Αναζήτηση
Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, ένα από τα ονόματα που ακούστηκε ότι θα ενταχθούν στο κυβερνητικό σχήμα προκειμένου να πραγματώσουν (τι ρήμα!) τη διεύρυνση είναι και αυτό του σοβαρού Νίκου Χριστοδουλάκη, υπουργού Οικονομικών επί κυβερνήσεων Σημίτη.
Του τηλεφώνησα προ ημερών για να μου δώσει μια έγκυρη άποψη για το τι τελικά ήταν η συμφωνία: θρίαμβος ή μία από τα ίδια; Και ευκαιρίας δοθείσης του έθεσα το κρίσιμο, προσωπικού χαρακτήρα, ερώτημα αν θα ενταχθεί και αυτός στην κυβέρνηση Τσίπρα:
–Οχι βέβαια, δεν υφίσταται καν τέτοιο θέμα. Κάτι διάβασα κι εγώ, αλλά δεν με αφορά αυτή η ιστορία. Εγώ έχω μια συγκεκριμένη πορεία. Δεν πρόκειται να αναλάβω κανένα υπουργείο σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι δεδομένο και δεν αλλάζει.
Είναι, το είπα και προηγουμένως, σοβαρός ο άνθρωπος. Οχι σαν κάτι άλλους που έρποντας και γλείφοντας προσπαθούν να γίνουν κάτι, και ας είναι αυτό το κάτι ό,τι να ‘ναι…
Εχουμε και λέμε λοιπόν σε σχέση με τον ανασχηματισμό και την επιχειρούμενη, προς ΠΑΣΟΚ κυρίως, διεύρυνση ΣΥΡΙΖΑ: Ναι από Κουβέλη (ναι με χίλια δηλαδή και αν είναι δυνατόν να μπει στο σχήμα και η κόρη Κουβέλη –φαντάζομαι όχι και η κυρία Φωτεινή σύζυγος, πολύ θα πήγαινε). Οχι από Ρέππα και Χριστοδουλάκη. «Ναι μεν αλλά, ίσως, μπορεί, δεν ξέρω, θα δούμε, κανείς δεν μου έχει πει τίποτε έως τώρα» από Μαριλίζα (Ξενογιαννακοπούλου). Πόσο είναι το σκορ, 1-2 και υπό προϋποθέσεις μπορεί να γίνει και 1-3.
Χλωμή τη βλέπω τη διεύρυνση. Επί του παρόντος τουλάχιστον. Οχι, να τα λέμε και αυτά…
Ζητείται εξήγηση
Εγώ δεν την άκουσα τη συνέντευξη Καμμένου (στα «Παραπολιτικά» του Κουρτάκη του φίλου μου), αλλά πλην του προφανούς, το οποίο δεν μπορώ να μην επισημάνω (Καμμένος στα «Παραπολιτικά»!! Αλλάζει ο κόσμος…), μου είπαν κάτι το εντυπωσιακό. Το οποίο αν πράγματι ελέχθη εν πλήρει διανοία και σε συνθήκες νηφαλιότητας (του συνεντευξιαζόμενου –του συνεντευξιάζοντος, δεν το συζητώ, Ανδρέας Μαζαράκης…) συνιστά σοβαρότατο θέμα: ο πρόεδρος Πάνος δήλωσε ότι «τελειώνει με την πολιτική» μόλις ολοκληρωθεί η θητεία του στο υπουργείο Αμυνας!!!
Είναι ίσως νωρίς να αποτιμηθεί το εύρος του κενού που θα αφήσει, αν τελικά υλοποιήσει τη δέσμευση (ή και απειλή…) ότι θα τα παρατήσει, μπορώ όμως μετά βεβαιότητας να δηλώσω ότι αυτό θα είναι δυσαναπλήρωτο.
