Η Ευρωλίγκα άργησε να πάρει την απόφασή της. Δεν λειτούργησε όπως το (μπασκετικό) Τσάμπιονς Λιγκ που φρόντισε να μεταθέσει τη διοργάνωση για τις αρχές της επόμενης σεζόν. Μια κίνηση σίγουρα ρηξικέλευθη, ένα τολμηρό βήμα που σήκωσε κουβέντες πολλές και το αποτέλεσμα θα φανεί στο μέλλον.

Ξανά στην Ευρωλίγκα τώρα. Από νωρίς, από τότε δηλαδή που άρχισε να απλώνεται η πανδημία, οι καθυστερήσεις ήταν πολλές. Αρχικά στο πώς θα συνεχιστεί παντί τρόπω η χρυσοποίκιλτη διοργάνωση. Ακολούθως στο ποια παιχνίδια θα διεξαχθούν και ποια όχι. Μετά προέκυψε η επιμονή ώστε να διεξαχθούν κάποια ματς, μολονότι αυτά θα ήταν στο… στόμα του ιού και του λύκου! Και τέλος, με τη διάθεση να εξαντληθεί κάθε χρονικό περιθώριο και μετά να αποφασιστεί ένα φινάλε που έμοιαζε αναπόφευκτο. Ολα ανακοινώθηκαν χθες. Τουλάχιστον εδώ, η Ευρωλίγκα τήρησε κατά γράμμα το χρονοδιάγραμμα που η ίδια έθεσε. Μίλησε για 24 ή 25 Μαΐου και όλα γνωστοποιήθηκαν στην προκαθορισμένη ημερομηνία. Δεν γινόταν διαφορετικά. Τούτη η διοργάνωση δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η Ευρωλίγκα έπεσε θύμα των φιλοδοξιών της! Θέλησε να γιγαντώσει το προϊόν. Να κάνει ένα σούπερ πρωτάθλημα με 18 ομάδες. Με 34 αγωνιστικές. Που όλοι θα έπαιζαν με όλους, χωρίς να σταματούν και με σκοπό να κρατούσαν οι πρωταγωνιστές αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Σε όλα έπεσε μέσα. Ενα δεν υπολόγισαν οι αρμόδιοι: τον αστάθμητο παράγοντα. Αυτόν που θα έβγαζε το τρένο από τις ράγες. Και όταν αυτό συνέβη, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο. Ισοδυναμούσε με ουτοπία να μην εκτροχιαστεί η Ευρωλίγκα. Μια υπερταχεία που τελικά δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της!

Ολα τα ωραία τελειώνουν με άγαρμπο τρόπο. Μια σεζόν που άρχισε με όνειρα χίλια, συνοδεύτηκε με αρκετά ρεκόρ από παίκτες, είδαμε τον Σπανούλη να πετά σε νέες κορυφές και τελικά τα πάντα ολοκληρώθηκαν χωρίς το απαραίτητο εντυπωσιακό αμπαλάζ.