ΠΡΙΝ από χρόνια είχαμε βγει για φαγητό μ’ έναν πολύ γνωστό προπονητή. Στην παρέα και μια φίλη που σκάμπαζε από ποδόσφαιρο. Πήγαινε στο γήπεδο, έβλεπε παιχνίδια στη τηλεόραση. Της έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση: «Λες και είχα απέναντί μου κάποιον άλλο άνθρωπο. Ηρεμος, πράος, συγκαταβατικός, καμιά σχέση με την εικόνα που βγάζει στο γήπεδο». Λογικό. Πέρα από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του καθενός, είναι η ένταση της δουλειάς. Δυο ώρες στην τσίτα. Οσο κι αν επαναλαμβάνεται κάθε εβδομάδα, ποτέ δεν γίνεται ρουτίνα. Πάντα είναι ψυχοφθόρο. Πάντα ο προπονητής, αν δεν παίζει το κεφάλι του, παίζει τη φήμη του. Την επαγγελματική υπόσταση. Μαζί με την ομάδα, κερδίζει ή χάνει πόντους κι αυτός. Εύλογο οι σφυγμοί να φτάνουν τους εκατό. Η αγωνία για το αποτέλεσμα σ’ ένα παιχνίδι που καθοδηγείς αλλά δεν μετέχεις άμεσα, να ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη.

Αγχος

Η ΕΙΚΟΝΑ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, με το πρόσωπό του να παίρνει το μελιτζανί χρώμα, αναδεικνύει του λόγου το αληθές. Ολος αυτός ο πρόλογος για να φτάσουμε στον Γιώργο Δώνη. Κι όχι τόσο για τη δουλειά του στον Παναθηναϊκό, όσο για την εικόνα και τη συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια και μετά τα παιχνίδια. Καμιά σχέση με τον Δώνη που ξέραμε. Με τον προπονητή που βλέπαμε, άλλος άνθρωπος. Ο Δώνης της Λάρισας, της ΑΕΚ, του Ατρομήτου, του ΠΑΟΚ, είχε το άγχος της επιβεβαίωσης. Παρά το γεγονός ότι αυτή η διαδρομή, (αν αρχίσουμε να μετράμε από τον Ηλυσιακό) κράτησε έντεκα χρόνια. Μέσα στο άγχος, τα νεύρα, την γκρίνια και τη διαμαρτυρία. Στα επόμενα πέντε χρόνια από τον Απρίλιο του 2013 που έφυγε από τον ΠΑΟΚ, περιπλανήθηκε σε Κύπρο, Σαουδική Αραβία και Εμιράτα. Και γύρισε άλλος άνθρωπος. Ηρεμος κατά τη διάρκεια των αγώνων, ψύχραιμος και μετριοπαθής στις δηλώσεις του.

Πρωτάθλημα

ΒΟΗΘΑΝΕ βέβαια και τα αποτελέσματα. Οταν κερδίζεις, όλα πάνε πρίμα. Ακόμα κι όταν έχασε από τον ΠΑΟΚ, δεν έψαξε να βρει δικαιολογίες. Μετά το 1-1 από τον Ολυμπιακό, δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσει ότι η ομάδα του έκανε το χειρότερο παιχνίδι της. Βοηθάνε κι οι συνθήκες στον Παναθηναϊκό. Ο Δώνης έχει εγγυημένο τριετές συμβόλαιο. Ως ποδοσφαιρικό μέγεθος βρίσκεται πολύ ψηλά σε σχέση με τον εξαφανισμένο ιδιοκτήτη και τον άφαντο Ταϊλανδό. Η δουλειά που βγάζει στην ομάδα είναι το σημαντικότερο κομμάτι. Που αποδεικνύει ότι στο ποδόσφαιρο δεν καθορίζονται τα πάντα από τα μπάτζετ. Πέρυσι ήταν ο Μανόλο Χιμένεθ που στην ΑΕΚ έβγαλε από τη μύγα ξίγκι. Με το τέταρτο μπάτζετ κατά σειρά ύστερα από Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό, που τερμάτισε σε αποσύνθεση. Σε συνδυασμό με τις συγκυρίες, πήρε με την ΑΕΚ το πρωτάθλημα.

Μαραθώνιος

Ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να τερματίσει πρώτος. Αυτό όμως που παρουσιάζει ο Δώνης, είναι εξίσου δύσκολο. Και γι’ αυτό δεν έχει ξανασυμβεί. Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από απρόοπτα. Από αναπάντεχα. Ο Ρότσα από το πουθενά έφτασε 90 λεπτά πριν από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Επειδή όμως δεν ήταν προπονητής, χάθηκε. Ο Δώνης τρεις μήνες πριν πατήσει τα 50 κι ύστερα από 16 χρόνια στους πάγκους, δείχνει έμπειρος, ήρεμος, κατασταλαγμένος. Η δουλειά του προπονητή ποτέ δεν είναι ευθεία γραμμή. Εχει τα πάνω και τα κάτω. Δεν λέμε ότι πάτησε την κορυφή του προπονητικού Eβερεστ, με τις δέκα αυτές αγωνιστικές στον Παναθηναϊκό. Και η σεζόν έχει πολύ δρόμο ακόμα και η δουλειά του προπονητή είναι ένας Μαραθώνιος, μετ’ εμποδίων. Που άλλες φορές τα ξεπερνάει κι άλλες σκοντάφτει. Λέμε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο κερδίζει έναν αξιόλογο προπονητή.