Χθες το βράδυ, το Ποτάμι είχε μια πολύ ωραία εκδήλωση για το Μακεδονικό. Ακούστηκαν πολλές και ενδιαφέρουσες απόψεις. Επιστημονικά άψογες και τεκμηριωμένες. Αλλά πρωτίστως η σεμνή τελετή έμοιαζε με τελετή λήξης. Οι χθεσινές εξελίξεις στο εσωτερικό του, η αποχώρηση του Γιώργου Αμυρά και του Γρηγόρη Ψαριανού, η διάλυση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του και η παραίτηση από την αντιπροεδρία της Βουλής του Σπύρου Λυκούδη ήταν καταλυτικά γεγονότα που δεν προσπερνιούνται εύκολα. Πιο καταλυτικά από μια εκδήλωση ο προφανής στόχος της οποίας ήταν να αιτιολογηθεί η επιλογή του Σταύρου Θεοδωράκη και όσων έμειναν ακόμα στο κόμμα να υπερψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Το πρόβλημα όμως με το Ποτάμι δεν είναι η επάρκεια ή μη της προσέγγισης του Σταύρου Θεοδωράκη και του Γιώργου Μαυρωτά στο Μακεδονικό. Το πρόβλημα είναι η ανεπάρκεια κατανόησης των πολιτικών αποτελεσμάτων που παρήγαγε και η συγκεκριμένη επιλογή τους. Το πρόβλημα είναι, δηλαδή, ότι το τελευταίο διάστημα έβλεπαν το δέντρο του Μακεδονικού και αγνόησαν το δάσος – την ταύτισή τους μέσω του Μακεδονικού με ολόκληρο το πακέτο ΣΥΡΙΖΑ, την παράδοσή τους στη φαυλότητα του κυβερνητικού συστήματος. Πίστευα ότι θα το είχαν καταλάβει έστω κατόπιν εορτής, μετά τις εξελίξεις με τον Σπύρο Δανέλλη που τον κατάπιε αμάσητο ο ΣΥΡΙΖΑ. Βλέποντας όμως το χθεσινό «διάγγελμα» του Σταύρου Θεοδωράκη, «μας λάβωσαν, δεν μας σκότωσαν», διαπίστωσα ότι ακόμα δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης συνεχίζει να βρίσκεται στο μπούνκερ, ενώ ο στρατηγός Ζούκοφ βολτάρει από πάνω με τα τανκς στην κεντρική πλατεία.

Είτε το κατανοεί ο επικεφαλής του κόμματος είτε όχι, η ουσία είναι ότι το Ποτάμι στερεύει. Ενα κόμμα που είχε προκύψει από την ανάγκη πολιτικής έκφρασης του ανέστιου Κέντρου λειτούργησε ως προσωπικός καθρέφτης του επικεφαλής του και συνετρίβη, αφού η ηγεσία του αποδείχθηκε αδύναμη να ενοποιήσει σε ενιαία πολιτική πρόταση διάφορες επιμέρους ωραίες ιδέες ενώ απέτυχε να εντάξει σε ένα σχήμα που θα παραγάγει πολιτική τις σπουδαίες προσωπικότητες που έσπευσαν στο Ποτάμι – παρέμειναν όσο παρέμειναν προσωπικοί σύμβουλοι του αρχηγού ενός προσωποκεντρικού σχήματος. Ο ιδρυτής και αρχηγός του το ήθελε μεταμοντέρνο, χωρίς λαϊκή βάση, χωρίς οργανώσεις και χωρίς εσωτερική ζωή.

Το Ποτάμι ήταν κόμμα χωρίς λαό. Γι’ αυτό τώρα που απομένει και χωρίς στελέχη, στον δρόμο προς το μεγάλο πουθενά, ελάχιστοι θα  κλάψουν για την έλλειψή του.