Ενα παλιό ρητό λέει ότι «οι λαοί δεν αυτοκτονούν». Δεν ξέρω αν ισχύει για τους λαούς, ενδεχομένως να το μάθουμε την Τρίτη το βράδυ. Βλέπουμε όμως ότι η χώρα εδώ και χρόνια τρέχει με ταχύτητα προς τον γκρεμό. Η πραγματική οικονομία βουλιάζει. Χαρακτηριστικότερο όλων το παράδειγμα του λιανικού εμπορίου όπου καταγράφονται αρνητικά ρεκόρ, ένδειξη και της κατάστασης στην οποία βρίσκονται οι πολίτες. Η κρατικιστική λογική της πλειονότητας των υπουργών επηρεάζει και το σκέλος της ανάπτυξης, καθώς βάζουν συνεχώς εμπόδια στις επενδύσεις και στην προώθηση των αποκρατικοποιήσεων.

Η «έκρηξη» ωστόσο διαφαίνεται ότι θα προκύψει από τους συνταξιούχους, δεδομένου ότι πολλές οικογένειες και δη τα άνεργα μέλη τους ουσιαστικά ζουν χάρη στο βοήθημα από τον παππού και τη γιαγιά. Αυτό, όσο τέλος πάντων είχε απομείνει, τελείωσε μετά και τις… επιτυχίες στη διαπραγμάτευση του υπουργού Εργασίας Γιώργου Κατρούγκαλου.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση έχει καταφέρει να μετατρέψει την παραπολιτική σε κυρίαρχο στοιχείο της δημόσιας αντιπαράθεσης. Με αποτέλεσμα εδώ και εβδομάδες να ασχολούμαστε: με τα τερατουργήματα του υπουργού Επικρατείας και την εικόνα με τους μεγαλοεπιχειρηματίες κλεισμένους στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης· με τη σύνθεση του ΕΣΡ και κυρίως τις προτάσεις, όπως αυτή για τον Βύρωνα Πολύδωρα· με την αντιπαράθεση της Πολιτείας με τον Αρχιεπίσκοπο χωρίς ακόμα να έχει γίνει κατανοητό ποιο είναι το επίδικο. Εστω και έτσι, η κυβέρνηση «κατάφερε» να μετατρέψει τον Ιερώνυμο από σώφρονα ιεράρχη σε έναν εκκλησιαστικό ηγέτη που αρχίζει να θυμίζει τον Χριστόδουλο. Το μόνο που μένει, δηλαδή, είναι να ξαναζήσουμε τις αλήστου μνήμης λαοσυνάξεις.

Πλέον, δημόσιος διάλογος ουσίας δεν υφίσταται και οι παρουσίες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα θυμίζουν ολοένα και περισσότερο σίριαλ που ο κόσμος έχει βαρεθεί να βλέπει σε επανάληψη. Επαναλαμβάνουν μονότονα τις λέξεις Siemens, Παπασταύρος, διαπλοκή, ενώ προαναγγέλλουν συνεχώς είτε συλλήψεις – διώξεις επιχειρηματιών είτε αποκαλύψεις για πολιτικά πρόσωπα και γόνους που βρίσκονται σε διάφορες λίστες. Και φυσικά ασχολούνται με τη ΝΔ και τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, λες και η αξιωματική αντιπολίτευση ή Το Ποτάμι και η Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι αυτοί που κυβερνούν τη χώρα.

Ακόμα και κάποιες ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η κυβέρνηση όπως η συνάντηση των ηγετών του Νότου ή η Ευρωαραβική Διάσκεψη, εντέλει εξαντλούνται στο θεαθήναι, καθώς δεν φαίνεται να έχουν κάποια στόχευση ούτε υπάρχει το τεχνοκρατικό προσωπικό για να κάνει follow up.

Τα προαναφερθέντα δείχνουν τα όρια της κυβέρνησης, με τη διττή ερμηνεία του όρου. Τόσο τα χρονικά όσο και τις δυνατότητές της. Οπως και αν έχει η κατάσταση, διάχυτη είναι η εκτίμηση ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα (θα) έχει εκλογικό χαρακτήρα. Οψόμεθα.

Τελευταία Νέα