βάζοντας στο τελευταίο tweet του προέδρου για τα επεισόδια στη Μινεάπολις τη σημείωση ότι «εκθειάζει τη βία». Τα θέματα φαίνονται απλά, όμως από κάτω κρύβονται ουσιώδη ερωτήματα για την επιβολή ελέγχων στα social media και τον ρόλο τους στην κοινωνία. Το προεδρικό διάταγμα του Τραμπ βάζει στο στόχαστρο έναν νόμο που σύμφωνα με ειδικούς «αποτελεί ένα από τα πιο πολύτιμα νομικά εργαλεία για την προστασία της ελευθερίας της έκφρασης και της καινοτομίας στο Διαδίκτυο».
Το Twitter και το Facebook είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά, όπως έχει κρίνει το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, αποτελούν τη «σύγχρονη δημόσια πλατεία». Αυτό κάνει τις κυβερνήσεις να θέλουν να τους επιβάλουν ελέγχους ώστε να τα χρησιμοποιήσουν υπέρ τους. Τα ευρωπαϊκά κράτη τα καταφέρνουν πολύ καλά στο να πιέσουν τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες να «αυτορρυθμιστούν», για παράδειγμα λογοκρίνοντας εκφράσεις που είναι προσβλητικές ή προκαλούν εντάσεις.
Η απειλή του Τραμπ είναι ξεκάθαρη και έχει στόχο να εξυπηρετήσει τα στενά πολιτικά του συμφέροντα. Ομως πολλοί αμερικανοί πολιτικοί θέλουν τις ΗΠΑ να μοιάσουν περισσότερο με τα ευρωπαϊκά κράτη. Η ιδέα ότι είναι ο μέσος πολίτης εκείνος στον οποίο θα πρέπει να επιβληθούν έλεγχοι και κυρώσεις, αλλά όχι οι πολιτικοί, αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα μας.
