Αναζήτηση
Οταν σε κυριεύει ο φόβος
πολλαπλασιάζεις τα σφάλματα
Σωτ. Μαντζούτσος, «Οταν…»
Ο διαχωρισμός ιδιωτικού και δημοσίου δεν γίνεται σήμερα υπέρ του αστικού Κράτους, αλλά υπέρ ενός ιδιότυπου «παρακράτους» εξαρτήσεων, εμπάθειας και εκδίκησης.
Η «κρατικοποίηση» της κοινωνίας περνάει μέσα από τη συρρίκνωση των επιλογών. Με πρόσχημα την αυθαιρεσία της αστικής κοινωνίας και του ιδιωτικού τομέα συγκροτείται «συστημικό αντισύστημα» μόνιμου ελέγχου των μη-αρεστών [όχι αναγκαστικά μη-αριστερών] ροών σκέψης/δράσης.
Το κομματικό «δημόσιο» δεν λογοδοτεί, δεν είναι υπεύθυνο για τίποτα, κι έχει ως αποκλειστική [;] αποστολή να παρακολουθεί και να συκοφαντεί το μη-υποτασσόμενο ιδιωτικό.
Ανάμεσα στο Κράτος και την Αγορά δεν παρεμβάλλεται το ρυθμιστικό δημόσιο αλλά η «κομματική σιδηρά χειρ» της νέας συμμαχίας πρώην κακών επιχειρηματιών [και νυν ανανηψάντων συν-εταίρων] και ενός Ιερατείου διπρόσωπων καθοδηγητών.
Ψευδογεγονότα με αργυρώνητους θυροφύλακες [gatekeepers] επιχειρούν να προσωποποιήσουν την πολιτική, να κρύψουν ή να ρυθμίσουν με τροπολογίες τα δικά τους ανομήματα, να κατηγορήσουν ως «ύποπτη» την ετερογένεια των απόψεων/αναλύσεων.
Ούτε τα προσωπικά δεδομένα, ούτε η ιδιωτική αυτονομία προστατεύονται[όχι στο όνομα της υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος, αλλά της εφαρμογής νέων συστημάτων αχρήστευσης των «εσωτερικών εχθρών»].
Οι ίδιοι που λένε «κάμερες πουθενά» βάζουν συνεχώς κάμερες παντού με βάση ιδεοληπτικά αφηγήματα μετα-μετεμφυλιακής αντεπίθεσης.
Εντεχνοι και άτεχνοι πρεσβευτές του Τίποτα κινούνται στην [α]λογική του «εν αμφιβολία κατά του αστού», εισβάλλουν σε κάθε μη-ελεγχόμενο από αυτούς χώρο επικαλούμενοι το αμάχητο[sic] τεκμήριο της αριστερής [;] ηθικής που τα πάντα επιτρέπει!
Πιστεύουν [ή κάνουν ότι πιστεύουν] πως ο λαός επικροτεί αυτόν τον κομματικό Πανοπτισμό, αγνοώντας ίσως ότι κανενός είδους Μεγάλο Μάτι δεν έχει ποτέ κατορθώσει να κρύψει την αλήθεια και να σώσει τους ψεύτες.
O ακαλαίσθητος νεο-αριστερός [;] Ελληνας, με τη σύμπραξη ιδανικών αυτόχειρων πολιτικών που καλλιεργούν χίμαιρες [όπως π.χ. ότι εύκολα τα ελαττώματά μας θα μετεξελιχθούν σε προτερήματα], συνεχίζει να προδίδει ο ίδιος, καθ’ έξιν και κατ’ εξακολούθησιν, τα ιστορικά του δίκαια μη-έχοντας καν την παλικαριά ν’ αποδεχθεί την ευθύνη του.
Με τσαμπουκάδες μιας αταβιστικής άσκησης «πολιτικής» [;] κριτικής κατά παντός, πλην Λακε-δαιμονίων, καλλιεργούν ορισμένοι ένα κλίμα Αγριας Δύσης [όπου ο δικαστής πάντοτε αργεί να έρθει γι’ αυτό δικάζουν (και εκτελούν;) όποιον θεωρούν ένοχο ο σερίφης και οι «δικοί του» άνθρωποι].
Στη ζούγκλα της πολιτικής περισσεύουν [και περιττεύουν] τα, δήθεν, αιμοβόρικα αρπακτικά. Καιρός είναι οι διάφοροι θηριοδαμαστές να τα ξαναβάλουν στα κλουβιά τους για ν’ αποκτήσει και πάλι ο πολιτικός λόγος τη δύναμη της πειθούς, της ευπρέπειας και της ευγένειας. Τα επιχειρήματα δεν εξαπολύονται σαν αδέσποτες σφαίρες και τα αξιώματα δεν παρέχουν άδεια οπλοχρησίας.
ΥΓ: «Διότι αυτή η γνώμη να μην περιβάλλουν τα τείχη την πόλιν ομοιάζει προς το να ζητούν να καταστήσουν ευπρόσβλητον την χώραν» [Αριστοτέλης, Πολιτικά, Η’ 11, 1331α]
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
