Αναζήτηση
Τα success stories απαιτούν πάντα κάποιον να τα πιστέψει. Αλλιώς είναι απλώς διατυπώσεις.
Στον νεότερο πολιτικό βίο, απόντων των μεγάλων εξαγγελιών, τα success stories χρησιμοποιούνται με όρους επικαιροποίησης της σχέσης της εξουσίας με το πλήθος, παρά με τη βαθύτερη ανάγκη επανεκκίνησης της οικονομίας.
Ακόμη περισσότερο, είναι αυτά που οριστικοποιούν και τους πολιτικούς αντιπάλους των κυβερνώντων.
Για παράδειγμα,αν ο Τσίπρας δεν είχε εμμονή με τη λογική του 180-120 – όπως αποκαλύπτει ο πολύπειρος αριστερός Ρούντι Ρινάλντι στο βιβλίο του «Ασχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε…» – και άρα δεν αμφισβητούσε την εκλογή Δήμα ως Προέδρου της Δημοκρατίας, θα είχε συναινέσει στο success story Σαμαρά. Θα έπαιρνε όμως κι άλλη τροπή ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κοινώςθα είχε εμμέσως συμφωνήσει πως η χώρα έβγαινε στην πιστοληπτική γραμμή – στην αγορά δηλαδή με ενέσεις – και θα αποδεχόταν πως αυτό το είχε καταφέρει ο πολιτικός του αντίπαλος.
Η ευθείααμφισβήτηση του σαμαρικού success story περιείχε το σπέρμα της νέας διακυβέρνησης.
Σήμερα, η κυβέρνηση προπαρασκευάζει το δικό της success story. Με ολίγη από «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ώθηση απ’ τον τουρισμό, φοροκαταιγίδα (που πάντως δεν είναι αποκλειστικά δεξιά πολιτική αφού είναι και αναδιανεμητική προϋπόθεση).
Κάτι βαθύτεροτο αριστερό success story δομείται πάνω στις ελάχιστες προσδοκίες του κόσμου. Στην εξοικείωση με τους μικρούς μισθούς, τη μεγάλη ανεργία, με το γεγονός πως η νεολαία στέλνει βιογραφικά στο εξωτερικό, μένει στα πατρικά της, αποξενώνεται απ’ την κουλτούρα των εργασιακών προνομίων.
Στο επικείμενο νέο αφήγημα Τσίπρα ήδη σχηματίζονται οι αντι-ΣΥΡΙΖΑ παίκτες.
Εν δυνάμεικυβερνώσα προφανώς είναι η Νέα Δημοκρατία. Με τη λεπτομέρεια πως η Κοινοβουλευτική της Ομάδα έχει ακόμη καραμανλικό πρόσημο. Με την επίσης λεπτομέρεια πως η καραμανλική πτέρυγα νιώθει πιο άνετα με τον Παπαγγελόπουλο παρά με τον Κυριάκο (όχι όμως σε στιγμές αστικής αστάθειας, όπως στο δημοψήφισμα).
Ερώτημα απομένει αν η Νέα Δημοκρατία θα μετεξελιχθεί σε μεταρρυθμιστικό πόλο συνεπούς μνημονιακής πλεύσης πλαγιοκοπώντας το «Ακραίο Κέντρο». Ή αν θα παραμείνει δεξιός συνεταιρισμός με ενοποιητικό στοιχείο απλώς την πτώση Τσίπρα.
Ερώτημα υπάρχει βέβαια και με το Κέντρο ή με τον χώρο ανάμεσα σε Ποτάμι – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ. Οι διεργασίες για κοινό πόλο θέτουν το μεγάλο ερώτημα: θα αναπαραγάγουν μια συγκόλληση σχηματισμών ή θα προλογίσουν τον νέο τρίτο πόλο;
Η επιλογή Στουρνάρα θα διεμβόλιζε όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα θα εξυπηρετούσε τον ΣΥΡΙΖΑ αφού θα τον απάλλασσε από τον «κακό» κεντρικό τραπεζίτη.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη πως του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μπλοκ ηγείται απλώς η ακινησία της αγοράς και η επισφάλεια του κόσμου. Εκτός κι αν προσεχώς δούμε ρήγμα στον αστικό κόσμο και οικειοποίηση ενός νέου εθνοκεντρικού αφηγήματος. Αναζητείται Μπόρις Τζόνσον που να μιλάει ελληνικά.
