Αναζήτηση
Παρακολουθώ αυτές τις ημέρες με μεγάλη προσοχή τις αντιδράσεις των Χρυσαυγιτών στην ανακοίνωση της καταδίκης και των ποινών που τους επιβάλλονται.
Διαβάζω και τα αιτήματα που καταθέτουν είτε για μείωση της ποινής τους είτε για να έχουν αυτές ανασταλτικό χαρακτήρα.
Εχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον πράγματι να βλέπεις όλους αυτούς τους τύπους με το άγριο πρόσωπο και το σκοτεινό παρελθόν, να συμπεριφέρονται σαν… λαγοί που βλέπουν τον κυνηγό να πλησιάζει.
Και τελικά αποδεικνύεται ότι μπροστά στην προοπτική της φυλακής οι περισσότεροι γίνονται και λαγοί και κότες.
Θέλει να φοράς πραγματικά τα παντελόνια προκειμένου να αντέξεις την προοπτική ενός κελιού 5 τετραγωνικών για μερικά χρόνια.
Και τελικά οι πρώην μαχαιροβγάλτες, αυτοί που έδερναν μετανάστες στο δρόμο, που έσπαζαν τους πάγκους στις λαϊκές, εκείνοι που ασχημονούσαν στα τηλεπαράθυρα και στη Βουλή, δεν φοράνε καλά τα παντελόνια τους. 
Θυμήθηκα μια πολύ ωραία αμερικανική ταινία όπου ο πρωταγωνιστής, μπροστά στην προοπτική της φυλακής λυγίζει.
Είναι η «25η ώρα» του Σπάικ Λι στην οποία ο πρωταγωνιστής, εν αναμονή της φυλάκισής του, αναλογίζεται τη ζωή του, και πώς έφτασε ως εκεί.
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν και οι Χρυσαυγίτες που είναι έτοιμοι να περάσουν το κατώφλι των φυλακών σκέφτονται πώς έφτασαν ως εκεί.
Ισως όχι οι αμετανόητοι φασίστες, οι πατενταρισμένοι νεοναζί σαν τον Μιχαλολιάκο ή τον Κασιδιάρη. Δεν περιμένουμε μετάνοια και συγγνώμη.
Αλλά όλοι οι υπόλοιποι της ηγετικής ομάδας και τα τυφλά όργανα που έδιναν εντολές ή συμμετείχαν και οι ίδιοι σε επεισόδια σε βάρος αδύναμων ανθρώπων.
Βλέποντας τις δικαιολογίες που ξεστομίζουν για να μην πάνε φυλακή, εκτός από το ότι δείχνουν γελοίοι, καταλαβαίνεις και πώς «αυτοκτόνησε» το πολιτικό σύστημα.
Γιατί άφησε μια δράκα από θρασίμια να φοβίσουν την ελληνική κοινωνία.
Γιατί επέτρεψε σε δειλούς τύπους του κοινού ποινικού δικαίου να γίνουν βουλευτές. Να γίνουν ευρωβουλευτές, να μετατραπούν σε νταβατζήδες της πολιτικής και ιδεολογικής κατεύθυνσης της χώρας.
Γιατί τελικά οι Χρυσαυγίτες δεν ήταν παρά ένα τσούρμο… έξυπνων ανόητων που εκμεταλλεύτηκαν το παραλυμένο πολιτικό σύστημα και την οικονομική και κοινωνική κρίση.
Και χωρίς να θέλω να κάνω κομματικές συνδέσεις, μου ήρθαν στο μυαλό οι φιγούρες του Νίκου Μπελογιάννη και του Νίκου Πλουμπίδη. Όχι ως κομμουνιστών, μου είναι αδιάφορο τι έκαναν και αν ήταν αγωνιστές ή όχι.
Νίκος Πλουμπίδης
Αλλά ως ανθρώπων που βρέθηκαν μπροστά σε ένα δικαστήριο και αντιμέτωποι με τους κατήγορούς τους.
Αυτά τα σύμβολα της Αριστεράς έμειναν στην αιωνιότητα όχι μόνο για την άδικη θυσία τους, αλλά για τον τρόπο που αντιμετώπισαν τη μοίρα τους.
Με στωϊκότητα, με ευγένεια, με ανδρεία, με ένα χαμόγελο κι ένα γαρύφαλλο στο χέρι, έβγαλαν τη γλώσσα τους μπροστά στη φυλακή ή τον θάνατο.
Για σκεφτείτε μόνο τον τρόπο που αντιμετώπισε ο Αλέκος Παναγούλης τους δικαστές του και κάντε σύγκριση με τους Χρυσαυγίτες που κλαίνε, που επικαλούνται τους άρρωστους γονείς τους ή τις γυναίκες τους, ή ότι βόσκουν τα ζώα τους και ο πρότερος βίος τους ήταν έντιμος. 
Πόση αηδία για τη στάση τους, πόση θλίψη για την Ελλάδα που τους άφησε να αποκτήσουν τη δύναμη που είχαν για σχεδόν μια δεκαετία.
«Σήκω Μπελογιάννη για να δεις, τους ψευτόμαγκες της Χρυσής Αυγής».
