Αν η πολιτική, σύμφωνα με το αιρετικό «Αλφαβητάρι του Διαβόλου» του Αμπρόουζ Μπιρς, είναι ο αλληλοσπαραγμός συμφερόντων μασκαρεμένος σε αντιπαράθεση αρχών, η πορεία προς τις εσωκομματικές κάλπες της ΝΔ θα έκανε ακόμη και τον πικρόχολο Αμπρόουζ να χάσει τα λόγια του. Κι αυτό επειδή ο γαλάζιος αλληλοσπαραγμός δεν στράφηκε γύρω από την αντιπαράθεση αρχών και ιδεών, αλλά κυρίως γύρω από τα διαδικαστικά θέματα.

Αναμενόμενο, αφού υποτίθεται ότι κερδισμένος θα έβγαινε όποιος μπορούσε να ελέγξει και το εκλογικό σώμα. Αποκορύφωμα της εμμονής με τα διαδικαστικά ήταν τα «γαλλικά» που είχε εκστομίσει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης προς τον γραμματέα και τον γενικό διευθυντή του κόμματος αφήνοντας υπόνοιες για την εταιρεία που θα αναλάμβανε την εκλογική διαδικασία. Η ιστορική έφοδος του Μεϊμαράκη στη συνεδρίαση της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής ανάγκασε τελικά τους τέσσερις υποψηφίους να καταλήξουν από κοινού στην εταιρεία που θα αναλάμβανε να διενεργήσει τις εσωκομματικές εκλογές.

Το χθεσινό φιάσκο της ΝΔ μετατρέπει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε πεδίο δόξης λαμπρό για τα καλύτερα ανέκδοτα του μήνα, ίσως και της χρονιάς. Δεν ήταν λίγοι όσοι χθες στη ΝΔ αναρωτιούνταν μήπως η εκλογή νέου αρχηγού πρέπει να γίνει με κλήρωση! Η ειρωνεία είναι ότι οι υποψήφιοι είχαν εφησυχάσει για τα διαδικαστικά και είχαν αρχίσει να μπαίνουν στην ουσία.

Από αλλού το περίμεναν και από αλλού τους ήρθε. Ομως, η διοικητική μέριμνα είναι σημαντική. Καμιά σοβαρή μάχη δεν δίνεται και δεν κερδίζεται, αν τα logistics δεν έχουν κανονιστεί με κάθε λεπτομέρεια. Αυτό, βέβαια, ισχύει και για την κυβέρνηση, που δεν φημίζεται για τις μεγάλες διαχειριστικές της ικανότητες. Ισχύει, όμως, και για την αξιωματική αντιπολίτευση. Αν δεν μπορεί να φέρει εις πέρας τις εσωκομματικές διαδικασίες για τις οποίες προετοιμάζεται εδώ και δύο μήνες, τότε τι σόι διαχείριση θα κάνει αν ξανανέβει στην εξουσία; Και τέλος πάντων, πώς μπορεί να περιμένει ότι όσοι νεοδημοκράτες εμφανίστηκαν χθες στις κάλπες για να ψηφίσουν νέο αρχηγό, θα το ξανατολμήσουν έπειτα από τέτοιο χουνέρι;

Ο μόνος που έχει λόγους να χαίρεται είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Και επειδή τα ενδοκυβερνητικά προβλήματα επισκιάζονται από το νεοδημοκρατικό φιάσκο. Και επειδή χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση η κυβέρνηση μπορεί να περνά όποιο μέτρο θέλει χωρίς να ανοίγει μύτη. Ε, αν χάσει και έναν συνομιλητή στην πρόσκληση για εθνικό διάλογο στα σημαντικά ζητήματα που ούτως ή άλλως μόνο προσχηματική φαίνεται, δεν θα πεθάνει κιόλας. Ο μόνος εχθρός της πλέον βρίσκεται εντός της και στην εύθραυστη κοινοβουλευτική της πλειοψηφία.

Παραδόξως, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση ταυτίζονται αυτή τη στιγμή ως προς το βασικό τους πρόβλημα: και για τη ΝΔ ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός της.

Αν οι διεκδικητές της αρχηγίας τής ΝΔ έμοιαζαν στην αρχή της διαδικασίας με υποψηφίους σε καλλιστεία χωρίς καμία χάρη, χθες έμοιαζαν με ναυαγούς που σιγοψιθύριζαν τα λόγια του Λουντέμη: Αβάσταχτο είναι… Πικρό είναι. Να σιμώνεις αργά στ’ ακρογιάλι χωρίς να είσαι ναυαγός. Ούτε σωτήρας. Παρά ναυάγιο.

Τελευταία Νέα