Αλλά εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι τι τον έπιασε ξαφνικά και θέλει να μας αφήσει. Πρόκειται για κάποια συνειδησιακή κρίση; Βαρέθηκε να λέει «άλλα αντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα»; Ή απλώς αντιλαμβάνεται από τις δημοσκοπήσεις ότι ώς εδώ ήταν, το έργο έλαβε τέλος; Κάθε εξήγηση δεκτή…
Γινάτι
Μεγάλη εμφάνιση έκανε στην Πάτρα μεσοβδόμαδα ο global Γιώργος, σε εκδήλωση του Εργατικού Κέντρου, και όπως με ενημέρωσαν στελέχη του Κινήματος θα το επαναλάβει το εγχείρημα λίαν συντόμως. Διότι, πρώτον, προβλέπει εξελίξεις προσεχώς και, δεύτερον, αφού δεν τον παίζουν τα άλλα παιδάκια της Δημοκρατικής Συμπαράταξης θα παίξει μόνος του.
Κατά τις πηγές μου, αυτό σημαίνει ότι «θα πραγματοποιήσει στο μέτρο του δυνατού» εκδηλώσεις ανά τη χώρα «για να αφουγκραστεί τον λαό» (σε δική μου μετάφραση, «να δούμε τι ψάρια πιάνουμε»), χωρίς φυσικά «να ατονήσει η διεθνής παρουσία του» (το οποίο σημαίνει ότι θα συνεχίσει να κάνει ομιλίες και διαλέξεις ανά τον κόσμο, όπου συνεχίζουν να τον καλούν).
Τούτου δοθέντος, αναγγέλλω, με την ανάλογη επισημότητα που απαιτεί το γεγονός, ότι οι φαν του global Γιώργου θα έχουν την ευκαιρία να τον δουν από κοντά (και χωρίς μουστάκι πια. Επιτέλους, χάλια ήταν…) τη μεθεπόμενη Τετάρτη 8 Ιουνίου, στη Θεσσαλονίκη, όπου θα πραγματοποιήσει day tour και το εσπέρας θα μιλήσει σε ανοιχτή «κλειστού τύπου» συγκέντρωση…
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ένα είναι το θέμα και δυστυχώς –για την προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς… –δεν φαίνεται ορατή λύση επί του παρόντος: ότι δεν υπάρχει ούτε από εκείνον ούτε από το ΠΑΣΟΚ σοβαρή πρωτοβουλία να επανακάμψει στον χώρο, αναστέλλοντας τη λειτουργία του ΚΙΔΗΣΟ.
Ούτε τηλεφώνημα και αυτή την εβδομάδα από τη Χαριλάου Τρικούπη. Ρε παιδιά, επιτέλους, το γινάτι βγάζει μάτι…
Μεγάλη πίκρα
Το γελοίον του πράγματος, από των στηλών της (χθεσινής) «Αυγής»: από όλη την πραγματικά εντυπωσιακή εκδήλωση του προέδρου Βαγγέλη (Βενιζέλου) στο θέατρο Αλίκη για το νέο βιβλίο του, το ΦΕΚ της κυβέρνησης εντόπισε και απομόνωσε φωτογραφία του Βενιζέλου ανταλλάσσοντος χειραψία μετά του Θόδωρου Τσουκάτου. Η λεζάντα αφού περιγράφει την εμπλοκή του Τσουκάτου με τη Δικαιοσύνη στο σκάνδαλο της Siemens καταλήγει με μια όλο υπονοούμενα αράδα σύμφωνα με την οποία οι δύο άνδρες χαιρετιούνται γιατί θυμούνται τις παλιές «καλές» μέρες…
Οι δύστυχοι ξεγελούν τον καημό τους που δεν κατάφεραν ύστερα από τόσες, απεγνωσμένες και επίμονες προσπάθειες να καθίσουν τον Βενιζέλο σε κάποιο εδώλιο, με αστειάκια της πλάκας και υπονοούμενα για γέλια. Πίκρα. Μεγάλη…
Λαμπρή πρωτοβουλία
Πασόκοι που γνώρισαν τον Ανδρέα, μοιράστηκαν με αυτόν το ίδιο όραμα της Αλλαγής, στρατεύθηκαν και αγωνίστηκαν μαζί του, αποφάσισαν να κάνουν κάτι γι’ αυτόν, μήπως και συγκινηθούν (κυρίως συνέλθουν!) οι δικοί του άνθρωποι και πάψουν πια να τον εξευτελίζουν τόσο.
