ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

Ομολογουμένως, η συνταγή είναι γνωστή και δοκιμασμένη. Διαπραγματεύεσαι σκληρά, κάνεις τη νύχτα μέρα, σηκώνεσαι μερικές φορές από το τραπέζι, απειλείς δημοσίως ότι δεν θα συμφωνήσεις μέχρι την τελευταία στιγμή. Τότε τα δίνεις όλα, γυρνάς πίσω στην πατρίδα σου και λες –βάζοντας και όλους τους δικούς σου να το πουν επίσης –ότι έχεις επιτύχει ιστορικό θρίαμβο.

Μην κοιτάτε κοντά, κοιτάξτε μακριά. Είναι η συνταγή Κάμερον με την οποία πάει να μαγειρευτεί το «ναι» στο βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου. Αυτά στο Λονδίνο. Στην Αθήνα, το κρίσιμο για τη συμπολίτευση ήταν να ψηφίσουν το μεγάλο κομμάτι των μέτρων οι βουλευτές της την Κυριακή το βράδυ. Στα χαρακώματα της Βουλής πέφτουν, άλλωστε, οι κυβερνήσεις του Μνημονίου. Είναι η ακεραιότητα της πλειοψηφίας των εκατόν πενήντα τριών που καθρεφτιζόταν στα πλατιά χαμόγελα στο χθεσινό πανηγυρικό Υπουργικό Συμβούλιο. Η συμφωνία είναι κακή –και το χειρότερο: επαχθής για την κοινωνία –η διευθέτηση του χρέους έχει πάει πιο πίσω αντί να έλθει πιο μπροστά, αλλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν χορταίνουν τον θρίαμβό τους, που δεν είναι άλλος από τη διατηρησιμότητα της εξουσίας τους.

Μόνο που το κρίσιμο δεν είναι πώς νιώθει μια κυβέρνηση, αλλά το αν τα συναισθήματά της τα μοιράζονται και άλλοι. Με άλλα λόγια, αν υπάρχει συλλογικότητα. Διότι η εξουσία –αν την έχει ένα κόμμα ή μια κλίκα χωρίς να υπάρχει μέρισμα για τους πολλούς –γίνεται γρήγορα δηλητήριο που μολύνει τη δημόσια ζωή.

Ας κρατήσουν λοιπόν οι χοροί –ή μάλλον ας συγκρατηθούν τα ναρκισσιστικά μειδιάματα. Και ας κάνουν –έστω κατ’ ιδίαν, πίσω από την κουρτίνα της αλαζονείας τους –οι κυβερνώντες τον απολογισμό του τελευταίου εννιαμήνου. Θετικό δεν τον λες. Κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να αναζητήσουν τρόπους ώστε να κυβερνήσουν όσο γίνεται αποτελεσματικότερα μπας και διασωθεί κάτι –ή μπας και έρθει ταχύτερα η ανάκαμψη. Οχι, βέβαια, πως η ώς τώρα εμπειρία της διακυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου δικαιολογεί μεγάλη αισιοδοξία.