Είκοσι δύο πρώην υπουργοί και βουλευτές, λοιπόν, προγραμματίζουν εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο στις 23 Ιουνίου, επέτειο των 20 χρόνων από τον θάνατο του Αείμνηστου και το μεσημέρι της ίδιας ημέρας τρισάγιο στον τάφο του στο Α’ Νεκροταφείο.
Εύγε…
3ος γύρος;
Δεν χρειάζονταν οι απόψεις του βουλευτή Γ. Κυρίτση για να πληροφορηθεί η ελληνική κοινωνία ότι για ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια επιχείρηση εκδίκησης κατά όσων έχουν διαφορετική άποψη και πολιτική θέση από εκείνη του κυβερνώντος κόμματος. Ο και αρθρογράφος της «Αυγής» Κυρίτσης απλώς κωδικοποίησε και κοινολόγησε αυτό που μια σημαντική μερίδα κυβερνητικών στελεχών πιστεύει, προωθεί και υλοποιεί: ότι δηλαδή η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας δεν είναι παρά μια μεγάλη ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουμε παλιούς λογαριασμούς με τους «άλλους». Χωρίς να ξεκαθαρίζουν απολύτως ποιοι είναι αυτοί οι «άλλοι», ο καθένας τους στήνει απέναντί του όποιον νομίζει: εκείνον που τα κατάφερε καλύτερα επαγγελματικά, εκείνον που είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, τον άλλον που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θεωρούν ότι είχε μια πορεία διαφορετική από τα δικά τους πρότυπα. Και οπωσδήποτε όποιον πιστεύει ότι η κυβέρνηση αυτή δεν είναι παρά η πιο συμβιβασμένη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος, έτοιμη να δεχθεί το κάθε τι προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία.
Ο Κυρίτσης το σχηματοποίησε σε εκείνους που ψήφισαν στο δημοψήφισμα-παρωδία του περσινού Ιουλίου Ναι. Γι’ αυτόν, τα κυβερνητικά φορομπηχτικά μέτρα πρέπει να έχουν έναν τιμωρητικό χαρακτήρα για όσους είπαν «Μένουμε Ευρώπη». Ο Κυρίτσης και όσοι συμφωνούν με τις ιδέες του αδιαφορούν αν στο τέλος της ημέρας, το «Ναι στην Ευρώπη» είναι αυτό που κέρδισε. Σημασία έχει να τιμωρηθούν όσοι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε «Οχι» δεν υπάκουσαν και στήριξαν με την ψήφο τους το Ναι.
Περιττεύει, κατά τη γνώμη μου, να επισημανθεί ο βαθιά διχαστικός λόγος του βουλευτή. Είναι όμως ευκαιρία να τονιστεί ότι ο ίδιος και όσοι άλλοι διακατέχονται από τις ίδιες ιδέες στην πραγματικότητα θέλουν την ελληνική κοινωνία διχασμένη. Σε αντιπαράθεση. Σε διάσταση. Σε διαρκή αντιπαλότητα.
Οταν ο καθένας καταλαβαίνει ότι μόνο η ενότητα μπορεί να μας βγάλει από τη βαθιά εθνική κρίση που βιώνουμε, εκείνοι πλάθουν με το μυαλό τους ιστορίες για την κατάργηση της Συμφωνίας της Βάρκιζας ή ακόμη και για τον 3ο γύρο που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να έχουν. Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο και πιο ανησυχητικό πιστεύω είναι ότι ο Πρωθυπουργός παρακολουθεί αμέτοχος αυτή την προσπάθεια…
